Մի քոչվոր իր թափորով ծաղրեց Մասիսը, դա արեց ամենացինիկ կերպով, արեց հայասպանդի տարելիցից մի քանի օր առաջ
Չարենցից մինչև Մահարի, մինչև Դաշտենց ու Շիրազ հարյուր տարի շարունակ հոգի ու ջանք չխնայեցին թափառիկ զանգվածից ազգ վերակերտելու համար: Մի քոչվոր իր թափորով հարյուր տարվա ջանքը մի վայրկյանում փոշիացրեց, տվեց անապատների քամուն: Ծաղրեց Մասիսն ու այն ամենը, ինչը խորհրդանշում է Մասիսը: Ու դա արեց ամենացինիկ կերպով, արեց հայասպանդի տարելիցից մի քանի օր առաջ:
Բայց այնպես չէ, որ նա միայն աղետ ու սպանդ է բերում անհոգ ու անհոգի զանգվածին: Նա հոգատարություն էլ ունի, ամեն նոր աղետ որոճալիս այդ աղետի հետ հաշտվելու բարի խորհուրդներ էլ ունի: Մինչև վերջին խորհուրդը դեռ մի անորոշ ժամանակ կա, իսկ վերջին խորհուրդը սկսում է որոշակիանալ: Այն կլինի անհոգ հեռուներից, կլինի տեսակապով: Կքորի հետույքը ու իր սիրասուն ժողովրդին նախ կբացատրի, որ փողոցից ու պատուհաններից ուրիշի սարին նայելը վայելուչ չէ, որ բարեպաշտ մահմեդականների մոտ դա նույնն է, թե աչքերդ չռես նրանց կանանց վրա: Կբացատրի, որ ինքը հենց իր տոհմիկ բարեպաշտությունից թելադրված է հեռացել, որպեսզի հանկարծ չնայի ուրիշի սարին, ուրիշի Մասիսին: Ու նույնը խորհուրդ կտա իր շեներից փախած ու Երևանում խռնված ժողովրդին: Ձեռնասուն ժողովուրդը կհասկանա իր վերջին ու վերջնական ընտրյալին, կըմբռնի, որ այս մի բուռ տարածքում ինչպես էլ շուռ գա՝ Մասիսը երևալու է ու իր միտքը պղտորելու: Ու ընտրյալի հեղինակավոր միջնորդությամբ մի մարդասիրական միջանցք կբացվի, որով ժողովուրդը կսկսի հեռանալ՝ շարունակ օրհնելով նրա հոգատարությունը: Ու գերագույն քոչվորը աննահանջ բարեհոգությամբ կշարունակի պատգամել, որ միայն հեռանալը բավական չէ, որ չի կարելի մտածել Մասիսի մասին, չի կարելի երազել ուրիշի Մասիսը, որովհետև Սուրբ Գրքում էլ է ասված՝ մտովի մեղսագործելը նույնքան դատապարտելի է ու նույնքան պախարակելի:
Ու ներքինու ճղճղան ձայնով մի շատ կարևոր հատված կկարդա Սուրբ Գրքից:
Գրող, հրապարակախոս Կարո Վարդանյանի ֆեյսբուքյան էջից
