Փաշինյանի որդին առաջնագծում է, իսկ ո՞ւր է Ալիևի որդին. talyshistantimes.com
Այսօր Ադրբեջանում յուրաքանչյուր մայր, լսելով առաջնագծում եղած բոլոր նոր աղետալի կորուստների մասին, սգալով մահացածներին և աղոթելով ողջերի համար, հուսահատված հարց է տալիս. ինչի՞ համար ենք մենք պայքարում: Ո՞ւմ համար, ո՞ւմ շահերի համար են մեր երիտասարդներն ամեն ժամ մահանում: Դժվար չէ գտնել այս հարցի պատասխանը: Դա ակնհայտ է. Ադրբեջանի ղեկավարությունը, իրեն վաճառելով կիսախելագարին, ով իրեն սուլթան, թուրք է պատկերացնում, փորձում են բավարարել իրենց հավակնությունները՝ ի հաշիվ այլ մարդկանց երեխաների կյանքի: Այս մասին գրում է talyshistantimes.com-ը:
Բայց կա մի հարց, որի պատասխանը գտնելը շատ ավելի դժվար է: Ո՞ւր է հիմա Ադրբեջանի նախագահի և փոխնախագահի որդին:
Գուցե այս հարցն այդքան ակնհայտ չէր լինի, եթե չլիներ հայկական կողմի իրավիճակը: Ադրբեջանի շարքային քաղաքացիները, չնայած երկրում անջատված ինտերնետին, քաջատեղյակ են ոչ միայն ռազմաճակատում ադրբեջանական բանակի ծայրահեղ վիճակին` ռազմական տեխնիկայի և կենդանի ուժի հսկայական կորուստներին: Նրանք հիանալի տեսնում են, թե ինչ է կատարվում Հայաստանում և Ղարաբաղում: Հազարավոր երիտասարդներ ներխուժում են զինկոմիսարիատներ ՝ շտապելով առաջնագիծ ՝ պաշտպանելու իրենց հայրենիքը, նույն նպատակով ամբողջ աշխարհից հայեր են գալիս Հայաստան: Բայց այն, ինչ իրոք աներևակայելի է շարքային ադրբեջանցիների համար, դա նրանց (հայերի.- խմբ) կամավոր մասնակցությունն է պատերազմին, որոնք, իրենց պատկերացմամբ, կարող էին հանգիստ կանգնել մի կողմ և դիտել հայկական բանակի հաղթական երթը:
Ճակատում են երաժիշտներ, գիտնականներ, բանաստեղծներ, արվեստագետներ, ականավոր մարզիկներ: Եվրոպայի չեմպիոնը և ազատ ոճի ըմբշամարտի աշխարհի առաջնության մեդալակիրը պայքարում են առաջնագծում… ծանրամարտի ազգային չեմպիոնը գլուխը խոնարհեց մարտում… Հայտնի դերասանի որդին կյանքը նվիրեց հայրենիքի համար: Նման վերնագրերը կարծես թե ոչ ոքի չեն զարմացնում Հայաստանում: Նրանք հպարտություն են ներշնչում իրենց հայրենակիցներին: Հայրենիքի համար մեռնելը պատվի խնդիր է, որը աղմուկ և պաթոս չի պահանջում, որովհետև այդ մարդիկ իրենց սրտի կանչով մեկնեցին կռվելու՝ առանց աղմուկի և խանդավառության:
Ղարաբաղցիների համար հպարտության հատուկ զգացումը նրանց նախագահն է: Առանց ավելորդ խոսքի, քաջալերող ժպիտով նա մեկնեց առաջնագիծ՝ իր մարտիկներին աջակցելու համար: Եվ նույնիսկ ինտերնետում եղած լուսանկարներում կարելի է տեսնել բանակում գերակշռող բարձր տրամադրությունը, որը համախմբեց ամբողջ ժողովրդին մեկ ազդակով:
«Հնարավո՞ր է պատկերացնել մեր գերագույն գլխավոր հրամանատարին նման իրավիճակում, որը երեկոները ռուլետկա է խաղում, մինչ նրա արկածախնդրության կաթսայում երիտասարդ տղաներ էին մահանում»,- գրում է նյութի հեղինակ Արիֆ Ալայջին:
Եվ բառացիորեն այսօր Ադրբեջանում իսկական ցնցում ապրեցին: Հայկական ռեսուրսներում հայտնվեց այն լուրը, որ Հայաստանի վարչապետի որդին՝ Աշոտ Փաշինյանը, որը նոր էր ավարտել իր զինվորական ծառայությունը և զորացրվել բանակից, կամավոր գնաց պաշտպանելու Ղարաբաղը: Մեր հայրենակիցների կարծիքով, սա պարզապես դուրս է ողջամտության սահմաններից… Եվ հենց այդ ֆոնին է, որ գլխավոր հարցն էլ ավելի արդիական է դառնում. ո՞ւր է հիմա Իլհամ Ալիևի և Մեհրիբան Խանումի լիովին գործունակ որդին: Տեսե՞լ ենք նրան վերջին օրերին: Ո՞ւր է մեր չափավոր հաստլիկ «ոսկե տղան»: Անատոլիայի ափին ինչ-որ տեղ պետական գանձարանը վատնո՞ւմ է: Զվարճանո՞ւմ է եվրոպական մայրաքաղաքներում: Ես հստակ չեմ ասի: Հստակ չգիտեմ. մի բան հաստատ գիտեմ՝ նա ճակատում չէ: Հոր կողմից սանձազերծված պատերազմը նրա պատերազմը չէ: Դա նրա համար շատ հեռու է: Նա չի լսում պայթուցիկ ռումբերի ձայները, չի տեսնում իր ընկերների մահը: Եվ կարո՞ղ է նա զինակից ընկերներ ունենալ: Առավելագույնը պոկերային ընկերներն են:
Ձեզանից շատերն այսօր տեսել են տեսանյութեր ցանցերում. ադրբեջանցի մայրերը բառացիորեն կռվի մեջ են մտել ոստիկանության հետ՝ խլելով իրենց որդիներին: Ճիչեր, արցունքներ, ուշագնացություն, բայց ամենակարևորը՝ զայրույթ, արդարացի զայրույթ:
Քո վերջը մոտ է, Ալիև: Անմեղ մարդկանց արյունը քո խղճի վրա է: Այս պատերազմը Ադրբեջանի ժողովուրդների համբերության վերջին կաթիլն է:
