Այսրկովկասի երկրները ԱՄՆ-ի և Եվրոպայի գաղութային ռազմավարության «խաղալիքներ»
Համոզված ենք, որ շատերն են նկատել, որ առնվազն 2020 թվականի նոյեմբերից սկսած բոլոր շրջադարձերը, որոնք «ձևավորվում» են Անդրկովկասյան տարածաշրջանում, ինչ-որ կերպ կապված է Արցախի Հանրապետության գրեթե ամբողջական բռնազավթման (առայժմ բռնազավթված չէ նրա տարածքի միայն 20-25%-ը…) և Սյունիքի մարզի մասնակի բռնազավթման հետ։ Այն, ինչի մեջ հայտնվել է Անդրկովկասը և Հայաստանը, Արցախն ու Սյունիքը, պարզապես դիվանագիտական «արդարացումներ» են՝ կոչված ստվերելու այն փաստը, որ խոսքը, եթե ոչ օկուպացիայի, ապա ծայրահեղ դեպքում՝ անդրկովկասյան ողջ տարածաշրջանի վրա արևմտյան երկրների, Թուրքիայի և Իսրայելի կողմից անսահման ու ամբարտավան վերահսկողություն հաստատելու մասին է։ Եվ դա հասկանալու համար պետք է թեկուզ հակիրճ, վերհիշել Անդրկովկասի զարգացման պատմությունը՝ սկսած նախկին ԽՍՀՄ ինքնաոչնչացման տարվանից։
Անդրկովկասի իշխանական վերնախավերի ներգրավումը Արևմուտքի գլոբալ ռազմավարական կուրսի «պտույտի» ուղեծրին (և սա, առաջին հերթին, ԱՄՆ-ն է և արևմտյան «ժողովրդավարական» համայնքի այլ երկրները, գումարած Թուրքիան որպես մարդատյաց ՆԱՏՕ-ի բլոկի անդամ և Իսրայելը, «Երրորդ աշխարհի» արբանյակ երկրները հաշվի մեջ չեն) սկսվել է Խորհրդային Միության գոյության գրեթե վերջին 2-3 տարում, և սա անհերքելի է։ Ի վերջո, ոչ ոք կաշառք չի տվել Մեծ Բրիտանիայի նախկին վարչապետ Մարգարետ Թետչերին, որպեսզի նա «ծակվի» և իր բացահայտումներում խոստովանի, որ Արևմուտքը «գնել» է և՛ Միխայիլ Գորբաչովին, և՛ ԽՍՀՄ վերջին արտգործնախարար, ստաժավոր դավաճան Էդուարդ Շևարդնաձեին։ Արևմուտքի ավելի փոքր հանցակիցների մասին նույնիսկ չարժե խոսել։ Ի վերջո, դրանք սկզբունքորեն էժան են գնվել՝ մեծածախ և մանրածախ: Հիշո՞ւմ եք, որ, օրինակ, 1991-92 թվականներին անկախությունը վերականգնած Հայաստանի առաջին նախագահը՝ Լ. Տեր-Պետրոսյանը, իր առաջին արտասահմանյան այցը կատարեց ոչ թե Մոսկվա կամ, ասենք՝ Եվրոպա, այլ ուղիղ ԱՄՆ։ Մատենադարանի ջանասեր ու հնազանդ գիտաշխատողն այն ժամանակ մեկնեց՝ իր նոր տերերից հրահանգներ և ցուցումներ ստանալու։
1992-ի գարնանը Բաքվում տեղի ունեցած պետական հեղաշրջումը նույնպես նպատակ ուներ «Ապշերոնյան խանությանը» (հիշեցնենք. այս պետական կազմավորումը սկզբունքորեն չի կարող անվանվել «Ադրբեջան», քանի որ այս տեղանունը վերաբերում է բացառապես Հյուսիսային Իրանի գավառներին) ենթարկեցնելուն՝ իշխանության գլուխ բերելով խորապես պանթուրքիստ, ազգայնական Էլչիբեյին՝ Ալիևների քրդական կլանի հեռավոր ազգականին, որի ներկայացուցիչները՝ հայր և որդի (Հեյդար և Իլհամ) Ալիևները, այժմ էլ կառավարում են «Ապշերոնի խանությունը»։ Իսկ Ալիևների օրոք ապշերոնականները «շեղվեցին» դեպի Արևմուտք՝ պանթուրքիզմի քողի տակ, իսկ իրականում ՆԱՏՕ-ին հստակորեն մերձենալով, որի ակտիվ անդամն է Թուրքիան, «Ապշերոնյան խանության» պանթուրքիզմի կենտրոնը (լկտի և անպատասխան «մեկ ազգ-երկու պետություն» կարգախոսը) դարձավ շատ ավելի ցայտուն, քան նույնիսկ Էլչիբեյի մեկամյա կառավարման ժամանակ:
Թվում է, թե այս շարքից Վրաստանը դուրս է մնում։ Բայց այդպես չէ: Չէ՞ որ այն ժամանակ Թբիլիսիում պետական հեղաշրջում էր, հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ։ Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ է, քան կարող է թվալ: Չվերահսկվող, կամ ՈՉ ՆՐԱՆՑ կողմից վերահսկվող ազգայնական Զվիադի Գամսախուրդիային փոխարինեց Արևմուտքի երկարամյա գործակալ Էդուարդ (նույն ինքը՝ Գեորգի) Շևարդնաձեն, որն անմիջապես «լուռ» հեղեղեց Վրաստանը բոլոր տեսակի «Ֆրանկվուդրաֆներով»` ԱՄՆ-ի հետախուզության բացահայտ գործակալներով: Այս մասին շատ բան է պատմել (իհարկե՝ հրաժարականից և Թբիլիսիից փախչելուց հետո) վրացական հետախուզության նախկին ղեկավար Իգոր Գեորգաձեն։
2003-ին Վրաստանում իշխանության բերվեց (և կրկին պետական հեղաշրջման միջոցով, որը շքեղորեն կոչվում էր «Վարդերի հեղափոխություն», և սա առաջին «թավշյա հեղաշրջումներից» է նախկին ԽՍՀՄ տարածքում), ԱՄՆ-ի ակնհայտ դրածո Մ. Սահակաշվիլին: 2018 թվականին Երևանում, բերվեց մեր կարծիքով՝ ԱՄՆ-ի և Արեւմտյան Եվրոպայի դրածո, ոմն Ն. Փաշինյանը։ 2008 թվականին ամերիկյան դրածո Մ. Սահակաշվիլին ագրեսիա հրահրեց Հարավային Օսիայի Հանրապետության դեմ, և այդ արկածախնդրության ելքը հայտնի է։ 2020 թվականին Արևմուտքի դրածո Ն. Փաշինյանը Ալիևյան կլանի հետ բացահայտ պայմանավորվածությամբ պատերազմ հրահրեց Արցախի Հայկական Հանրապետության դեմ։ Միակ տարբերությունն այն է, որ «ամերիկացի» Սահակաշվիլին իբր պատերազմ է սկսել օսերի դեմ՝ թաքնվելով «Վրաստանի տարածքը վերականգնելու» կարգախոսի հետևում և, իբր, ուղղակիորեն սադրիչ «ցուցումներ» է ստացել անձամբ ԱՄՆ պետքարտուղար Քոնդոլիզա Ռայսից, բայց Փաշինյանը սադրիչ ու դավաճանական «հրահանգներ» կամ «պատվերներ» է ստացել անձամբ քուրդ Ի. Ալիևից Դուշանբեի ինչ-որ «վերելակում» «ներվերելակային հաղորդակցության» ժամանակ։
Իսկ Փաշինյանը սկսեց իր սադրանքները, պարզվում է, ոչ թե հանուն Արցախի Հանրապետության ինքնիշխանության և անկախության ամրապնդման, այլ «հանուն խաղաղության դարաշրջանի»՝ Թուրքիայի և քրդերի ալիևյան կլանի հետ։
Շարունակելի
Սերգեյ Շաքարյանց
