Թել Ավիվի «ընդհանուր շահերը Ռուսաստանի ու Իրանի հետ»՝ Սիրիայում…
Մենք կցանկանայինք հուսալ, որ աշխարհում հայերի ճնշող մեծամասնությունը, սկսած 2016-ի ապրիլից և հատկապես 2020-ի աշնանից հետո, լիովին գիտակցեց, որ Իսրայելի սիոնիստական պետությունը հայերի թշնամին է և Թուրքիայի «կովկասի- թաթարստանի» հանցակիցը: Այս ամիս մենք արդեն գրել ենք, որ Թել Ավիվը հասկացել է, որ մոտենում է ժամանակը՝ պատասխանելու հակահայկական, ֆաշիստական բոլոր դրսևորումների համար, որոնք նպատակ ունեն լուծարել Արցախի Հանրապետությունը և իրականացնել հերթական Հայոց ցեղասպանությունը: Իհարկե, առանց Երևանում խամաճիկ հանցակիցների, Իսրայելը չէր կարողանա գոնե նվազագույն դեր ունենալ մեր տարածաշրջանում: Ի վերջո, սիոնիստները «բնակություն են հաստատել» հակամարտության գոտում 1992 թվականից՝ այդ տարիներին ժամանելով Արցախ [«կովկասի-թաթարստանի» կողմից…]՝ «գյուղատնտեսության մասնագետների» անվան տակ: Բայց 2000-01 թթ․ ի վեր, տեղեկություններ կային, որ Արցախին սահմանակից տարածքներում իսրայելցիները նույնիսկ իրենց հատուկ նշանակության ջոկատներն ունեին…
2021 թ․ ապրիլի վերջին իրավիճակը, չնայած աննկատելիորեն, սկսեց կտրուկ փոխվել, և ոչ Իսրայելի օգտին: Ճիշտ է, սիոնիստ հրեաների դաշնակիցները դեռ տոնում են «հայերի նկատմամբ հաղթանակը»: Բայց իսրայելցիները, ինչպես պատկերացնում ենք, արդեն սկսել են գիտակցել, որ իրենք իրենց լուրջ ծուղակ են գցել: Հիմա սիոնիստները մտածում են այն մասին, թե ինչպես կարող են Սիրիայում ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻ ԵՎ ԻՐԱՆԻ հետ «ընդհանուր շահեր» գտնել: Առայժմ ՝ միայն Սիրիայում, բայց երաշխիք չկա, որ հաջորդ տարածաշրջանը, որտեղ Իսրայելը կսկսի «նահանջել», Կովկասը կլինի: Եվ Իսրայելը երբ «կնահանջի», նաև Թուրքիան անմիջապես կդառնա ավելի համեստ: Քանզի Իսրայելն ու Թուրքիան (թիկունքում ԱՄՆ-ի ներկայությամբ) ըստ էության նույնն են. հայ ազգի, հետևաբար՝ Հայաստանի և Արցախի թշնամիներ են…
Ապրիլի 23-ին, «The Syrian Observer» ( «Սիրիական դիտորդ»՝ ընդդիմադիր) լրատվական պորտալը, վկայակոչելով իսրայելական բազմաթիվ լրատվամիջոցների, գրել է, որ «Սիրիայի նախագահ Բաշար ալ-Ասադի պահպանումը իշխանության մեջ ընդհանուր շահ է» Իսրայելի և Իրանի միջև: Հրեական պետությունն ուշադրությամբ հետևում է հարևան արաբական հանրապետությունում հաջորդ ամսվա նախագահական ընտրություններին »: Սիրիայի ընտրությունների արդյունքները «կանխորոշված են Ռուսաստանի և Իրանի միջև գաղտնի խորհրդակցություններով, որոնք այժմ բանակցություններ են վարում ԱՄՆ-ի հետ 2015 թ. Միջուկային գործարքին վերադառնալու համար»: Նախագահ Ջո Բայդենը հետաքրքրված չէ Սիրիայով, և, ըստ ամերիկյան հետախուզության, եթե Իրանի հետ միջուկային գործարքը վերականգնելու շուրջ բանակցություններում դրական արդյունքներ գրանցվեն, ապա Սիրիան և լիբանանյան «Հզբոլլահ» կուսակցությունը «կհանգստանան» տարածաշրջանում: Այս ֆոնին Միացյալ Նահանգների, Իսրայելի, Իրանի և Ռուսաստանի միջև ընդհանուր հայտարար է առաջացել. «Բոլորն էլ շահագրգռված են, որ առանց անակնկալների շարունակվի Սիրիայի ներկայիս ռեժիմի կառավարումը»: Իսրայելական «Եդիոտ Ահրոնոտ» թերթը («Վերջին լուրեր») հաղորդում է, որ Իսրայելի շահերի համար՝ «Բաշար ալ-Ասադը ամենահարմարն է, և եթե Իսրայելը ցանկանում է շարունակել հարձակվել Սիրիայում իրանական ռազմական կայանների վրա, ապա ավելի լավ է թողնել իր ծանոթ նախագահին, քան հրահրել արյունալի հեղափոխության պայթյունը, ինչը կհանգեցնի Ռուսաստանի, Իրանի և Թուրքիայի ուժեղ միջամտությանը սիրիական հակամարտությանը»: Այս թերթի հեղինակները գրում են, որ այժմ միայն Թուրքիան է ամենամեծ խաղացողը, որը դեմ է իշխանության ղեկին Ալ-Ասադի պահպանմանը, իսկ Էրդողանը «ցանկացած պահի կարող է խորը ներխուժում կատարել» Սիրիա:
Սակայն, ըստ «Եդիոտ Ահրոնոտի», Բաշար ալ-Ասադն իրեն ընդհանուր առմամբ «հարմարավետ» է զգում: «Երբ նա իրանցիներից չի ստանում իր ուզածը, նա շտապում է դեպի ռուսները: Եվ երբ նա ռուսներից չի ստանում իր ուզածը, նա իրանցիներին է կանչում». Ահա թե ինչպես է այս թերթը գերպրիմիտիվ կերպով ներկայացնում Սիրիայի նախագահի «մանևրելու քաղաքականությունը»: Մեր կողմից, մենք մի փոքր «կուղղենք» իսրայելցիներին. Ալ-Ասադը շատ ավելի հարմարավետ է, քանի որ, որքան էլ տարօրինակ թվա կամ չթվա, նա (Իրանի միջոցով) ամուր հարաբերություններ է հաստատել Չինաստանի հետ, բացի այդ՝ պահպանել է Անգլիայի հետ հուսալի «կապի» ուղիներ, գումարած՝ սիրիական հետախուզությունը չի խզում կապերը ինչպես թուրք գործընկերների, այնպես էլ քրդական տարբեր խմբերի հետ:
Հիշեցնենք, որ Սիրիայի պատերազմի բոլոր տարիներին Իսրայելի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը իբր գործել է հարևան երկրում ռազմական գործողությունների անմիջական թատերաբեմից հեռու: Իսրայելական բանակը սահմանափակվեց Սիրիայի տարածքում խոր օդային հարվածներով, հիմնականում Դամասկոսի կողմում կռվող իրանամետ կազմավորումների դեմ, չնայած դիտավորյալ հարձակումներ եղան նաև սիրիական բանակի վրա, և հենց այն ժամանակ, երբ սիրիացիները պատրաստվում էին ակտիվորեն ճնշել ահաբեկիչներին: Բացի դրանից, վիրավոր և հիվանդ ահաբեկիչները զանգվածաբար բուժվում էին Իսրայելի ռազմական հոսպիտալներում: Վերջապես, 2015-ին Իսրայելը ջարդ է հրահրել դրուզների երկու գյուղերում, և նույնիսկ Իսլամական պետության (ԻՊ) ահաբեկիչները «ներողություն են խնդրել սխալի համար». Այսպես Իսրայելը փորձեց «դրուզե քարտ» խաղալ Սիրիայի և դրա դրուզ բնակչության դեմ… Հիշում ենք նաև, որ մի քանի օր առաջ Սիրիայի նախագահ Բաշար ալ-Ասադը առաջադրեց իր թեկնածությունը՝ մասնակցելու մայիսի 26-ին նշանակված արաբական հանրապետության ղեկավարի ընտրություններին:
2018-ի նոյեմբերի 1-ից մենք բազմիցս անդրադարձել ենք Իսրայելի բացասական դերին Սիրիայի դեմ ահաբեկչական ագրեսիան սանձազերծելու հարցում և անդրադարձել քուրդ- հրեա Իլյուշ Ալիևի ֆաշիստական ռեժիմի հետ Իսրայելի ակտիվ մեղսակցության խնդրին: Բայց, իհարկե, շատ բան է գրվել նաև իրանա-իսրայելական դիմակայության մասին: Հետևաբար, Թել Ավիվի ներկայիս տրամադրությունները մեզ շատ չեն զարմացնում. վատ է, որ սիոնիստները հասկացան Մերձավոր Արևելքում վերջնական պարտության անխուսափելիությունը այն բանից հետո, երբ նրանք օգնեցին Բաքվի ֆաշիստներին, Երևանի դավաճանների մեղսակցությամբ, ոչնչացնել մեր Արցախի Հանրապետությունը: Ով ուզում է, թող հավատա, ով չի ուզում, կարող է չհավատալ, բայց Աստված հաստատ կպատժի Իսրայելին ու սիոնիզմին:
Սերգեյ Շաքարյանց
