Պատրաստ լինենք Ազատագրման ժամին
Մոտենում է Երևանի ու Հայաստանի Ազատագրման ժամը: Ոչ, ոչ թե Հաղթանակի ժամը, այլ հենց Ազատագրման ժամը: Քանի որ Հաղթանակը շատ հեռու է՝ տարիներ: Միգուցե՝ տասնամյակներ: Սա 2018-ից ի վեր թուրքերի և հայ դավաճանների գերիշխանության գինն է:
Բայց մեր թշնամիների լծից Ազատագրման ժամը մոտ է: Ինչպես մենք սպասում էինք, թեկուզ մեծ ուշացումով, բայց Հայաստանի զինված ուժերի ՄՆԱՑՈՐԴԻ Գլխավոր շտաբը վերջապես հասկացավ, որ թուրք Կոկոլ Փաշինօղլին հենց իրենց, զինվորականներին պատրաստում է «քավության նոխազների» դերը և պատրաստվում է դավաճանության մեջ մեղադրել հենց բանակին: Եվ մարդիկ հասկացան. կամ մենք իրեն, կամ նա՝ մեզ: Այսինքն՝ ենոքավանցի թուրքը պատրաստվում էր վերջնականապես ոչնչացնել Հայոց Բանակը և դրա փոխարեն ստեղծել Թուրքիային ու կովկասյան թաթարներին ծառայող մանկուրտների բանակ: Որպեսզի վերջապես Անդրկովկասում ապրող հայերին վերածի թուրքերի, թեկուզ «յան» վերջավորությամբ ազգանուններով: Պատկերացնո՞ւմ եք: Ամբողջ Անդրկովկասը թուրքերն են, Թուրքիայի վիլայեթները: Սա թուրք Կոկոլ Փաշինօղլու «բաց կապույտ երազանքն» է, սա՝ նրա կնքահայր (քաղաքական իմաստով) Տեր-Պետրոսյանի «բաց կապույտ երազանքն» է… Հայեր չկա՛ն: Կան միայն թուրքեր… և թուրքանման հայեր: Նա ոչ պարզապես թուրքերի գործակալ է, նա՝ թուրք է: Չե՞ք հավատում: Կարդացեք, թե ինչ է գրել այս սրիկան իր ողջ «դեղին լրագրողական կարիերայի» ընթացքում:
Իսկ ովքե՞ր են նրանք՝ մեր թշնամիները: Ահա՛ և նրանք. «Հայաստանի զինված ուժերը չպետք է խառնվեն քաղաքականությանը»՝ սա ԱՄՆ-ի պետքարտուղարությունն է: Թուրքիան և քրդա-հրեա Իլյուշ Ալիևը բացահայտորեն սատարել էին իրենց թուրք Կոկոլ Փաշինօղլուն: ԻՍՐԱՅԵԼԸ կանգնած է նրանց բոլորի հետևում ՝ անկեղծորեն տոնելով անցած տարի Արցախի հանձնումը (կապիտուլյացիա): Ձեզ համար այսքան թշնամները քի՞չ են՝ հայեր և հայուհիներ: Համեմատության համար նշենք, որ Իրանը և Ռուսաստանը պարզապես կոչ արեցին (չնայած՝ բոլորին…) զսպվածության: Եվրոպայից (վերցնենք այն ամբողջությամբ) հնչում է այսպիսի մի բան. հանկարծակի կտրուկ շարժումներ մի արեք, մեզ համա ամեն ինչ մեկ է: Համեմատեք ԱՄՆ (այսինքն՝ Իսրայելի), Թուրքիայի և քրդա-հրեա Իլյուշ Ալիևի գլխավորած կովկասյան թաթարների «տեսակետների» հետ…
Մենք հեռու ենք բռնազբոսիկ լավատեսությունից: Գեներալներին, որոնց բացահայտ նվաստացրին այն անձինք, ովքեր երբեք չեն ծառայել բանակում, համարյա 4 ամիս էր պետք հասկանալու, որ թուրքերը պատրաստվում են իրենց զոհաբերել: Մենք չգիտենք, թե որքան ժամանակ կպահանջվի նրանց համար, ում կանխորոշված էր քավության նոխազի ճակատագիրը, որպեսզի նրանք գան այն եզրակացության, որ երկիրը և ազգը վտանգված են, ոչ միայն իրենք: Եվ մենք չգիտենք, թե երբ Բանակը կդադարի նայել այդ անառակ ստահակին: Բայց ժամանակը իսկապես չի սպասում:
Սերգեյ Շաքարյանց
