Այսրկովկասի երկրները ԱՄՆ-ի և Եվրոպայի գաղութային ռազմավարության «խաղալիքներ»
Սկիզբը՝ այստեղ
Ինչպես կարող են նկատել ընթերցողներից շատերը, մեր ընտրած թեման բոլորովին կարիք չունի բազմաթիվ մեջբերումների, սկզբնաղբյուրների ցանկերի և այլն, պարզապես պետք է լարել հիշողությունը և հիշել Անդրկովկասում տեղի ունեցած իրադարձությունների ամբողջ շարքը։ Օրինակ, 1996-ի վերջը նշանավորվեց Բաքվում «դարի գործարքի» ստորագրմամբ, որով Ապշերոնում նավթի և գազի հիմնական սեփականատերերը դարձան ԱՄՆ-ի և Բրիտանական ընկերությունները։ Իսկ 1997 թվականի հունվարից, Ամերիկայի և Լոնդոնի նավթարդյունաբերության շրջանակների «նախաձեռնությամբ» անգլո-սաքսոնական երկրները նախաձեռնեցին Արցախի իշխանություններին դուրս մղումը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) հովանու ներքո խաղաղ բանակցությունների գործընթացից: Շուտով Միացյալ Նահանգները «համալրեց» որպես երրորդ միջնորդ՝ նույն ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների շարքում, և արդեն վերոնշյալ Լ. Տեր-Պետրոսյանը Արցախը պանթուրքիստ ֆաշիստ հանցագործների ճիրաններին հանձնելու կուրս բռնեց՝ ամեն օր ու ամենժամյա հրապարակավ «ապացուցելով» հայ հանրությանը, թե՝ քանի կա Արցախը, լավ չեք ապրելու։ Բավական է, որ հիմա թե՛ Հայաստանի, թե՛ Արցախի քաղաքացիները պարզապես հիշեն 1996-97 թվականների բոլոր «վեճերը» (այդ թվում՝ տարբեր լրատվամիջոցների էջերում)։ Եվ այս չարագործի «կամավոր- հարկադրված» հրաժարականից հետո (1998 թվականի հունվար) սկսվեց իսկական արշավ, այո, այո, հենց «2008 թվականի մարտի 1»-ի (Այն, որ Վրաստանը Սահակաշվիլու օրոք 2008 թվականին ձեռնարկեց իր ռազմական սադրանքը օսերի դեմ, և այն, որ Տեր-Պետրոսյանը, ավելին, այդ նույն Փաշինյանի «օգտագործմամբ» փորձեց նաև 2008 թվականին հեղաշրջում իրականացնել, դա «պարզապես պատահականություն» չէ, հաշվի առնելով, որ մինչ այս իրադարձությունները Տեր-Պետրոսյանը կամ նրա շրջապատը «մասնավոր այցերով այցելել են» և՛ Լոնդոն, և՛ Իսրայել, և այլն, և այլն), իսկ ավելի ուշ՝ 2018 թվականի գարնան նախապատրաստման համար։ Արդյունքն ակնհայտ է՝ Արցախի Հանրապետությունը դե ֆակտո կործանվեց, այսինքն՝ հանձնվեց Հայաստանի կողմից։
Ավաղ, 2023 թվականի իրավիճակը հստակ ցույց է տալիս, որ առանց բացառության Անդրկովկասի բոլոր «ընդհանուր առմամբ ճանաչված» երկրները, ինչպես եղել են 1992 թվականից, այժմ շարունակում են մնալ ԱՄՆ-ի, Եվրոպայի, Թուրքիայի ու Իսրայելի «խաղալիքներ» և ըստ էության նրանց գաղութային ռազմավարության զոհերն են։ Մենք նշել ենք «ընդհանուր առմամբ ճանաչված», քանի որ Անդրկովկասում կան նաև մասամբ ճանաչված ինքնիշխան հանրապետություններ՝ Աբխազիայի (Ապսնի) Հանրապետությունը, Հարավային Օսիայի Հանրապետությունը, ինչպես նաև Արցախի Հանրապետությունը, որը չի ճանաչվել անգամ Հայաստանի կողմից, չնայած պաշտոնական Երևանն ամեն ինչ անում է, որպեսզի Արցախի վախճանը հնարավորինս արագ փաստաթղթավորվի։ Մենք արդեն գրել ենք «տարօրինակությունների» մասին, օրինակ, Արցախի ցամաքային շրջափակման սկզբում, որը շարունակվում է ավելի քան երկու ամիս, բրիտանական հետախուզության MI-6 (ՄԻ-6) ծառայության կողմից այս հանցագործության կազմակերպման ակնհայտ հետքերի և անձամբ նրա ղեկավար թուրքասեր Ռիչարդ Մուրը մասին, Փաշինյանի և Քուրդ Ալիևի տարատեսակ դեմ առ դեմ «հանդիպումների» «տարօրինակությունների» մասին Բրյուսելում, Փարիզում, Պրահայում և այլն։ Իսկ հիմա, օրինակ, Հայաստանի խամաճիկ իշխանությունները բարձրաձայն հայտարարում են, թե «պատրաստ են խաղաղության պայմանագրին» Բաքվի հետ և բացահայտ անում են քայլեր ապացուցելու, որ «Հայաստանում Թուրքիայի և թուրքերի նկատմամբ ատելություն չկա» և այլն։ Ուրեմն էլ ինչ ապացույցներ են պետք, որ իշխանությունների համաձայնությամբ Անդրկովկասի բոլոր «ընդհանուր առմամբ ճանաչված» հանրապետությունները («Ապշերոնի խանությունը», Վրաստանը և Հայաստանը) երբեք, 90-ականներից ի վեր, չեն եղել և չեն դարձել իսկապես անկախ, ինքնիշխան պետություններ, բայց, ըստ էության, նրանք դարձան Արևմուտքի, Թուրքիայի և Իսրայելի գաղութները՝ գերադասելով ստրուկի կարգավիճակը նոր տերերի մոտ։ Ճիշտ է, Արևմուտքն ու սիոնիստները հարուստ են, նրանք էլ հարուստների սեղաններից փշրանքներ կստանան»։
Այժմ Երևանում ընդունված է մեղադրել ՌԴ Պետդումայի նախագահ Վյաչեսլավ Վոլոդինին՝ օրերս Բաքվում արված իր զգուշացման համար՝ կապված Հայաստանի խամաճիկ արևմտամետ իշխանությունների կողմից ԵՄ «քաղաքացիական առաքելություն» հրավիրելու հետ։ Թերևս այստեղ առանց մեջբերուման հնարավոր չէ. «Նախքան Եվրախորհրդարանին դիմելը եւ այս մարմնին ինչ-որ հարցերի լուծմանը ներգրավելը, պետք է պատասխանել՝ իսկ ընդհանրապես Եվրախորհրդարանի, ԵԽԽՎ-ի մասնակցությամբ ինչ-որ սուր հարց կամ կոնֆլիկտային իրավիճակ լուծվե՞լ է։ Նման օրինակ չկա: Որտե՞ղ է այժմ Ուկրաինան։ Այսօր ուկրաինացիները սպառվող նյութ են, մի երկիր, որը պարզապես լցոնված է զենքով։ Հսկայական թվով մարդիկ են մահանում, պետականությունը, մշակույթը վերացել է, կրոնը ոտնահարվել է, եկեղեցին մասնատվել է, առաջարկվող լեզուն անգլերենն է՝ ազգամիջյան հաղորդակցության համար։ Արդյունքը Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների գաղութն է»: Այս քաղաքական գործչի նախազգուշացումները, կարծես թե, ուղղված են Հայաստանի խամաճիկ իշխանություններին, քանի որ հենց նրանք են Եվրոպայի և Արևմուտքի ներկայացուցիչներին հրավիրում իրենց հանրապետության մնացորդները։ Փաստորեն, Վոլոդինի նախազգուշացումները հավասարապես ուղղված են «Ապշերոնյան խանությանը» և Վրաստանին, քանի որ նրանց իշխանությունները պակաս կախվածություն չունեն Արևմուտքից/Իսրայելից և Արևմուտք/Իսրայել արբանյակներից։ Իսկ որ Իսրայելը հավասարապես մասնակից է Անդրկովկասում Արևմուտքի էքսպանսիային, ակնհայտորեն ապացուցեցին 2008 թվականի օգոստոսին Վրաստանի և Հարավային Օսիայի պատերազմի շրջանակներում տեղի ունեցած իրադարձությունները, Արցախում ռազմական գործողությունների բոլոր բռնկումները (90-ականների պատերազմը, 2010-ի ամառ-աշնան սադրանքները, 2016-ի ապրիլյան քառօրյա պատերազմը և, վերջապես, 2020-ի աշնանային պատերազմը)։ Եվ այս տեսանկյունից նույնիսկ առանձնապես կարևոր չէ, թե ինչ նպատակներով էին Արևմուտքին և սիոնիստներին անհրաժեշտ Անդրկովկասյան գաղութները. ի վերջո պարզ է, որ այս գաղութներում գտնվող ժողովուրդները դարձան (կամավոր կամ պարտադրված) նոր գաղութատերերի ստրուկները, ընդ որում՝ շատ էժան գնով (նրանք, ովքեր անկեղծորեն ծախվել են Արևմուտքին՝ սիոնիստներին կամ թուրքերին)։ Գլխավորն այն է, որ գրեթե բոլոր անդրկովկասցիներն այսօր հանդիսանում են արտատարածաշրջանային ուժերի էժանագին ստրուկները:
Սերգեյ Շաքարյանց
