Հայաստանը դաշնակիցներ չի ունեցել և չունի՝ ոչ միայն Արցախյան հարցում
Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հերթական անգամ որոշեց ուշադրություն հրավիրել իր անձի վրա և հունիսի 7-ին հանկարծ խոստովանություն արեց իր ղեկավարած սիոնիստական «Հայ ազգային կոնգրեսի» («ՀԱԿ») նախընտրական ծրագրի շնորհանդեսի ժամանակ. իբր երկրի գրեթե բոլոր քաղաքական կուսակցությունները չեն կարող հասկանալ, որ Արցախյան հակամարտության մեջ Հայաստանը դաշնակիցներ չունի, բայց մարդիկ շարունակում են «հույսով նայել Ամերիկայի, Իրանի կամ մեկ ուրիշի ուղղությամբ»: Անկեղծ ասած, նման ուշացած խորաթափանցությունը կարող էր ծափահարվել, բայց միայն այն դեպքում, երբ չգիտես, թե ով հանկարծ 2021 թ. խոսեց Արցախյան հիմնախնդրի շրջանակներում հայ ազգի (ոչ միայն՝ Հայաստանի Հանրապետության…)՝ իրական ազնիվ ու անկեղծ դաշնակիցների բացակայության մասին: Հեղինակը հիանալի հիշում է, թե ուր շտապ նետվեց հենց Տեր-Պետրոսյանը իր առաջին արտասահմանյան այցով` ԱՄՆ… Հետևաբար, 90-ականների սկզբին նա անձամբ «հույսով նայում էր դեպի Ամերիկա»։
Ուստի չսպասեք, ՀՀ քաղաքացիներ, որ այս քաղաքական գործիչը երբևէ անկեղծ և ճշմարիտ կլինի ձեզ հետ, նա միշտ կփորձի «տարածել» իր անձնական սխալները (և հանցագործությունները…) բոլոր հայերի վրա:
Երկրորդ հարցը հետևյալն է. եթե խոսենք այն մասին, թե ով է Հայաստանի դաշնակիցը այս կամ այն հարցում, ապա անհրաժեշտ է լիովին ճշմարտացի լինել: Հայաստանը, հայ ազգը դաշնակիցներ չի ունեցել և չունի, ընդ որում՝ ոչ միայն Արցախի խնդրում: Հիշում եմ, որ ինչ-որ ժամանակ ողբալի ճանապարհորդության հենց սկզբում՝ 1992-ի ձմռանը, նույն Տեր-Պետրոսյանը «առանձնացավ» այն տեսակետով, որ Հայաստանը բանակի կարիք չունի. ասում էր՝ «մեր ուժը մեր թուլության մեջ է»: Եվ դա հենց այն ժամանակ, երբ 1991-ի դեկտեմբերի 31-ից հետո պարզ դարձավ. Հայաստանի և հայ ազգի միակ դաշնակիցը կարող է լինել միայն մարտականորեն պատրաստ, խիստ մարտունակ և անձնազոհ նվիրված ազգային իդեալներին և նպատակներին՝ Հայոց Բանակը: Բայց մենք տեսնում ենք. Տեր-Պետրոսյանի «աշակերտը» և «սանիկը» (քաղաքական իմաստով), թուրքի կամակատար Փաշինյանը իրոք սկսեց իրականացնել իր «ուսուցչի» և «կնքահոր» կարգախոսը «կազմականդ անելու» մասին՝ և սկսեց հենց Հայոց Բանակից: Կարդացեք այն բացահայտումները, որոնք այժմ արվում են Հայոց Բանակի համար Փաշինյանի «ռեկորդային գնումների» մասին, և խելամիտ տրամաբանությամբ մարդիկ ամեն ինչ կհասկանան՝ առանց լրացուցիչ ապացույցների:
Այսպիսով, պարզվում է, որ Հայաստանը չունի հայկական պետականության ամրապնդման և զարգացման հարցում, և ոչ միայն Արցախի խնդրի շրջանակներում: Քանի որ պետականությունը հնարավոր է միայն այն պայմանով, որ էթնոսը, որը որոշել է նվաճել կամ վերականգնել պետականությունը, ունենում է ռեսուրս և, ամենակարևորը՝ ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ է ինքնուրույն ապահովել իր անվտանգությունը: Եվ անվտանգության կազմակերպման ամենակարևոր խնդիրը ազգային ինքնապաշտպանության կազմակերպման կարողությունն է, իսկ դա անհնար է առանց բանակի, թեկուզ՝ ՊԱՐՏԻԶԱՆԱԿԱՆ ԲԱՆԱԿԻ գոյության… Եվ մենք տեսնում ենք, թե այս պարզ, հասկանալի գաղափարը ունեցել է և ունի թշնամիներ բուն Հայաստանի Հանրապետության ներսում: Հակառակ դեպքում, մենք բոլորս միասին 2018-ին թույլ չէինք տա, որ ՀՀ ժեխը իշխանության բերեր մի անձնավորության, որը ժամանակին խուսափել էր բանակ զորակոչվելուց, և մի մարդ, որն ատում է բանակը և զինվորականությանը:
Երրորդ կարևոր հարցը, որի շրջանակներում Հայաստանը և հայ ազգը մոտ ժամանակներս չունեին, չունեն և չեն ունենա իսկական դաշնակիցներ, Հայ Դատի խնդիրն է՝ 1915-23 թթ. Թուրքիայի կողմից և այդ տարիներին Թուրքիայի թիկունքում կանգնած ուժերի կողմից իրականացված Հայոց ցեղասպանության ճանաչման և դատապարտման հարցը: Հայտնի է, որ հենց այդ Թուրքիայի թիկունքում կանգնած ուժերը իրականում փրկեցին այլ ժողովուրդների հողերում հաստատված թուրքերի պետականությունը: Բայց այս հարցը լուրջ ուսումնասիրության և քննարկման առարկա է, և միևնույն ժամանակ, անկեղծ հետաքրքրվածություն է պահանջվում, որպեսզի ԱՄՆ-ի, Եվրոպայի, Ռուսաստանի կամ որոշ այլ երկրների դավանող-«սիրահարները» դադարեն կեղծավորի նման վերաբերվել Հայ ազգին:
Հունաստանի և Կիպրոսի ճակատագիրը ամբողջ աշխարհի աչքի առջև է: Ուսումնասիրեք այդ հարցը, համոզվեք թե ինչպես են ԲՈԼՈՐ մեծ տերությունները «թաղել» Կիպրոսի Հունաստանի հետ վերամիավորման («էնոզիսի») խնդիրը՝ հօգուտ Թուրքիայի և թուրքերի. ապա ոչ մի հայ այլևս հարցեր չի ունենա այն մասին, թե Քրիստոնեություն դավանող ազգը դաշնակիցներ ունի՞ արդյոք Թուրքիայի դեմ պայքարում:
Իսկ Տեր-Պետրոսյանը հավատարիմ է իրեն` այն ամենին: Նա շարունակում է ստել, լավագույն դեպքում՝ նա ընդունում է իր իսկ նախաձեռնությունների ձախողումը անուղղակի, միջնորդավորված ձևով՝ փորձելով բոլորին «կեղտոտել» …
Սերգեյ Շաքարյանց
