Ժնև = ազգային դավաճանությու՞ն
Այսպիսով՝ հունվարի 30-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանի հերթական հանդիպումը Ադրբեջանի իր պաշտոնակից Էլմար Մամեդյարովի և, իհարկե, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) համանախագահների հետ: Տեղեկացանք, որ Ժնևում բանակցությունները շարունակվում էին ամբողջ երկու օր, և, ենթադրաբար, դրանք «աննախադեպ ինտենսիվ բանակցություններ էին»: Այնուամենայնիվ, կարդում ես Եզրափակիչ համատեղ հայտարարությունը (մենք չենք մեջբերելու. համատեղ հայտարարության տեքստը հրապարակված է ՀՀ Արտաքին գործերի նախարարության կայքում, ցանկացողները կարող են գտնել և կարդալ այն) և կարծում. սրա համա՞ր էին հայ ազգի համար կարևորագույն արցախյան խնդրի վերաբերյալ «բանակցողները» «թեյ խմել» կամ «վերելակով «զբոսնել» 48 ժամվա ընթացքում:
Հատուկ առաքելությունների նախկին դեսպանը (հենց Արցախի հարցերով) և Ազգային անվտանգության գլխավոր վարչության նախկին ղեկավար Դավիթ Շախնազարյանը արդեն հասցրել են Հայաստանի քաղաքացիներին հայտնել այն մասին, ինչ նա իմացել է. Ժնևում ինտենսիվ աշխատանքներ են տարվում Արցախի Հանրապետությունում «հայերի և ադրբեջանցիների համատեղ բնակության որոշակի գոտիներ» ստեղծելու հարցով։ Ես զարմացած եմ Հայաստանի կառավարության և անձամբ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ամբարտավանությամբ: Թվում է, թե կառավարական գրասենյակների այսօրվա տերերը չեն պատրաստվում բնակվել Հայաստանում. հավանաբար «իքս ժամին» ամերիկյան ինչ-որ «E-11 Bombardier» կամ «Hercules» ռազմական ինքնաթիռը պատրաստ կլինի և շտապ կտարհանի հանձնվողներին: Մի տեղ կտարհանեն, նույնիսկ կարևոր չէ, թե որտեղ:
Թե՛ Հայաստանում, թե՛ Արցախում դեռ կենդանի են և պատրաստ են նորից զենք վերցնել տասնյակ հազարավոր հայեր, ովքեր անցել են պատերազմի ճակատներ՝ հանուն Արցախի ազատության և անկախության 1991-94 թվականներին: Նրանք ունեն հարյուր հազարավոր հարազատներ, ընկերներ, բարեկամներ: Եվ մենք վստահ չենք, որ այս Ազատամարտի մասնակիցների հարյուր հազարավոր հարազատները, բարեկամները, ընկերները պատրաստ են դավաճանել ազգային իդեալներին և շահերին: Ամենայն հավանականությամբ՝ ոչ, նրանք կրկին կկանգնեն այն տասնյակ հազարավոր մարդկանց կողքին, որոնք ռազմական հաղթանակ են տարել Ադրբեջանի, Թուրքիայի և սիոնիստական հանցակիցների նկատմամբ 1991-94 թվականներին:
Տեսեք, թե ինչ է կատարվում: Իսկ մարդկանց աչքերին ի ցույց են դնում տարատեսակ ձերբակալություններ, սպառնալիքներ, ճիչեր, ծիծաղելի «քննարկումներ» ինտերնետի տիրույթում: Անձամբ ես 2005-19 թվականների ընթացքում բազում անգամ գրել և բացեիբաց հայտարարել եմ մամուլի ասուլիսների ժամանակ, «կլոր սեղանների» ընթացքում, որ Արցախում ադրբեջանցիներին «սերմանելու» պլանը, և բացի այդ, Շուշիում, պատկանել է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Մեթյու Բրայզային։ Եվ առաջին անգամ ԱՄՆ-ն (ի դեմս Բրայզայի) բարձրաձայնել է հայատյացության այդ ծրագիրը դեռ 2005թ.։ «Վատ» Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը Արցախում թուրքեր չէին «բնակեցրել», իսկ Հայաստանի ներկայիս «լավ» իշխանությունները պատրաստ ե՞ն դրան: Եթե Դավիթ Շահնազարյանը ճիշտ է, ապա ստացվում է` այո, Փաշինյանի կառավարությունը պատրաստ է դրան: Հավատալ պարոն Շահնազարյանին, թե չհավատալ, թող յուրաքանչյուրը որոշի իր համար: Ուղղակի հայ հասարակությունը շատ լավ գիտի. ավելի լավ, քան Դավիթ Շահնազարյանը, հազիվ թե որևէ մեկը գիտի վարչապետ Փաշինյանի «կնքահոր» (քաղաքական իմաստով), այսինքն՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կեղտոտ բնավորությունն ու կեղտոտ մտքերը: Մենք հույս ենք հայտնում, որ ազգը թույլ չի տա, որ տեղի ունենա ազգային դավաճանություն, և անհրաժեշտության դեպքում ոտքի կկանգնի դավաճանների դեմ:
Սերգեյ Շաքարյանց
