Մոտ 30 կուսակցություն՝ ընդամենը 2,6 միլիոն ընտրողի համար․․․
2021 թվականի ամռան առաջին օրը մենք իմացանք ոչ միայն այն, որ Հայաստանի Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը (ԿԸՀ) գրանցել է 22 կուսակցություն և 4 դաշինք «անհասկանալի» ընտրություններին մասնակցելու համար: Մենք իմացանք նաև, թե որքան աննախադեպ ՀԻՄԱՐ և հավակնոտ մարդիկ են մեր Հայաստան երկրում, որոնք համարձակվում են իրենց «ակտուալ քաղաքական գործիչներ» համարել: Նվաստացած ու ստորացված, մահացու վիրավորված երկրում նույնիսկ ոչ 3 միլիոն ընտրողի համար… նույնիսկ բառեր չենք գտնում գնահատելու այն վիճակը, որում հայտնվել ենք: Մենք առաջարկում ենք ընկալել ԿԸՀ պաշտոնական հաղորդագրության բովանդակությունը. «Հայաստանի Հանրապետության ԿԸՀ հունիսի 20-ին կայանալիք արտահերթ ընտրությունների նախապատրաստման և անցկացման աշխատանքները, և 2021 թվականի մայիսի 31-ին հաստատված Հայաստանի Հանրապետության ընտրական օրենսգրքի 8-րդ հոդվածի 7-րդ մասի համաձայն`հրապարակում է ընտրողների ընդհանուր թվաքանակը՝ հաշվառման վերցրած ընտրողների ռեգիստրըում: Դա կազմում է 2,581,093 ընտրող»: Եկեք կլորացնենք՝ 2 միլիոն 600 հազար քաղաքացի, ովքեր ունեն ընտրելու իրավունք:
Հաշվի առնելով, որ ընտրություններին մասնակցող 4 դաշինքում կա առնվազն մեկ կամ երկու կուսակցություն, մենք հեշտությամբ գիտակցում ենք, որ ընտրություններին գնում է մոտ 30 կուսակցություն: Մենք առաջարկում ենք հասարակության խելացի հատվածին, որը ունակ է տրամաբանորեն մտածել, խորհել և ասել. աշխարհում ուրիշ ո՞ր երկրում 2.6 միլիոն ընտրողների գրավելու համար «որսի է գնում» մոտ 30 կուսակցություն: Ավաղ, այս տվյալները «հպարտ քաղաքացիների հպարտության» առարկա չեն, այս ցուցանիշը, ցավոք, շատ բան է ասում: Ավելին, այս շուրջ 30 կուսակցություններից ավելի քան 20-ի անունները այս նույն 2,6 միլիոն ընտրողների գրեթե 99% -ին ոչինչ չեն ասում: Այսինքն՝ այդ կուսակցությունները գոյություն ունեն 1-2 տարուց և կամ 1-2 ամսից ոչ ավելին: Լավ՝ թող լինի 8-10 ամիս: Անթույլատրելի շքեղություն նվաստացված երկրի համար, որը շարունակում է «ղեկավարվել» օտարերկրյա պետությունների, այդ թվում՝ Թուրքիայի և «կովկասի-թաթարստանի» գործակալների, այսինքն՝ Հայ Ազգի դարավոր թշնամիների կողմից:
Շատերն այժմ կսկսեն մեկնաբանություններ և դիտողություններ անել՝ սկսած այն թեզիսից, թե՝ «հիմա ժամանա՞կն է այս մասին խոսել», և վերջացրած շատ տարածվածով՝ «մերն ուրիշ է»:
Քանի որ քաղաքական ուժերի ճնշող մեծամասնությունը համաձայնել էր «ընտրությունների» սցենարի հետ, որը, ինչպես վստահ է այս տողերի հեղինակը, «ինչ-որ մեկի» կողմից թելադրված էր՝ կամ Արևմուտքից, կամ Հյուսիսից, ապա հենց հիմա ժամանակն է դիմել Ազգին և ասել. Ազգ՝ դու ծանր և մահացու հիվանդ ես, քանի որ ազգային աղետի պահին գրեթե 30 կուսակցություն դուրս է գալիս ընդամենը 2,6 միլիոն ընտրող որսալու: Այսինքն՝ 86 հազար 700 ընտրողին՝ մեկ կուսակցություն: Դա մեր հասարակության հիմարության վերին սահմանն է: Սա կարելի է համեմատել, օրինակ, այն փաստի հետ, որ Ֆրանսիայի յուրաքանչյուր ոչ մեծ, միջին քաղաք ունի իր «սեփական» կուսակցությունը: Եվ եթե մտածենք Չինաստանի մասին, ապա՝ յուրաքանչյուր չինական գյուղ ունի իր «սեփական» կուսակցությունը:
Այս ամենը ծիծաղելի կլիներ, եթե այս փաստը սարսափ ու տխրություն չառաջացներ: Ի վերջո, այս ֆենոմենը՝ մեկ կուսակցություն 86.7 հազար մարդու համար, 30 կուսակցություն՝ 2.6 միլիոն մարդու համար, նաև մեզ ասում է, թե որքանով է բաժանված, պառակտված և տարանջատված հասարակությունը Հայաստանում: Նման պայմաններում անհնար է խոսել ազգային համախմբման և, համապատասխանաբար, հանրային կյանքի որոշակի ոլորտներում ընդհանուր նպատակների մասին: Բայց Հայ Ագը ժամանակ չունի համբերատար սպասել, թե երբ է հայ հասարակությունը «վերականգնվելու», քաղաքականապես հասուն ու գիտակից դառնալու: Արտատարածաշրջանային ուժերի խամաճիկները ոչնչացրել են մեր ինքնիշխանությունն ու ինքնակառավարումը: Այս արտատարածաշրջանային ուժերի գործակալները խարխլել և թուլացրել են բանակը և ազգային անվտանգության ծառայությունը, մենք խոցելի ենք և չունենք մեր սեփական ռեսուրսները՝ պաշտպանությունն ու անվտանգությունն ապահովելու համար: Մյուս կողմից, մենք ունենք մոտ 30 կուսակցություն, որոնք գնում են ընտրությունների և գոռում են. «Մենք իշխանությո՛ւն ենք ուզում: Եվ՝ հենց հիմա»: Այն, ինչ մենք տեսնում ենք, արդեն իսկ քաղաքական խելացնորություն է: Այս աղետը պատիժ է այն բանի համար, որ (ինչպես և միջնադարում) «կույրերը առաջնորդում էին և առաջնորդում են կույրերին», հասարակությանը պարտադրում են «ընտրություն Արևմուտքի և Արևելքի միջև», «Արևմուտքի և Մարս մոլորակի միջև» և այսպես շարունակ: Ստացվում է, որ 2021 թ. շատ քիչ է ազգովին խելոքանալու համար… Հեղինակը համոզված է, որ մեզանից ոչ ոք (հայերից-Հայաստանի քաղաքացիներից) չի ցանկանա, որ իր թոռները մեծանան մի միջավայրում, որտեղ գերակշռում են մեծամիտ ու ինքնասիրահարված հիմարները, որոնք՝ ավելին, ղեկավարվում են օտար պետությունների խամաճիկների կողմից…
Սերգեյ Շաքարյանց
