հայակական

Հետպատերազմյան զարգացումներն առավել քան տարօրինակ հունով են ընթանում։ Նոյեմբերի 9-ից կարճ ժամանակ անց պարտության սիմվոլը քարոզում էր թշնամու հետ բարեկամանալու

Արդեն տևական ժամանակ է, ինչ ադրբեջանցի զինծառայողները հատել են ՀՀ պետական սահմանը՝ համառորեն հրաժարվելով լքել Հայաստանի տարածքը։ Մահվան մայրամուտին գտնվող

Կարծես ավարտին է մոտենում՝ ռուսական կողմի որդեգրած՝ «Ադրբեջանին ժամանակավորապես սիրաշահելու» քաղաքականությունը։ ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովն իր ելույթում ուղիղ տեքստով Ադրբեջանին

Հունիսյան արտահերթին մասնակցելու հայտարարությունից հետո, Տեր-Պետրոսյանը կրկին անցավ իր սիրելի գործելաոճին՝ մերկանտիլ հայտարարություններով քաղաքական դաշտը պառակտելուն։ Անգամ Արցախը հանձնելուց հետո

Պարբերաբար մտքի «փայլատակումներով» աչքի ընկնող սույն թափառականը միամտաբար մատնեց իր քաղաքական առաջնորդին՝ մեղադրելով վերջինիս պատերազմը որպես զիջումների պատրվակ օգտագործելու մեջ։

Մինչ Արևմուտքն իրեն բնորոշ մանիպուլացիոն ոճով «սաստեց» թուրքերին՝ ՀՀ սուվերեն տարածքը «վիճելի տարածքներ» անվանելով, ռուսական կողմի միջամտությամբ ադրբեջանցիները նահանջեցին Սյունիքի

Ապրիլյանին՝ 4 օրում 100-ից ավելի զոհերից հետո, «ընդամենը» 800 հա էինք կորցրել. ձեզ պատռում էիք՝ թե բա «Սերժը հող տվեց»։

Պատերազմի ավարտից ավելի քան 6 ամիս է անցել, սակայն ստորագրված եռակողմ հանաձայնագիրը չի պահպանվում և հայ ռազմագերիները շարունակում են պահվել

Այսօրինակ պետական քարոզչության պայմաններում՝ հայը վաղուց մոռացած կլիներ ցեղասպանության մասին… Պատերազմից հետո գեներացված ատելության չափաբաժինը՝ նպատակին ծառայելու փոխարեն, մսխվեց Facebook-ում։

Մեր խնդիրը էն ա, որ մեր երկրում ավելի շատ զինվորի կենաց կխմեն, քան զինվորի համար մի բան կանեն։ Մեր խնդիրը