Հայկական կրթությանը պատուհասող հիմնարար մտահոգությունը ուսուցման որակն ու ուսումնառության արդյունքներն են
Կրթությունը ծառայում է որպես հասարակության առաջընթացի հիմնաքար՝ հզորացնելով անհատներին, խթանելով տնտեսական զարգացումը և խթանելով սոցիալական համախմբվածությունը: Այնուամենայնիվ, Հայաստանի Հանրապետությունում, ինչպես շատ երկրներում, կրթության ոլորտը բախվում է բազմաբնույթ մարտահրավերների հետ, որոնք խոչընդոտում են դրա արդյունավետությունն ու ազդեցությունը: Այս ակնարկը խորանում է Հայաստանում կրթության առաջ ծառացած կարևոր խնդիրների մեջ և առաջարկում դրանց լուծման ռազմավարություններ:
- Կրթության որակ. Հայկական կրթությանը պատուհասող հիմնարար մտահոգությունը ուսուցման որակն ու ուսումնառության արդյունքներն են: Այս մարտահրավերին նպաստում են հնացած ուսումնական ծրագրերը, մանկավարժական մոտեցումները և ոչ ադեկվատ ուսումնական նյութերը: Ուսումնական ծրագիրը հաճախ չի համապատասխանում զարգացող հասարակության կարիքներին, տեխնոլոգիական առաջընթացին և համաշխարհային չափանիշներին, ինչը հանգեցնում է կրթության և իրական աշխարհի պահանջների միջև կապի խզմանը: Բացի այդ, ավանդական ուսուցման մեթոդների վրա կախվածությունը սահմանափակում է ուսանողների ներգրավվածությունը և քննադատական մտածողության զարգացումը:
Այս խնդիրը լուծելու համար Հայաստանը պետք է ձեռնարկի կրթական ծրագրերի համապարփակ բարեփոխումներ, որոնք առաջնահերթություն են տալիս արդիականությանը, միջառարկայական ուսուցմանը և դասավանդման ժամանակակից մեթոդոլոգիաների ինտեգրմանը: Ավելին, ուսուցիչների վերապատրաստման ծրագրերում, մասնագիտական զարգացման նախաձեռնություններում և կրթական հետազոտություններում ներդրումներ կատարելը կարող է բարելավել մանկավարժական պրակտիկան և ապահովել մանկավարժներին անհրաժեշտ հմտություններով բարձրորակ ուսուցում տրամադրելու համար:
- Ուսուցիչների պակաս և որակ. Հայաստանը բախվում է որակյալ ուսուցիչների պակասի, հատկապես գյուղական և հեռավոր շրջաններում: Ուսուցիչների այս պակասը խորացնում է կրթական հասանելիության և որակի անհավասարությունը տարածաշրջաններում: Ավելին, ուսուցիչների գոյություն ունեցող կադրերը հաճախ չունեն համապատասխան վերապատրաստում դասավանդման ժամանակակից տեխնիկայի, կրթական տեխնոլոգիաների օգտագործման և ներառական պրակտիկայի վերաբերյալ, ինչը ազդում է ուսուցման ընդհանուր որակի վրա:
Ուսուցիչների պակասը մեղմելու համար Հայաստանը պետք է իրականացնի հավաքագրման նպատակային ռազմավարություններ, կրթաթոշակային ծրագրեր և խթաններ՝ անհատներին դեպի ուսուցչի մասնագիտություն ներգրավելու համար, հատկապես անապահով տարածքներում: Բացի այդ, շարունակական մասնագիտական զարգացման հնարավորությունների, մենթորության ծրագրերի և հասակակիցների ուսուցման ցանցերում ներդրումները կարող են բարձրացնել ուսուցչի իրավասությունները և զարգացնել ցմահ ուսուցման մշակույթը մանկավարժների շրջանում:
Ելենա Բդոյանի ֆեյսբուքյան էջից
