Գիլու ձագը
1962 թ. ամառն էր:
Արձակուրդներին գեղի հայրիկն ու գեղի մամը պահում էին երևանաբնակ թոռներին:
Այս անգամ հյուրընկալվել էր միջնեկ որդու՝ Սեթոյի կրտսեր որդին՝ Էդոն:
Աշխույժ էր, չար, անականջ, չորսամյա տղան անում էր խելքին փչածը:
Մի առավոտ, երբ բոլորն իրենց գործով էին զբաղված՝ գեղի հայրիկը չըգըլ էր անում, գեղի մամը բուրդը տարել էր առվի ափ, խփում էր, լվանում, փռում քարերին, Էդոն գառի պես քաշվել էր սարը, կորել:
Ամառվա երկար օրը մթնել էր, Էդոն չկար:
Որոնման աշխատանքներին լծվել էր ողջ գյուղը՝ ահել, ջահել, կին, տղամարդ:
Ապարդյուն՝ Էդոն չկար ու չկար:
Երեք օր ու գիշեր Պալըխլըվա սարերը ոտի տակ տված գյուղացիները ձեռնունայն, գլխիկոր տուն են դառնում:
Ոմանք այն կարծիքին էին, որ գելերն են կերել:
Այդ դեպքում շորերն ո՞ւր են, տրամաբանում էին մյուսները:
Գեղի մամը մեռած էր, թաղած չէր, վշվշում էր, ծնկներին խփում, թե՝ տունն ավերվեց:
Գեղի հայրիկը դարձել էր մի բուռ, ինչ էր ասելու որդուն, ինչպես բացատրի, որ չեն կարողացել տերություն անել չորսամյա երեխային:
Ջիգյարի մրմուռին գումարվել էր պատասխանատվությունը:
Չորրորդ օրը նախիրը տուն քշած չոբաններից մեկը գրկած տուն էր բերել քուն մտած երեխային, որին գտել էր գելերի բնի մոտ:
Համընդհանուր ուրախություն էր տիրում, գեղի հայրիկը գառ էր մորթել:
Գեղի մամն էդ օրվանից նրան կնքեց «գիլու ձագ» անունով:
Այն հարցին, թե ուր էր գնացել, արտասանել է, թե՝ մոր համար ծաղիկ հավաքելու:
Իսկապես, ոնց չէր վախեցել, ոնց գելերը չէին կերել:
Քսաներկու տարի անց Էդիկը մահացավ արյան քաղցկեղից:
Հերձելիս պարզվել էր, որ սրտի փորոք է ունեցել նաև կրծքավանդակի աջ կողմում:
Սիրանույշ Եղիազարյան