Ժամանակակից «ադրբեջանի հանրապետությունը» սիոնիստների, անգլո-սաքսոնների և պանթուրքիստների հենակետն է՝ ընդդեմ Իրանի և ՌԴ-ի. Մաս 2

Սկիզբը՝ այստեղ

Նորից դիմենք գեներալ-լեյտենանտ Դենիկինին․ ով, եթե ոչ նա գիտեր 1918-20 թթ․իրադարձությունների և դրանց իրական հեղինակները՝ «բոլշևիկները» և նրանց «խնամակալները» Արևմուտքում: Այո, այո, մի զարմացեք․ նրանք, ովքեր երազում էին Իրանի և Ռուսաստանի կործանման մասին՝ ի դեմս «մոսկովյան բոլշևիկների», ստացան և ունեցան աշխարհաքաղաքական մեծ նախագծի հուսալի ու հավատարիմ իրագործողներ ոչ միայն եվրասիական տերությունների, այլև հենց քաղաքակրթության ոչնչացման համար։ Հենց դա էլ այժմ փորձում են կյանքի կոչել Արևմուտքը և նրա իսկական «տերերը», որոնց, թեկուզ հազվադեպ, բայց դիպուկ անվանում են «քրիստոնյա-սիոնիստներ»։

Այսպիսով, «Էսսեներ ռուսական խռովության մասին»  գրքի չորրորդ հատորում ականավոր ռազմական վավերագրողը «ադրբեջանական պետականության» հետևյալ անպատվաբեր բնութագիրն է տալիս․ «Ադրբեջանի Հանրապետությունում ամեն ինչ արհեստական ​​էր, «կեղծ», սկսած Պարսկաստանի գավառներից մեկից փոխառված անվանումից։ Արհեստական ​​տարածք, որը ընդգրկում էր լեզգի Զաքաթալան, հայ-թաթարական Բաքվի ու Ելիզավետպոլի նահանգները,  ռուսական Մուգանը՝ միավորված թուրքական քաղաքականությամբ՝ որպես պանթուրքիզմի և պանիսլամիզմի ֆորպոստ Կովկասում… Արհեստական ​​պետականություն, քանի որ այս հողերը, որոնք ընկած էին ժողովուրդների մեծ գաղթի ճանապարհին և ենթարկվում էին իրար հաջորդող նվաճողների տարբեր մշակույթների ազդեցությանը, միշտ բնակեցված էին ցրված փոքրաթիվ ցեղերով, որոնք թշնամանում էին միմյանց դեմ և դեռ պահպանում էին քոչվորական կյանքի առանձնահատկությունները: Ի վերջո, արհեստականորեն պահպանվում էր նաև ադրբեջանական կառավարությունը. սկզբում Նուրի փաշայի կամքով, հետո՝ գեներալ Թոմսոնի, իսկ հետագայում՝ պարզապես իներցիայով» (Աղբյուր՝ գեներալ Ա. Ի. Դենիկին․ «Էսսեներ ռուսական խռովության մասին». հատոր 4, Ռուսաստանի հարավի զինված ուժեր. Հրատարակչություն «Սլովո». Բեռլին. 1925. Էջ՝ 164.):

Մեկ այլ մեջբերում. «Ադրբեջանի Հանրապետությունն ինքնորոշվել է Ելիզավետպոլի, Բաքվի նահանգների և Զաքաթալայի շրջանի սահմաններում։ Փաստորեն, միայն Ելիզավետպոլի նահանգի մեծ մասում, քանի որ Զաքաթալայում վեճ էր ընթանում վրացիների հետ, հարավում և հարավ-արևելքում մարտեր էին ընթանում հայերի և ռուսների դեմ, իսկ Բաքուն չէր ճանաչում Ադրբեջանի իշխանություններին։ Ռուսաստանի և հարևանների նկատմամբ շովինիստական խան Հոյսկու վառ թուրքոֆիլ կառավարությունը, արտաքուստ սոցիալիստական ​​երանգավորմամբ լիբերալ–բուրժուական «Մուսավաթ» կուսակցությունից դուրս եկած, չէր շտապում կազմակերպել իներցիայով ընթացող տարածաշրջանի ներքին կյանքը և բացառիկ ուշադրություն դարձրեց սահմանների ընդլայնմանը։ Դրան մղեց նաև պանիսլամական գաղափարը, հատկապես այդ մտքերը ուժեղացան Նուրի փաշայի՝ օգոստոսի կեսերին Ելիզավետպոլ ժամանելուց հետո։ Զինված ուժ, սակայն, գրեթե չկար։ Մահմեդական «կորպուսը», որը կազմավորվել էր Անդրկովկասյան կոմիսարիատի իշխանության օրոք, և որում գերակշռում էր ռուսական հրամանատարական կազմը, օգոստոսի սկզբին գերմանացիների ճնշման տակ ցրվեց։ Թուրքական կազմով նոր կորպուսի ձևավորումը մեծապես հետաձգվեց թաթարների իներտության և կանոնավոր ծառայություն իրականացնելու ցանկության և սովորության բացակայության պատճառով։ «Ազգային հարցերը» լուծվում էին գրեթե հիմնականում անկանոն թաթարական ջոկատների կողմից։ Նրանք թուրքերի մասնակցությամբ փոխադարձ արյունալի կոտորած կազմակերպեցին Ղարաբաղում հայերի դեմ, ներխուժեցին բերրի Ռուսական Մուգան, որտեղ ջախջախեցին և այրեցին մինչև 50 բնակավայր, որոնց բնակիչները՝ մինչև 30 հազար, փախան Հյուսիսային Կովկաս։ Մուգանի հարավային մասը, սակայն, փրկվել է։ Բոլշևիզմի միջով մի քանի ամիս անցնելուց և այն թոթափելուց հետո, Մուգանի բնակչությունը գնդապետ Իլյաշևիչի հրամանատարությամբ երկու հրացանով կազմավորեց մոտ 1000 հոգանոց զինված ուժ, պաշտպանեց իր երկրամասը և իր հերթին կրակի և սրի ենթարկեց ավելի քան 20 թաթարական գյուղեր: Այնուհետև մեկ տարի խաղաղ ապրեց որպես «Լենքորանի Հանրապետություն», մինչև որ անգլիացիների պահանջով Ադրբեջանի կողմից կլանվեց։

Համեմատե՛ք ավելի քան մեկ դար առաջ տեղի ունեցած իրադարձությունները այն ամենի հետ, ինչ կատարվում է հիմա, այդ թվում՝ մեր դժբախտ Արցախում (Ղարաբաղում): Մենք բազմիցս գրել ենք 2020 թվականի իրադարձություններում Անգլիայի և, առհասարակ, անգլո-սաքսոնների հանցավոր դերի մասին։ Ինչպես, սակայն, մինչ օրս շարունակվող այդ իրադարձություններում՝ Բերձորի (Լաչին) միջանցքում «ադրբեջանական բնապահպանների բողոքի ակցիայի» տեսքով։

Մենք գեներալ-լեյտենանտ Դենիկինի ամբողջ գիրքը չենք կարող մեջբերել։ Եկեք կանգ առնենք կեղծ ադրբեջանի երկու հիմնադիր-ղեկավարների վրա։ Իսկ երկիրն ամենևին էլ «ադրբեջան» չէ, որովհետև, ի վերջո, «Ադրբեջանի Հանրապետությունում ամեն ինչ արհեստական ​​էր, ոչ իրական», սկսած նրանից, որ անունը փոխառված է Պարսկաստանի գավառներից մեկից: Ովքե՞ր են այդ սրիկա-հանցագործները, որոնք գողացել են Իրանի (Պարսկաստանի) գավառներից մեկի տեղանունը, յուրացրել և դրանով անվանակոչել Կովկասում  «պանթյուրքիզմի և պանիսլամիզմի նորաստեղծ ֆորպոստը»: Գեներալ Թոմսոնի մասին ամեն ինչ պարզ է՝ Անդրկովկասում և Հյուսիսային Իրանում Անգլիայի ռազմական հետախուզության ռեզիդենտ, մեկ այլ անգլիացի գեներալի՝ Դանստերվիլի ներկայացուցիչ, որն էլ օկուպացրել է Բագուն (մինչև թուրքական օկուպացիան) «փոքր ջոկատով և ռազմական հրահանգիչներով»՝  անգլիական գործակալ գնդապետ Լազար Բիչերախովի ապստամբությունից հետո, Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Կովկասյան ճակատում գեներալ Բարատովի կորպուսի շտաբի նախկին անդամ։ Եվ, ի դեպ, բիչերախցիների զինված ապստամբությունն ի վերջո դարձավ անգլիացիների, իսկ հետո՝ թուրքական Բագուի գրավման պատճառը։ Մենք գրում ենք «Բագու», պարզապես այն պատճառով, որ Ռուսական կայսրության քարտեզներում այս քաղաքն այդպես է կոչվել, և ոչ թե «Բաքու»…

Իսկ ով է ոմն Նուրի փաշան․ սա ավելի հեշտ է պարզել: Երիտթուրք ոճրագործ, ցեղասպան Էնվեր փաշայի եղբայրը: Նա, որին դաշնակիցների դատարանը 1919 թվականին դատապարտել է մահվան։ Դաշնակիցներ, այսինքն՝ Անտանտի անդամ երկրներ, իհարկե։ Դե, եթե այդպես է, ապա սա հրեա դյոնմե է, մասոն, այլ կերպ ասած՝ սիոնիստ, քանի որ Էնվերը, ինչպես երիտթուրքերի և «Իթթիհադ վե Թերեքկի» կուսակցության մյուս առաջնորդների 90%-ը նույնպես դյոնմե հրեաներ են եղել։ Այդ թվում՝ ԽՍՀՄ-ի և «Մոսկվայի բոլշևիկների սիրելի ընկերը», ոմն Մուստաֆա Քեմալը, նույն ինքը՝ «Աթաթուրքը»։ Ահա և ստացվում է՝ ժամանակակից  «ադրբեջանական հանրապետության» սկզբնավորումը, որն իրեն ԱԴՀ-ի իրավահաջորդ է անվանում, ստեղծվել է հենց Անգլիայի (անգլիական ռազմական հետախուզության) և  նախկին Օսմանյան կայսրության հրեաների կողմից։ Բայց Անգլիան և աշխարհի հրեաները ինչքա՞ն վաղուց ունեին նախագիծ՝ ստեղծել «հրեական օջախ» (կամ օջախներ) Մերձավոր Արևելքում, որը ներառում է նաև Անդրկովկասը, որպես Առաջավոր Ասիայի անբաժանելի մաս։ Նրանց համար, ովքեր հետաքրքրված են, կարող են կարդալ «Բալֆուրի 1917 թվականի հռչակագիրը»՝ 1917 թվականի նոյեմբերի 2-ի պաշտոնական նամակը, Մեծ Բրիտանիայի արտաքին գործերի նախարար Արթուր Բալֆուրից բրիտանական հրեական համայնքի ներկայացուցիչ լորդ (հրեա) Ռոթշիլդին՝ Մեծ Բրիտանիայի Սիոնիստական ​​Դաշնությանը փոխանցելու համար։ Անգլիայի և հրեաների «նախաձեռնությունը» ուրախությամբ և հիացմունքով աջակցեցին և սկսեցին զարգացնել, ուժեղացնել այսպես կոչված «Մոսկվայի բոլշևիկները», որոնց թվում «երջանիկ պատահականությամբ» հրեաները կազմում էին գերակշռող մաս: «Մոսկվայի բոլշևիկների» մեջ զտարյուն ռուսներին հազիվ կարելի է հաշվել մի ձեռքի մատների վրա։

Դենիկինին կարելի է և պետք է հավատալ։ Ի վերջո, նա, որպես Սպիտակ շարժման առաջնորդներից մեկը, կապեր ուներ Անտանտի երկրների ռազմական շրջանակների և հետախուզության հետ, հիմնականում Անգլիայի և Ֆրանսիայի: Իսկ անգլիական գեներալների բանագնացները հաճախ էին նրան այցելում շտաբում։ Դենիկինը շատ լավ գիտեր գեներալներ Թոմսոնին և Դանստերվիլին։ Եվ պետք չէ հավատալ «կոմունիստ պատմաբաններին»՝ նախկին ԽՍՀՄ ստախոսներին։ Ինչպես նաև՝ հետագա ժամանակաշրջանների «ադրբեջանցի պատմաբաններին»։ Հիշում եմ, նրանցից մեկն իր գրքույկում (1988 թ.) ամենայն լրջությամբ «ապացուցում էր», որ նախահայր Նոյը «ադրբեջանցի» էր (գոնե թուրք գրեին…) և նրա անունը «Նուհ»  էր:  Դենիկինին պետք է հավատալ նաև այն ժամանակ, երբ նա պնդում է՝ Դժոխքի գեհենը, որը կոչվում է ԱԴՀ (այսինքն՝ ժամանակակից «ադրբեջանական հանրապետություն»), 1918-20 թթ. ստեղծվել է հենց որպես պանթուրքիզմի հենակետ Կովկասում։ Իսկ այն, որ պանթուրքիզմը սիոնիզմի կազմակերպված մտահղացումներից մեկն է, քչերը գիտեն։ Իսկ որ Ռուսական կայսրությունում հենց Բագուում է տեղակայված եղել նաև պանթյուրքիզմի տարածման ճանաչված կենտրոններից մեկը, քչերը գիտեն կամ հիշում են։ Սակայն պանթյուրքիզմը և դրա կապը սիոնիզմի «հայրերի գաղափարախոսների» հետ այլ թեմա է։

Որպեսզի ոչ ոք չկասկածի ժամանակակից «ադրբեջանական հանրապետության» պանթուրքիստական էությանը և ուղղվածությանը, հիշեցնենք, որ հենց հայր ու որդի (Հեյդար և Իլհամ) քուրդ Ալիևների իշխանության օրոք ծնվեց «մեկ ազգ՝ երկու պետություն» կարգախոսը։  Չէ՞ որ դա հենց Թուրքիայի և Բաքվի ժամանակակից ֆաշիստական ռեժիմի մասին է։ Իսկ հիմա ուշադիր հետևեք, թե ինչ է եղել և տեղի է ունենում Ալիևների կլանի և Իրանի միջև՝ սկսած առնվազն 2005-06 թթ.։ Հիշեք Չեհրագանլիի բոլոր դասախոսներին, որոնք իրանական արդարադատությունից թաքնվում էին հենց Բաքվում: Հիշեք, թե Թուրքիայից քանի անգամ են տեղեկություններ ստացվել այն մասին, որ ԱՄՆ-ը, Անգլիան և Իսրայելը Թուրքիայի ձեռքով պատերազմ են պատրաստում Իրանի դեմ։ Հիշեք, թե ինչպես են ԱՄՆ-ը և Իսրայելը անգլիացիների հետ «համագործակցությամբ» «հակաիրանական Միացյալ ճակատի շարքերն ընդունել» Բաքվի արյունոտ ռեժիմը։ Այս մասին շատ է գրվել, նույնիսկ վերջին օրերին, քանի որ, ըստ էության, Թեհրանի և Բաքվի միջև վերջին սկանդալը բռնկվեց հենց այն պատճառով, որ Ապշերոնի դեսպանորդը «լուռ» հաստատեց Իսրայելի ԱԳ նախարար Քոհենի կոչը՝ «Իրանի դեմ միասնական ճակատ ձևավորելու՝ Ադրբեջանի ԱԳ նախարարի հետ համաձայնության հասնելու մասին»: Հենց սիոնիստ հրեայի այդ խոսքերի կապակցությամբ Իրանի ԱԳՆ-ը զգուշացրեց կովկասյան թաթարներին և նրանց առաջնորդներին. «Իրանը չի կարող անտարբեր մնալ Ադրբեջանի Հանրապետության տարածքից իր դեմ սիոնիստական ​​ռեժիմի դավադրություններին»։

Ոմանք կասեն՝ բայց Բաքվից «հակառուսական ոչինչ» չի եղել և չկա։ Հիմարություն։ Սուտ: Իսկ ո՞ւմ ամենաբարձր «հրահանգով» են ապաստան տվել չեչեն փախստական գրոհայիններին, որտեղ այդ չեչեն հավատուրացները բուժման և վերականգնողական կուրսեր են անցել։ Իսկ ո՞վ է «աչք փակել» այն փաստի վրա, որ չեչեն մարտիկները եղել են ժամանակակից «Ադրբեջանական Հանրապետության» ՆԳՆ աշխատակազմում, որտեղ նրանք աչքի են ընկել իրենց հանցավոր հակումներով, այդ թվում՝ պատվիրված սպանություններ կատարելով։ Էլ չասենք, թե քանի չեչեն մարտիկ է «ինտեգրվել» Բաքվի ֆիրմաների ու առանձին օլիգարխների անվտանգության ծառայություններին… Նրանք, ովքեր հետաքրքրված են, արխիվներում կգտնեն Բաքվի ՆԳՆ փոխգնդապետ Հաջի Մամեդովի գլխավորած «ուսադիրներով փոխակերպուկների» բանդայի դատավարության մասին նյութերը, այս իրադարձությունը ողջ Բաքվի ուշադրության կենտրոնում էր։ Հենց այդ ժամանակ էլ «ի հայտ եկան» բազմաթիվ չեչեն գրոհայինների անուններ։ Ասել է թե՝ Բաքուն ահաբեկչական-ֆաշիստական ​​և նարկոմաֆիական «Բոզ քուրդ» («Գորշ գայլեր») թուրքական խմբավորման հավաքակայաններից  մեկն էր՝ Չեչենական Ինքնավար Հանրապետությունում «տեղակայման» համար։ Ուղղակի հիմա ռուսական իշխանությունները ձևացնում են, թե «տեղյակ չեն» կամ «մոռացել են», թե որքան «Գորշ գայլեր» են չեզոքացվել և վերացվել Հյուսիսային Կովկասում։ Սիրիայի դեմ ահաբեկչական ագրեսիայի սկսվելուց հետո պարզ դարձավ ժամանակակից «ադրբեջանական հանրապետության» մեկ այլ պանթյուրքական «նպատակ»՝ տարանցիկ կետ ույղուր պանթյուրքիստ ահաբեկիչների պատրաստման և Սիրիա ուղարկելու համար։ Հենց այս «հարցով» դեռևս 2016-17 թվականներին հետաքրքրվել են Չինաստանի հատուկ ծառայությունները, ինչի մասին այս նյութի հեղինակը տեղյակ է չինացի դիվանագետների հետ անձնական զրույցներից։

Այնպես որ, հավատացեք ռուս գեներալ-լեյտենանտ Անտոն Դենիկինին: Իսկ մենք կոչ ենք անելու բոլոր ուժերին, մեր մոլորակի բարի կամքի բոլոր մարդկանց՝ այնպես արեք, որ Կովկասում պանթյուրքիզմի ֆորպոստը իսպառ վերանա։ Միայն դրանից հետո կվերջանան պանթյուրքիզմի (այլ կերպ ասած՝ սիոնիզմի) ոտնձգությունները ողջ մոլորակի դեմ։

Սերգեյ Շաքարյանց

Հոդվածի ռուսերեն տարբերակը՝ այստեղ