Ռևանշ մի օր լինելու է, դա ազգային ուժերի գործն է, որոնցից սարսափում է թուրքահպատակ զույգը՝ նիկոլոսն ու իլհամը

Վերջին շրջանում, դավաճանության ու պետականության առք ու վաճառքի էս ընդհանուր ֆոնին, հանրության շրջանում մի թեզ է տիրաժավորվում, թե «սրանք լավը չեն, պիտի ռադ արվի, բայց դե նրանք (տվյալ դեպքում նախիկ իշխանությունների մասին է խոսքը) էլ չպիտի հետ գան, հոգնել ենք, նրանց էլ ենք տեսել»: Ասեմ, որ նման միտք արտահայտողները փաստացի լատենտ նիկոլիստ են, քանի որ էս թեզի քավորը հենց դրանք են:

Առաջին հայացքից ականջին հաճելի ու ինչ-որ տեղ տրամաբանված միտք է հնչում, բայց միայն առաջին հայացքից, քանի որ ասվածը բովանդակազուրկ ու ամորֆ տաֆտալոգիա է: Հարգելիներս, էդ, որ ասոմ եք «նոր ուժ», «խելոք մարդ», չգիտեմ՝ էլ ինչ, էդ ո՞ւմ նկատի ունեք, թե՞ մտածում եք՝ էդ մարդը վերևից պիտի իջնի կամ մի քարանձավում 30 տարի ճգնել ա ու սպասում էր իր բեմելին:

Մոռացեք, չկա տենց հեքիաթ:

Քաղաքականության, առավել ևս քաղաքագիտության մեջ մարգարեներ, ազգի փրկիչներ ու երիտասարդ բոմբ ուժերով իրավիճակի լուծումներ չեն լինում, ի զուր Մեսիաներ մի փնտրեք:

Ցանկացած երկրում քաղաքականությամբ, նկատի ունեմ իսկական ու իրական քաղաքական գործընթացներով, զբաղվում են սահմանափակ թվով մարդիկ, էլ չեմ ասում քաղաքական ուժերը, որոնց կարելի ա թվարկել ձեռքի մատների վրա (նորմալ քաղաքական ավանդույթներով երկրներում՝ անգամ մի ձեռքի վրա): Նենց որ, հասկացեք, սա ոչ գուլպա գործել ա, ոչ էլ ձվածեղ անել, որ ում խելքն ինչ փչի՝ դուս տա: Ու մի բան էլ հիշեք, քաղաքականությունը հնարավորինի արվեստ է, ստեղ չկան փակուղիներ, յուրաքանչյուր տուպիկից դուրս գալու ձև կա, ուղղակի ճիշտ անող ու գործի պրոֆ ա պետք, ի դեպ՝ տարիքն էլ կապ չունի:

Վերջում հիշեցնեմ մի բան. էդ ռևանշ, ռևանշ, որ սրանք ամբողջ օրը վախից բարբաջում են, մեկ ա՝ մի օր լինելու է, ուղղակի մոտներդ ֆիքսեք, որ դա ազգային ուժերի գործն ա, որոնցից սարսափում են թուրքահպատակ զույգերը՝ նիկոլոսն ու իլհամը: 

Արմեն Հովասափյանի ֆեյսբուքյան էջից