Թուրքիայի նպատակներն ու նախագծերը Հայաստանում, ինչպես նաև հայկական ինքնության «ոչնչացման» թուրքական նախագիծը

Իրավիճակն այժմ այնպիսին է, որ մեզ՝ հայերիս, նույնիսկ միջազգային «խաղացողներն» են ստիպում մտածել ու խոսել Թուրքիայի տարբեր «նախագծերի» մասին։ Ընդ որում, նաև այն երկրները, որոնք կարծես թե բարյացակամ են Հայաստանի և հայերի նկատմամբ։ Մեզ համար սա նորություն չէ։ 2021 թվականի հոկտեմբերին նախկին իշխող Հայաստանի Հանրապետական ​​կուսակցության (ՀՀԿ) ներկայացուցիչ, կուսակցության գործադիր մարմնի անդամ Էդուարդ Շարմազանովը բարձրաձայն ձևակերպեց իր և իր կուսակիցների կարծիքը այսպես. «Անընդունելի է այսօր բովանդակային բանակցություններ սկսել Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ: Կապիտուլյացիայից հետո ու կապիտուլյանտների պատճառով Հայաստանն այսօր շատ է թուլացել։ Հայաստանը չունի ազգային շահերը սպասարկող իշխանություն: Թուրքիայի և Ադրբեջանի օրակարգը հակահայկական է: Նրանք, ինչպես նոյեմբերի 9-ից հետո, հայկական կողմից կստանան այն ամենը, ինչ կարող են, իսկ դրա դիմաց չեն կատարի իրենց պարտավորությունները։ Հայաստանի իշխանությունները ինչպես հունվարի 11-ին, այնպես էլ այս անգամ մնալու են հանդիսատեսի կարգավիճակում։ Չես կարող բովանդակային բանակցություններ վարել թուրքերի և ադրբեջանցիների հետ, երբ վիրավոր ես և դիմադրություն չունես։ Չկա խաղաղության օրակարգ, կա բացառապես թուրքական և հակահայկական օրակարգ, որին մասնակցությունը նշանակում է Հայաստանի պետականության փաստացի ոչնչացում»։

Շարմազանովի խոսքերին, այսինքն՝ ՀՀԿ-ի տեսակետին, կարելի է ոչինչ չավելացնել։ Ընդ որում, պարոն Շարմազանովը ոչ ստում է, ոչ էլ ուռճացնում՝ տեղի ունեցողը ոչ միայն Թուրքիայի և կեղծ-ադրբեջանի քաղաքական օրակարգի իրականացումն է (այս տողերի հեղինակն անընդհատ պնդել ու պնդում է՝ Կովկասում, Անդրկովկասում «ադրբեջան» չկա, կա միայն կովկասյան թաթարների արհեստական ​​պետականություն, իսկ Ադրբեջանը, ավելի ճիշտ՝ Օզարբոջանը, Հյուսիսային Իրանի տարածքներն են, որոնք միավորում են մի շարք իրանական շրջաններ), այլև համաշխարհային շրջանակների ու երկրների, որոնք մինչ օրս կանգնած են Թուրքիայի և կեղծ -ադրբեջանի թիկունքում։ Դա են ապացուցում 20-րդ դարի ոչ այնքան հեռավոր 90-ականների փաստերը։ Մասնավորապես, արցախյան հիմնախնդրի «կարգավորմանը» ԱՄՆ-ի «մասնակցության» փորձերին, այսինքն, Արցախի Հանրապետության՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ազգային ինքնորոշման խնդիրները, բնիկ հայկական հողերի դուրս բերելու անհրաժեշտությունը կովկասյան թաթարների տիրապետությունից, որը ինքնաբերաբար «համարել են» «Ադրբեջանական ԽՍՀ», Իսկ մինչ այդ՝ 1918 թվականին, Անգլիայի ռազմական հետախուզության ներկայացուցիչ գեներալ Թոմսոնի և երիտթուրքական հանցագործ հրեա Նուրի փաշայի կողմից միտումնավոր ստեղծված պետական ​​կազմավորումը։ Եվ եթե հաշվի առնենք, որ այսպես կոչված «ռուս բոլշևիկների» ճնշող մեծամասնությունը, որը սարքել է հենց այս «Ադրբեջանական ԽՍՀ»-ն 1920-36 թթ., նույնպես հրեական ծագում ունի (ներառյալ սիոնիստական ​​մտածողությամբ հրեաները…), ցանկացած նորմալ դատող ուսումնասիրողին ակնհայտ կդառնա, որ, պատկերավոր ասած, ի սկզբանե կովկասյան թաթարների, իսկ ավելի ուշ «Ադրբեջանական ԽՍՀ»-ի պետականությունը, ըստ էության, առաջին անգլո-սիոնիստական ​​պետությունն է Կովկասում, ընդ որում տարածքային հավակնություններով հարևան Իրանի նկատմամբ, որի տարածքն ուղղակիորեն սկսվում է այս պետական ​​սուբյեկտի անունով: Իսկ պատճառը, որ Ռուսաստանի, ավելի ուշ ԽՍՀՄ-ի հրեա բոլշևիկները պահպանեցին այս տեղանունը, միայն այն էր, որ «ռուս բոլշևիկ հրեաների», ինչպես Անգլիայի և երիտթուրք-հրեաների իրական նպատակը (մենք պնդում ենք, որ այսօր էլ) եթե ոչ Իրանի կործանումը, ապա՝ ջախջախումը և թուլացումն էր։

Միայն այս նպատակով «ադրբեջան» անվանումը ունի հիմնավորում և բացատրություն,  իսկ պատմական տարածքը, որն ավելի հայտնի է դեպի Կովկաս արաբական արշավանքների ժամանակ՝ Արրան կամ Շիրվան անուններով։ Եվ արդեն խորհրդային տարիներին հայտնվեց այսպես կոչված «հարավային ադրբեջան» տերմինը, թեև չկար և չկա (հուսով ենք, որ մոտ ապագայում չի լինի…) «հյուսիսային ադրբեջան»։ Եվ նաև՝ ԽՍՀՄ-ի անթաքույց ոտնձգությունները կային Իրանի տարածքի մի մասի նկատմամբ (և ո՞վ ասաց, որ նույն Անգլիան և հրեաները չեն)։

Թերթեք պատմության ամբողջ «էպոպեան» Հյուսիսային Իրանի խորհրդային օկուպացիայի գոտիների շուրջ, «ՏՈՒԴԵ կուսակցության» գործունեությունը, «Իրանի դեմոկրատներ» տերմինը և այլն, հստակորեն ապացուցում են, որ «ինչ-որ մեկը» անընդհատ երազում և ուզում էր անեքսայի ենթարկել բազմահազարամյա պատմություն ունեցող պատմական իրանական հողերը՝ այս հողերում իրանախոսին փոխարինելով թրքախոսով: Ի վերջո, նույնիսկ 19-րդ դարի վերջում, եվրոպացի շատ գիտնականներ «պարզեցին», որ ազարերենը (ադհարերեն, ադրբեջաներեն) հնագույն, անհետացած լեզու է Ատրպատականում՝ Հյուսիսային Իրանում, պատկանում է Իրանական լեզուների հյուսիսարևմտյան ենթախմբին, և տարածվել է տարածաշրջանում մինչև այս տարածաշրջանում թյուրքական լեզուների տարածումը։

Այն մասին, որ այն ամենը, ինչ կապված է «ազարի/ադրբեջաներեն» բառի հետ, և «չի եղել» թուրքերի  ու թյուրքական լեզուների կողքին, Թեհրանում բեսթսելլեր Ահմեդ Քեսրեվիի (1890-1946 թթ.) «Ազերի, կամ Ադրբեջանի հին լեզուն» (պարսկերեն. آذری یا زبان باستان آذربایجان‎)  հրատարակությունից հետո Թեհրանում 1926 թվականին ավելի քան պարզ դարձավ բոլոր քիչ թե շատ փորձառու ու հայտնի մասնագետների համար: Քեսրեվիի վաստակը ահռելի է, նա նախ բացահայտեց միջնադարում Ատրպատականում տարածված ազարի/ադրբեջաներենի նյութերի լեզուն և ապացուցեց նրա իրանական բնույթը։ Հետագայում իրանագիտության մեջ հեղափոխություն կատարվեց ամենատաղանդավոր իրանագետ, թալիշագետ Բորիս Վսեվոլոդովիչ Միլլերի՝ «Ադրբեջանի բնակչության լեզվի հարցը մինչ այս տարածքի թուրքացումը»  աշխատության հրապարակման շնորհիվ, որը Մոսկվայում հրապարակվեց 1930թ., որն էլ ապացուցեց թալիշերենի և ազարի/ադրբեջաներենի միջև ամենամոտ կապերը։ Հետագայում այս հոդվածի թարմացված տարբերակը («Թալիշերենը և ադրբեջաներենը») ներառվեց Միլլերի «Թալիշերեն լեզուն» գրքում, որը դարձավ իրանագիտության գլուխգործոց։ Այս հեղինակների հետ համաձայնել են նաև եվրոպացիները։ Այսպիսով, ըստ բանասեր Լյուդվիգ Պաուլի, ադրբեջաներենը, հարակից լեզուներ զազերենի և թալիշերենի հետ մեկտեղ, կազմում է իրանական լեզուների արևմտյան բարբառների ամենահյուսիսային խումբը (ով չի հավատում, տես. Paul, Ludwig. «The Position of Zazaki Among West Iranian languages». p-174.:«The study of historical phonology shows that Zazaki, besides Gorani, Azari and Talesi figures among the „most northern“ of W. Iranian dialects today.»).

Այս պարզաբանումները անհրաժեշտ են, որպեսզի ցանկացած ընթերցող, և ոչ միայն հայ, կարողանա պատկերացնել և հասկանալ. չկա Թուրքիայի և թուրքերի ինչպես նաև նրանց գործընկերների կամ «խնամակալներին» առանձին, հատուկ «քաղաքականություն»:  Կա սիոնիստական՝ հին քաղաքակրթությունների ոչնչացման ​​ծրագիր, իսկ Արևմտյան Ասիայի տարածաշրջանում՝ համապատասխանաբար Հայաստանը և Իրանը։ Սա իրականացվում է այսպես կոչված պանթուրքիզմի քաղաքականության տեսքով, որը, ի դեպ, գեներացրել են սիոնիզմի գաղափարախոսները, և ոչ մի դեպքում հենց Թուրքիան։ Օրինակ, առաջին համաշխարհային պատերազմից առաջ թուրք սուլթանները նպատակաուղղված փորձում էին իրականացնել օսմանիզմի, ոչ թե պանթուրքիզմի գաղափարները։ Բայց, ինչպես գիտեք, օսմանիզմը պատմականորեն պարտվեց, ոչ միայն այն պատճառով, որ սուլթանի իշխանությունը տապալել են «հեղափոխական»-իթթիհադականները՝ երիտթուրքերի ներկայացուցիչները, իսկ փաստորեն՝ «Իթթիհադ-վե-թերեքկի» հրեական կուսակցությունը։ Այդ ժամանակվանից սկսվում է հնագույն քաղաքակրթությունների ոչնչացման ծրագրի «իրականացման պատմությունը»՝ մեր տարածաշրջանում, համապատասխանաբար, հայկական և իրանական, որոնք կամա թե ակամա խոչընդոտ են հանդիսացել սիոնիզմի գաղափարական «հայրերի» համար (կարդալ՝ պանթուրքիզմ), որ կոնկրետ «կիրառմամբ» (առավելևս թուրքերի և մի շարք քրդական ցեղերի, օրինակ՝ աշիր քրդերի ձեռքով) ձեռք է բերել ցեղասպանությանը բնորոշ հատկանիշներ՝ սկզբում հայերը, հետո՝ հույներն ու ասորիները, հետագայում՝ այսպես կոչված «զազա քրդերը», որոնց ոչ պակաս հաճախ անվանում էին «դերսիմ պարսիկներ», հետո արդեն՝ քուրմանջի քրդեր և այլն, և այլն։

Փաստորեն, սիոնիստական ​​մտածողությամբ և ուղղորդված երկրագնդի երկրորդ պետականության՝ քեմալական, «աշխարհիկ» Թուրքիայի Հանրապետության ստեղծումից հետո ստացվում է՝ կեղծ տեսություն է մշակվում նաև որոշակի «Մեծ Թուրանի»՝ իբր «աշխարհի թուրքերի համաշխարհային կայսրության» մասին։ Թեև լուրջ գիտնականներն ու հետազոտողները քաջ գիտակցում են, որ Թուրանը երբեք թյուրքական չի եղել, Թուրանը իրականում իրանական աշխարհի հնագույն մասերից մեկն է, հենց գրական էպիկական արտահայտությամբ այդ մասին տեղեկություն է փոխանցել աշխարհին իրանցի հայտնի բանաստեղծ-մտածող Ֆիրդուսին «Շահնամե» էպիկական պոեմում, երեք եղբայրներ՝ Ֆարիդուն թագավորի որդին՝ Սելմը, Թուրը (Թուրաջ) և Իրեջը (Էրեջ, Էրաջ)։ Ըստ լեգենդի՝ թագավորը աշխարհը բաժանելով իր որդիների միջև, Իրանը տվել է ամենափոքրին՝ Էրեջին (պարսկերեն՝ Էրոն), Թուրը ստացել է, համապատասխանաբար, Թուրանը: Եվ հարց է ծագում, որտեղի՞ց հայտնվեց (այսինքն՝ Թուրանում) թյուրքականը, եթե Թուրն ու Էրեջը եղբայրներ են և իրենց հոր՝ Ֆարիդուն թագավորի որդիներն են։

Հասկանալի է, որ «Մեծ Թուրան» տերմինը «ձևավորումը» որպես երբեք գոյություն չունեցող «աշխարհի թուրքերի համաշխարհային կայսրություն». հերթական  թակարդն է համաշխարհային ուժերի, որոնք ստեղծել են թե՛ սիոնիզմի, թե՛ պանթուրքիզմի «տեսությունները»։

Ուշադրություն դարձնենք, որ ապագայում կեղծ, խարդախ «տեսությունների» հիման վրա ընթացել է Թուրքիայի բոլոր «գաղափարների» ձևավորումը։ Մասնավորապես, այն «գաղափարը», որը 20-րդ դարի վերջում և 21-րդ դարում ժամանակակից պանթուրքիստներն արտահայտում են «Թուրքիան և Ադրբեջանը [այսինքն՝ կեղծ ադրբեջանցիներ]՝ մեկ ժողովուրդ, երկու պետություն» «բանաձևով»: Սիոնիստ-պանթուրքիստները մտադիր էին ոչնչացնել Հայաստանը և հայկական ինքնությունը դեռ 1920 թվականի մայիսին։ Թուրք-հրեաներն ու թուրքերը միշտ ձգտել են ուժ կիրառել: Իրենց էքսպանսիոնիստական ​​ծրագրերն իրականացնելու համար քեմալականները (այսինքն՝ «նախկին» երիտթուրքերը) մտադիր էին գրավել ողջ Հայաստանը՝ որպես իրենց առաջին պարտականություն, որպեսզի, ինչպես ասում էր Մուստաֆա Քեմալը, «Ադրբեջանը Թուրքիային միացնեն»։ Քեմալական զորքերի ներխուժումից առաջ նրանց հրամանատար Քազըմ Կարաբեքիր փաշան ասել է. «Առաջիկա օրերին պետք է տեղեկացնեմ, որ Հայաստանը ջնջվել է աշխարհի քարտեզից»։  Թուրքական հրամանատարությունը որոշել է հիմնական հարվածը հասցնել Սարիղամիշի կողմից։ 1920 թվականի սեպտեմբերի 28-ին թուրքերը ներխուժեցին Հայկական առաջին Հանրապետություն, սեպտեմբերի 29-ին գրավեցին Սարիղամիշն ու Կաղզվանը, հոկտեմբերի 30-ին՝ Կարսը, նոյեմբերի 7-ին՝ Ալեքսանդրոպոլը (Գյումրի), նոյեմբերի 12-ին՝ Աղին, և երկու ուղղություններով գրոհային գործողություններ ծավալեցին Երևանի դեմ։ Թուրքերն իրենց ագրեսիան իրականացրել են Անտանտի դեմ կռվելու կարգախոսով, իսկ «Անտանտի դաշնակից» Հայաստանի հետ պատերազմը ներկայացրել են որպես իմպերիալիզմի դեմ պայքար։ Թուրքական հրամանատարությունը հայտնել է, որ իրենց զորքերը կռվում են Անտանտի գործակալների՝ Հայաստանի այն ժամանակվա կառավարություն դեմ, «հայ ժողովրդին դաշնակցական լծից ազատագրելու համար»: Ամենուր լուրեր տարածվեցին, թե քեմալականները նույն հեղափոխականներն են, ինչ բոլշևիկները։ Սկզբունքորեն դա ճիշտ էր՝ և՛ քեմալականների, և՛ «ռուս բոլշևիկների» մոտ գլխավոր ջութակը նվագում էին… բացառապես հրեաները։ Քեմալական ագիտացիայի հաջողությանը նպաստեցին նաև հայ դավաճանները՝ կոմունիստները՝ Հեղկոմի գլխավորությամբ, որոնք ամեն գնով փորձում էին խարխլել Հայաստանի կառավարության հեղինակությունը։ Մեջբերենք Վրաստանում ՌՍՖՍՀ առաքելության հեռագիրը, որն ուղարկվել էր այն ժամանակվա արտաքին գործերի ժողովրդական կոմիսար Չիչերինին. «Հայ զինվորները, մեծ մասամբ համակրելով խորհրդային կարգերին, հանձնվեցին քեմալականներին։ Չնայած նրանց հարաբերական թվին և բրիտանական լավ զինատեսակներին, հայկական բանակը շատ քիչ դիմադրություն ցույց տվեց։ Կարսի, Իգդիրի տարածքում ամբողջ գնդերի դեմ կռվելուց հրաժարվելու և քեմալականներին հանձնվելու դեպքեր են եղել»։ 1920 թվականի սեպտեմբերին և հոկտեմբերին Հայաստանի կառավարությունը բազմիցս դիմեց դաշնակից երկրներին՝ ռազմական և նյութական օգնության խնդրանքով։ Եվ ամեն անգամ եվրոպական տերությունները (այսինքն՝ նույն Արևմուտքը) հրաժարվում էին օգնել։ Մինչդեռ քեմալական զորքերի վայրագությունները ոչնչով չէին տարբերվում երիտթուրք-հրեա դահիճների վայրագություններից։ Սա Թուրքիայի հին քաղաքականությունն էր՝ ցեղասպանության քաղաքականությունը։ «Թերի տվյալներով՝ թուրքական ներխուժման հետևանքով Հայաստանի կորուստները կազմել են (միայն օկուպացված շրջաններում) 198 հազար մարդ, մոտ 18 միլիոն ռուբլի արժողությամբ ոսկի ունեցվածքը տարհանել ու ոչնչացրել են թուրքերը» (Խորհրդային պատմական հանրագիտարան)։

Այն, որ քեմալականները նախօրոք ծրագրել էին ցեղասպանությունը Արևելյան Հայաստանում՝ երկիրը կործանելու ակնկալիքով, վկայում է Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեդ Մուխթար փաշայի՝ 1920 թվականի նոյեմբերի 8-ի հույժ գաղտնի կոչը Արևելյան ճակատի հրամանատար Կարաբեքիր փաշային. «Հայաստանը գտնվում է շատ ընդարձակ մահմեդական տարածքում, ուստի անհրաժեշտ է այն լիկվիդացնել թե՛ քաղաքականապես, թե՛ ֆիզիկապես»։ Պետք է հաշվի առնել, որ ընդհանուր քաղաքական իրավիճակը և մեր ուժը նպաստում են այս ծրագրի իրականացմանը։ Ահա ևս մեկ հատված Ա. Մուխթար փաշայի՝ Կ.Կարաբեքիր փաշային ուղղված արդեն մեջբերված հույժ գաղտնի կոչից. «Մենք չպետք է սովորական խաղաղության պայմանագիր կնքենք՝ մեր ուժերը Հայաստանից հեռացնելով։ Խեղդամահ անելով հայերին, միևնույն ժամանակ մենք պետք է փորձենք չսրել հարաբերությունները Եվրոպայի հետ, որի դաշնակիցն է Հայաստանը, և այդպիսով հասնել մեր նպատակին: Հիմա մենք պետք է ձգտենք վերջ տալ հայկական բանակին, զենքերը խլել հայերից և տալ մահմեդականներին, հայերին զրկել նոր բանակ ստեղծելու իրավունքից, տիրանալ երկաթուղիներին և ուղիղ կապ հաստատել ադրբեջանական թուրքերի ու նրանց կառավարության հետ։ Սրանք հիմնականում այն ​​կետերն են, որոնք պետք է հիմք հանդիսանան խաղաղության պայմանագրի համար»։

Այժմ, 20-րդ դարի վերջում և 21-րդ դարում, պանթուրքիստական ​​սիոնիստների 1915-30-ականների այս նկրտումները յուրացրին և «զարգացրին» ժամանակակից «նեոօսմանիստները», և Էրդողանի ու նրա կուսակցության պանթյուրքիստները, և կեղծ ադրբեջանի ղեկավարները։ Ահա պատկերավոր օրինակներ՝ 1998 թվականին նախագահ Հեյդար Ալիևը (այսինքն՝ դեռ «հավատարիմ կոմունիստ-լենինիստ», ԽՍՀՄ ՊԱԿ-ի գեներալ, Իլհամ Ալիևի հայր) էմոցիոնալ հիմք էր տվել այս ագրեսիվ ծրագրերին՝ «Ադրբեջանցիների ցեղասպանության մասին» դեկրետի տեսքով, որը իբր իրականացվել է 200 (!!!) տարի հայերի ձեռքերով: Նախագահական այս փաստաթուղթը փաստացի ձևավորեց կեղծ ադրբեջանցիների իշխող շրջանակների ագրեսիվ ծրագրերը, որոնք իրականացվում են հենց հիմա։ Այսպես, Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարության մամուլի ծառայության ղեկավար Ռամիզ Մելիքովն այն ժամանակ «անկեղծորեն» հայտարարեց. «Ներկայիս Հայաստանը կառուցվել է պատմական ադրբեջանական հողերի վրա։ Կարծում եմ, որ 25-30 տարի հետո այդ տարածքները կրկին կանցնեն Ադրբեջանի իրավասության տակ»։ Դա ինքնին ծաղր է Պատմության և ողջախոհության հանդեպ, քանի որ կեղծ ադրբեջանի ողջ «պատմությունը» սկսվում է ամենավաղը 1918թ., և ոչ ավելի վաղ, և եթե Անդրկովկասում կան «պատմական հողեր», ապա  այդ հողերը ոչ մի կերպ «պատմական ադրբեջանական հողեր» չեն։ Եվ ​​միայն այն պատճառով, որ թուրքական կեղծ-ադրբեջանը գոյություն է ունեցել  հենց 1918 թվականից, էլ չասենք այն ​​մասին, որ իսկական Օզարբոժանը հենց Իրանի հյուսիսային մնացորդներն են, և դրանք միշտ գտնվել են Արաքս (Արաս) գետից հարավ, ոչ թե այս գետից հյուսիս։ Այնպես որ, ոչ միայն Արաքս (Արազ) գետի հունով, այլ, ընդհանրապես, ամբողջ Անդրկովկասում պատմական հողերի հավակնության իրավունք ունեն միայն իրանցիները, հայերը և վրացիները։ Մնացած էթնիկ խմբերը, անկախ նրանից, թե քանի դար է հաշվվում նրանց քիչ թե շատ հաստատված կյանքը Փոքր Ասիայում, իրավունք չունեն խոսելու իրենց «պատմական հողերի» մասին։ Այո, պարզապես այն ուժերը, որոնք պարտավոր են փակել բոլորի բերանները, որոնց հարաբերություններում 19-րդ դարում վճռվել է ողջ Անդրկովկասի պատմական ճակատագիրը, այսինքն՝ ժամանակակից Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը և Ռուսաստանի Դաշնությունը, որպես Պարսկական կայսրության՝ Երանշեհրի և Ռուսական կայսրության, համապատասխանաբար, ճանաչված և օբյեկտիվ իրավահաջորդներ: Աշխարհը լավ գիտի, որ Պարսկաստան-Իրան և Ռուսաստանի միջև առնվազն երկու պատերազմ է եղել, և ոչ թե ինչ-որ առասպելական «հին Ադրբեջանի» և Ռուսաստանի միջև, և հենց իրանա-ռուսական պատերազմներն են ավարտվել Գյուլիստանի և Թուրքմանչայի հաշտության պայմանագրերով, որը հստակեցրեց սահմանները Պարսկաստան-Իրանի և Ռուսաստանի միջև, հետո Իրանի և ԽՍՀՄ-ի միջև, իսկ այժմ դրանք ծառայում են (և ոչ այնքան օրինական..․) որպես Իրանի սահմաններ Հայաստանի, Նախիջևանի շրջանի և կեղծ- ադրբեջանի հետ:

Եթե ​​չլինեին ժամանակակից Իրանի և Ռուսաստանի բարդ ու «միահյուսված» աշխարհաքաղաքական «խաղերը»՝ կապված Թուրքիայի և անձամբ Էրդողանի հետ (որպես ապացույց՝ այն, որ Իրանն ու Ռուսաստանը, մեղմ ասած, 2016-ին «նախազգուշացրել են» Էրդողանին, որ Թուրքիայում ռազմական հեղաշրջում է պատրաստվում…), և ոչ միայն Անդրկովկասում, այլև Իրաքում և Սիրիայում, ապա, ինչպես համոզված ենք, Անկարայի և Բաքվի պանթուրքիստների այս ոտնձգությունները, որոնք այսօր առանձնակի ուժգնությամբ են դրսևորվում, ջախջախիչ հարված կհասցվեին։ Մենք չենք կարող չասել այն, ինչ նրանք ի վերջո փորձում են իրականացնել 2022 թվականի սեպտեմբերին քուրդ կնոջ մահվան պատճառով, Իրանի մի շարք հյուսիսային նահանգներում, իրականում դա հենց այս սիոնիզմ-պանթուրքիզմի, կամ, եթե կարելի է ասել, սիոնիստական ​​պանթուրքիզմի/պանթուրքիստական ​​սիոնիզմի դրսևորումն է, քանի որ Բաքվում Իսրայելի դեսպանատունը ղեկավարում կամ համակարգում է ապստամբների և հրոսակների գործողությունները Հյուսիսային Իրանում։ Իհարկե, «գործի մեջ է» և՛ ԱՄՆ-ը, և՛ Եվրամիությունը, բայց սիոնիստների դերը, Իսրայելի դերը կասկածից վեր է:

Որպես վերջաբան․ ինչպես տեսնում ենք, Թուրքիայի և բոլոր պանթուրքիստների նպատակների ու ծրագրերի միջև տարբերություն չկա Հայաստանում և  ամբողջ Անդրկովկասում, որոնք 20-րդ դարի սկզբին հալածվում էին թուրք-հրեաների և նրանց հանցակիցների կողմից, հատկապես 1915-38 թթ., և Թուրքիայի ու պանթուրքիստների այսօրվա նպատակներն ու նախագծերը չեն եղել, չկան և չեն լինի։ Որովհետև այդ նպատակների և ծրագրերի իրական տերերը նույնն են, պատկերավոր ասած, նույն անգլո-սաքսոնները (թեև այսօր ԱՄՆ-ի տեսքով) և հրեա սիոնիստները, ինչ ձևով էլ որ նրանք գործել են, լինի դա իբր «թուրք» երիտթուրք հեղափոխականներ, «ռուս բոլշևիկներ» կամ ամերիկամետ գլոբալիստներ։ Բայց, ինչպես տեսնում եք նույնիսկ 20-րդ դարասկզբի պանթուրքիստ հրեաների վկայություններից, այս նպատակների ու ծրագրերի անբաժանելի մասն էր նաև Անդրկովկասում հայկական գործոնի վերացումը։ Տեսնելու համար պետք չէ զինվել գերժամանակակից աստղադիտակներով կամ մանրադիտակներով, և դա հենց այն է, ինչ տեղի է ունենում Անդրկովկասում և նույնիսկ հենց Հայաստանում հիմա՝ 2020 թվականից հետո։ Այսպիսով, Թուրքիայի և պանթուրքիստների բոլոր նպատակներն ու նախագծերը, առաջին փուլում, ինչպես կարելի է համառոտ նկարագրել, հայատյացությունն է՝ «բնաջնջելով», այն է՝ հայկական գործոնի վերացումը։ Եվ սա, չթաքցնենք, գրեթե անկասկած կապված է լինելու տարածաշրջանում հայերի ֆիզիկական բնաջնջման հետ։ Բայց կա երկրորդ փուլ, և դա կարտահայտվի Իրանը ոչնչացնելու փորձով։ Տեքստում տվել ենք հիմնավորումը, բայց ևս մեկ անգամ կրկնում ենք. Թուրքիայի և պանթուրքիստ սիոնիստների նպատակը Արևմտյան Ասիայի տարածաշրջանում հնագույն քաղաքակրթությունների և դրանց կրողների, այսինքն՝ հայերի և իրանցիների վերացումն է:

Սերգեյ Շաքարյանց