Կոկոլ Փաշինօղլին պետք է դատական պատասխանատվության ենթարկվի

Արդեն շատ օրեր Հայաստանում և Սփյուռքում թուրք Կոկոլ Փաշինօղլու վերջին հայտարարություններից մեկի շուրջ վրդովմունքը չի հանդարտվում: Վա՛յ, պարզվում է, որ ՄԵՐ Շուշին հայկական քաղաք չէ և պատկանում է, գիտե՞ք, որոշ «ադրբեջանցիների», ովքեր ծնվել են միայն 1930 թվականից հետո… Հազարավոր հայեր՝ ինչպես Հայաստանի, այնպես էլ այլ երկրների քաղաքացիներ արդեն հանդես են եկել դատապարտող ելույթներով: Իզուր, պարզվում է, որ Հայաստանում և Արցախում կան թուրքերի և թուրքության (թուրեթչինայի) սիրահարված մարդիկ: Ահա «շարժման վետերան» ոմն Գրիգորի Աֆանասյանը (Ստեփանակերտից). նա սատարում էր թուրք Կոկոլին: Հետաքրքիր է. ի՞նչ է ասելու Աշոտ Մանուչարյանի հարազատը`ՀՀ քաղաքացի Լալա Պողոսյանը այսօր «Գրիշա Աֆանասյանի» մասին, ով 90-ականներին սերտ կապերի մեջ էր նրա հետ, բոլոր նրանց հետ, ովքեր ապստամբել են բռնակալության դեմ և պայքարել են Արցախի ազատության ու անկախության համար…

Ի դեպ, սա պարզապես հանցագործություն չէ, մասնավորապես, Կոկոլ Փաշինօղլու և նրա թուրքամոլների գոռոզ խմբավորման կողմից: Սա արդյունք է այն փաստի, որ 1991 թ. ի վեր Հայաստանը ենթարկվում է ՀՀՇ-ի հանցագործներին և ՀՀՇ-ի ղեկավար, արյունոտ պարագլուխ Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, որը գտնվում էր և գտնվում է սիոնիստ հրեաների վերահսկողության տակ: Ի վերջո, սիոնիստ հրեաները միշտ թուրքերի և կովկասյան թաթարների կողմն էին և են: Վերջին պատերազմը սա ամբողջ աշխարհով մեկ ցույց տվեց ողջ հայությանը:

Սա նաև ապացուցեց հայ ժողովրդի պատմությունը հայկական համալսարանների ուսումնական ծրագրից հանել նախաձեռնողների իրական նպատակը: Սիոնիստ հրեաներն ու նրանց հայ ստրուկները ցանկանում են, որ մեր երեխաներն ու թոռները չիմանան իրենց երկրի պատմությունը, իրենց ազգի պատմությունը: Դրանցից նրանք հեշտությամբ «քանդակելու» են նոր թուրքերին: Իսկ թուրքացած հայերը մեր ազգայինի (ամե՛ն ինչի) թշնամիներն են: Նրանք թշնամի են այն ամենի, ինչը սկզբնապես հայկական է: Հետևաբար, Կոկոլի համար մեր Շուշին հանկարծակի դարձավ «թյուրքական»: Սա ևս մեկ ապացույց է, որ այսօր թուրքը և Թուրքիայի ու սիոնիստների հովանավորյալ  խամաճիկն է ղեկավարում Հայաստանը:

Անգամ հրեաները գիտեն, թե ով է Օսիպ Մանդելշտամը: Կարդացի «Ֆայտոնչի» (1931 թ., հունիսի 12) պոեմի հայկական Շուշիի մասին տողերը.

Ես Ղարաբաղը տեսա լեռնային,

Տեսա գիշատիչ Շուշի քաղաքը,

Ուր ճաշակեցի սարսափներ մահի –

Հոգուս խռովքին համանվագ:

Քառասուն հազար մեռյալ լուսամուտ,

Ակնախոռոչներ մութ, սնամեջ.

Դառը տքնանքի բոժոժը հմուտ

Թաղված էր այնտեղ` լեռների մեջ:

Սա Շուշիի հայերի կոտորածների հետևանքների նկարագրությունն է: 1920-ի մարտի 23-26-ը կովկասյան թաթարները ներխուժեցին Շուշի քաղաքի հայկական թաղամաս՝ թալանելով և սպանելով հայերին: 8-10 հազար հայեր դարձել են վայրագությունների զոհ, դրանք մի քանի օր չէին դադարում, մոտավորապես նույնքան հայ փախավ քաղաքից: Շուշի քաղաքը, որտեղ բնակչության մեծ մասը հայեր էին, և որը XX-րդ դարի սկզբին, Թիֆլիսի հետ հավասար, հայերի մշակութային և կրթական մայրաքաղաքն էր, կովկասյան թաթարների ցեղասպան քաղաքականության հետևանքով վերածվում է «ազերբաջանյան քաղաքի», որը Հայաստանի քաղաքացի Կոկոլ Փաշինօղլին այդքան մեծահոգաբար «նվիրում է» թուրքերին և թուրքությանը… Օսիպ Մանդելշտամը և նրա կինը՝ Նադեժդան, կոտորածից 10 տարի անց այցելեցին Շուշի, բայց քաղաքում դեռ շրջում էր մահվան տեսիլքը, դեռ ջնջված չէին բռնությունների հետքերը: «Այդ տարիներին ամեն քայլափոխի մենք տեսնում էինք մուսավաթական ջարդերի հետքեր (միայն Շուշան էլ բավական էր)»,- գրում է Մանդելշտամը: Եվ հետո նա դժբախտ Շուշին անվանեց «մահվան քաղաք»… Ի դեպ, 1960-ականների «լայնորեն քայլող խորհրդային ազերխուժանի» իշխանությունները փորձեցին ջնջել այս սարսափելի իրադարձության մասին հիշողությունը՝ բուլդոզերներով քանդել են հայկական եկեղեցիներն ու տները, ոչնչացնելով հայերի ներկայության բոլոր հետքերը: Գիտե՞ս այս մասին, այ գյադդաշ Կոկոլ: Ո՞չ: Ա՞յդ է պատճառը, որ դու և քո հանցակիցները համալսարանների ուսումնական ծրագրից արմատախիլ եք անում հայ ժողովրդի պատմությունը:

Հայաստանի քաղաքացինե՛ր: Վաղը հրեա սիոնիստների այս հանցագործներն ու վարձկանները մեր բոլոր քաղաքները հրապարակավ կկոչեն «թյուրքական»: Ես պատկերացնում եմ, թե ինչ կասի ենոքավանցի այս սրիկան Վանի, Մուշի, Սեբաստիայի ու մեր մյուս հայկական քաղաքների մասին: Թուրք հանցագործ Կոկոլ Փաշինօղլի, նախքան իմ Վանը հիշատակելը, կարդա բանաստեղծ Սերգեյ Գորոդեցկու «Վան» բանաստեղծությունը (տպագրվել է 1918 թ.՝ «Հայաստանի հրեշտակ» բանաստեղծությունների ժողովածուում):

Իմ հոգին ծով է մի անծայրածիր,

Ու հևքն է քամու հրաբուխն ընկած,

Արյունոտ վիշտն է հատել իմ հոգին

Դրախտ եզերքում Վանի ավերված:

Ես կարող եմ շարունակել մերկացնել Կոկոլ Փաշինօղլուն: Դժբախտաբար, դա այսօրվա Հայաստանի այն քաղաքացիներին, ովքեր դեռ «աղոթում են» այս դավաճանի համար, չի փրկի Աստծո Դատաստանից, երկրի վրա և երկնքում:

Սերգեյ Շաքարյանց