Հայաստանում ԵՄ ոչ ռազմական դիտորդների ներկայության հնարավոր ռիսկերը և սպառնալիքները (2-րդ մաս)

Սկիզբը՝  այստեղ

Ելնելով այն ձևակերպումից, որ և՛ Բաքուն, և՛ Երևանն այժմ Արևմուտքի և Իսրայելի գործընկերներն են Իրանի ապակայունացման հարցում, առաջարկում ենք դիտարկել, թե  ինչու սահմաններին, որոնք գրեթե հանդիսանում են նաև հայ իրանական, հապշտապ հայտնվեցին Արևմուտքի 40, թե 50 բանագնացներ և ի՞նչ «առաքելություն» կարող են նրանք իրականացնել։

Նոյեմբերի 24-ի ճեպազրույցի ժամանակ ՀՀ ԱԺ նախագահի պաշտոնն զբաղեցնող անձը մի հարցում ճիշտ էր. «Այսօր երրորդ երկրի զորքերը գտնվում են ՀԱՊԿ տարածքում, և ես չգիտեմ, թե ինչպես են դրա հետ համակերպվել ՀԱՊԿ երկրները»։ Եվ իսկապես, դժվար է ասել, օրինակ, Վլադիմիր Պուտինը գիտի՞, հանուն  ինչի է «լռում»։ Պարզ է, թե ինչու է Լուկաշենկոն պաշտպանում Բաքվի ֆաշիստ-պանթուրքիստական ​​ռեժիմը և ինչու են կենտրոնական ասիացիները հավատարիմ Բաքվին: Ինչով է գրավում «ԼԵՆԻՆԻ ԱՆՎԱՆ Ադրբեջանը» այդ մարդուն (այսինքն՝ Վլադիմիր Պուտինին), որը հրապարակավ հայտարարել է, թե «Լենինի անվան Ուկրաինան» իրականում ապօրինի պետական ​​կազմավորում է, անհասկանալի է։ Մենք ուղղակի փաստեր ենք բերում, ոչ ավելին։ Իսկ աշխարհում բոլոր նրանք, ովքեր զբաղվում են նախկին Ռուսական կայսրության տարածքում պետականաշինության խնդիրներով, հստակ գիտեն, որ ինչպես նախկին «Ուկրաինական ԽՍՀ»-ն է արհեստականորեն «օդից ծնված». և ոչ առանց հրեական կազմակերպությունների մասնակցության՝ բոլորովին տարբեր տարածքների պետական ​​միավորումների՝ ոչ միատարր բնակչությամբ, այնպես էլ, նախկին «Ադրբեջանական ԽՍՀ»-ն արհեստականորեն «օդից ծնված» պետություն է։

Շատ ավելի վտանգավոր և կարևոր են երևանցի պոռնոդերասանի հետևյալ հայտարարությունները, որոնք միանշանակ ցույց են տալիս, թե իրականում ում հրամաններն է նա կատարում: «Մենք երբեք հայտարարություններ չենք արել ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու մասին, ասել ենք, որ ՀԱՊԿ-ը լքում է տարածաշրջանը, և դա մեզ անհանգստացնում է։ Եթե ​​ՀԱՊԿ գործընկերները որոշեն լքել տարածաշրջանը, այդ մասին պետք է հրապարակայնորեն հայտարարվի», – ԱԺ նախագահի պաշտոնն զբաղեցնողի առաջին «հայտը»: «Պատմությունն ու կյանքն արդեն ապացուցել են, որ հետխորհրդային տարածքում գոյություն ունեցող ռազմական մոդելն այլևս իրեն չի արդարացնում, և դրա ապացույցները շատ են։ Եվ դա պարզ դարձավ ոչ միայն Ադրբեջանի հետ Հայաստանի ռազմական գործողությունների արդյունքում, կան բազմաթիվ ապացույցներ։ Հայաստանը հետևություններ է արել և արդյունավետ քայլեր է ձեռնարկում այս ուղղությամբ», – սա նրա երկրորդ «հայտը»: Եվ այս երկու «հայտերի» հիման վրա ՆԱՏՕ-ի գարշահոտությունը բավականին ընկալելի է և նույնիսկ «շոշափելի»։ Ամեն ինչ պարզ է, այդ թվում, կարծում ենք, Իրանի և Ռուսաստանի համար։

Այսպիսով, ի՞նչ ռիսկեր և սպառնալիքներ կարող են առաջանալ այն պատճառով, որ Հայաստանում՝ հայ-իրանական սահմանից ոչ հեռու տեղակայված են «եվրոպական միսիոներների» դիտորդական խմբեր։ Ամեն ինչ շատ պարզ է: Անգամ ՀՀ Ազգային ժողովում ճեպազրույցի ժամանակ լրագրողները Արևմուտքի խամաճիկներից մեկին հասկացրեցին, որ իմաստ չկա՝ քանի որ հակառակորդը շարունակում է կրակել հայկական դիրքերի ուղղությամբ։ Անհնար է հասկանալ, թե սկզբունքորեն ինչ և ինչպես է այս խումբը «արդյունավետորեն ֆիքսում խախտումները»։ Իսկ ինչի՞ համար։ Մի բան սկզբունքորեն պարզ է. «եվրամսիոներները» զսպող գործոն չեն, համենայնդեպս, կովկասյան-թաթարական կողմի համար։ Ենթադրենք, որ ինչ-որ բան ձայնագրվել և արձանագրվել է, և ուղարկվել է ինչ-որ մեկին Եվրոպայում: Իսկ հետո՞: Ո՞վ կկանգնեցնի պանթուրքիստների հավանական հաջորդ հարձակումը։ ՈՉ ՈՔ: Հայկական բանակին, ըստ էության, արգելված է ակտիվ պաշտպանական զինանոցից հակահարված ձեռնարկել։ Իսկ այս եվրոպացիները ոչ զենք ունեն, ոչ էլ «մանդատներով» լիազորություններ։ Եվ եթե նույնիսկ «եվրոպական միսիոներների» հետևից գան այստեղ, ասենք, ՄԱԿ-ի զորքերը, սա նույնպես ոչինչ է։ Դրա վկայությունն են հակամարտությունների տարածքները, որտեղ տեղակայված են ՄԱԿ-ի խաղաղապահները։ Թե՛ ռազմական դիտորդներին, թե՛ խաղաղապահ զորքերին, նույնիսկ ՄԱԿ-ի միջոցով, իրավունք չի տրվում ագրեսորի դեմ ռազմական գործողություններ իրականացնել։ Միլիոնավոր պաղեստինցի փախստականները դրա ապացույցն են։ Հարյուրհազարավոր ուղղափառ, սերբ փախստականներ և ժամանակավորապես տեղահանված անձինք Կրաինայի Հանրապետությունից և՛ Կոսովոյի, և՛ Մետոհիայի նահանգից դրա ապացույցն են…

Պատահական չէ, որ մենք հիշեցինք Բալկանները։ Հենց այնտեղ, ինչպես Դոնբասում (2014 թվականից), բոլոր այս եվրոպացի դիտորդները (կարևոր չէ՝ ԵՄ-ի կամ ԵԱՀԿ-ի) իրենց դրսևորեցին ամենաբացասական ձևով։ Նրանք պարզապես ներեցին ցեղասպանությունները։ Այսինքն՝ նրանք խաբել են, մեղսակից են եղել խորվաթ և մահմեդական ցեղասպան ֆաշիստներին։ Դոնբասում նրանք բացահայտ լրտեսում էին Դոնեցկի և Լուգանսկի ռուս բնակչության դեմ։ Եվ ոչ մի տեղ էլ նրանք ոչինչ զսպել։ Վտանգավոր չէ՞ այս դեպքում, հենց սահմանամերձ բնակավայրերի հայ բնակչության համար, որտեղ ուղարկել են այս «եվրամսիոներներին»:

Այսպիսով, խոսելով եվրոպական դիտորդական առաքելությունների «փորձի և մանդատի» մասին, մենք կարող ենք խստորեն զգուշացնել եվրոպացիների սև փորձի մասին՝ երբեմն հանցագործ, որ նրանք «խաղեր են տալիս» այն կողմի հետ, որից նրանք անթաքույց շահ  ունեն։ Ասենք՝ նույն բնական գազի պատճառով,  կոնկրետ Բաքվի ֆաշիստական ​​ռեժիմից…

Բայց կա մեկ այլ նրբություն: Եվս մեկ սպառնալիք: Ոչ ոք չի կարող (և ոչ ոքի) համոզիչ ապացուցել, որ այս «եվրոպական միսիոներները» այժմ հանգիստ արձանագրում են միայն «փոխհրաձգությունները» Հայաստանի սահմանին կովկասյան թաթարների հետ և զբաղված չեն, օրինակ՝ բացահայտ ու անզուսպ լրտեսությամբ Իրանի հյուսիսային սահմանի հենց այն հատվածներին, որոնք Հայաստանի խամաճիկ կառավարությունը մտցրեց «եվրոպական միսիոներների» պատասխանատվության գոտում։ Այս կապակցությամբ նորից մեջբերենք հրեա ամերիկուհի, ռազմածովային ասպիրանտուրայի դպրոցի պրոֆեսոր և Ամերիկյան քաղաքական գիտությունների ասոցիացիայի անդամ Բրենդա Շաֆերի խոստովանությունները: Հայտնի է, որ բացահայտ սադրիչներ ու դիվերսանտներ են ներթափանցել անգամ Իրան, ովքեր մասնակցել են այս երկրում «փողոցային գունավոր հեղափոխությունների» հրահրմանը։ Նա վերջերս Արաքս գետի ափին էր՝ Խոդա Աֆարինի կամրջի մոտ, այնտեղ ասաց. «Ես երբեք նման բան չեմ տեսել։ Այն, ինչ հիմա կատարվում է Իրանում, բացառիկ իրադարձություն է, քանի որ բնակչությունը ոչ միայն քաղաքականության կամ թեկնածուի փոփոխություն է պահանջում, ժողովուրդը պահանջում է բոլորովին նոր կառավարման համակարգ… Մենք կանգնած ենք հենց այստեղ, այնտեղ՝ Արևելյան Ադրբեջանի Արդաբիլ նահանգն է։ Այս դրամատիկ իրադարձությունները տեղի են ունենում մեզանից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա, ոչ միայն մեծ քաղաքներում, այլև փոքր գյուղերում, փոքր բնակավայրերում: Կարծում եմ, որ դա այն պատճառով է, որ մարդիկ տեսնում են, թե ինչպես որոշ խմբեր ունեն ազատություններ, մինչդեռ Իրանում մյուսները չեն կարող իրենց մայրենի լեզվով դպրոցներ ունենալ: Եվ դա վերաբերում է երկրի բնակչության կեսից ավելիին։ Օրինակ՝ Ադրբեջանում կան այլ ազգային լեզուներով դպրոցներ, իսկ Իրանում դա արգելված է որոշակի խմբերի, օրինակ՝ ադրբեջանցիներին կամ բելուջներին»։

Ավելին, ամերիկացի հրեա սադրիչը խոսել է Արևմուտքի այն ուժերի ռազմավարական նպատակների մասին, որոնք 2020 թվականին Արցախի Հանրապետության դեմ երկրորդ պատերազմի ժամանակ սատարել են նախկին «ԼԵՆԻՆԻ ԱՆՎԱՆ Ադրբեջանական ԽՍՀ»-ին. «Կարծում եմ, որ Ադրբեջանի հաղթանակը ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմում մեծ ազդեցություն ունեցավ Իրանում ադրբեջանցիների ինքնագիտակցության, ինքնաճանաչման վրա։ Շատերն են ակտիվացել՝ հպարտանալով պատերազմի ժամանակ Ադրբեջանի ձեռքբերումներով»։

Ֆաշիստ-սիոնիստ Բ. Շաֆերի հայտարարություններից միանգամայն ակնհայտ է՝ Միացյալ Նահանգների հրեաները, ավելի ընդհանրացված ձևով՝ Արևմուտքի հրեաները, չեն թաքցնում, որ իրենց նպատակը Անդրկովկասի հայերի ցեղասպանությունն է, որպեսզի հետո Իրանը ենթարկվի ցեղասպանության։ Նրանց խաղադրույքը Իրանի կործանումն է։ Եվ ոչ ոք չգիտի, իսկ գուցե Իրանի հյուսիսային սահմանի մասին տեղեկատվության հավաքագրումը, որի մասին «խոսել է սիոնիստ Բրենդա Շաֆերը», հենց այդ «եվրոպական միսիոներների» հիմնական նպատա՞կն է, ովքեր Հայաստան են  հրավիրվել Հայաստանի կառավարության արևմտամետ խամաճիկների կողմից:

Ամեն ինչ շատ պարզ է, հենց այս հրեուհու մասին էր խոսակցությունները, թե հենց ինքն է Հայաստանի փողոցային-ասֆալտային հեղափոխության «բանդերական մամա Ռոզան»։ 

Սերգեյ Շաքարյանց