Օրակարգի թիվ մեկ հարցը` թուրքերի ու դավաճանների իշխանության տապալումը

Մենք չենք հասկանում, թե որն է իրական պատճառը, որ «Հանուն հայրենիքի փրկության շարժման» դրոշի ներքո միավորված ընդդիմությունը (16 կուսակցություն), շարունակում է դանդաղել և լարված կերպով հետևում է, որ թուրք և դավաճան Կոկոլ Փաշինօղլուն իշխանությունից հեռացնելու հասարակության պահանջը արհեստականորեն ​​«սառեցվի»: Դատարկ խոսակցությունները, թե «ամեն ինչ պետք է լինի Սահմանադրության շրջանակներում», ընդամենը արդարացում է, դա պարզապես անվճռականության կամ վախկոտության դրսևորում է: Ընդդիմության հապաղման հնարավոր այլ պատճառները առայժմ չենք դիտարկելու, բայց կան բողոքական շարժման «սառեցման» պատճառների մասին նաև այլ վարկածներ: Հարցով դիմենք ընդդիմությանը. արդյո՞ք Շուռնուխում գոնե մեկ տան հանձնումը Հայաստանի Սահմանադրության խախտում չէ: Կովկասյան թաթարներին զիջումները (տարածքային) և Արծվաշեն գյուղի և Գեղարքունիքի մարզի հարակից հողերի ճակատագրի նկատմամբ լռությունը Սահմանադրության խախտում չե՞ն: Վերջապես, Արցախի ու հատկապես Շուշիի դավաճանությունը «համապատասխանո՞ւմ է Սահմանադրությանը»:

Մեր կարծիքով՝ ոչ: Այսպիսով, Սահմանադրությունը բազմիցս խախտվել է իշխանությունների կողմից: Այժմ նույնիսկ չենք էլ սկսի հիշեցնել, որ 2018-ի ապրիլին շատերին բարոյական տեռորի ենթարկելը նույնպես «Սահմանադրության համաձայն չէր», ուստի «քայլարաստների» կուսակցության կողմից իշխանության բռնազավթումը և յուրացումը նույնպես հակասահմանադրական էր: Ընդդիմություն. իսկ ինչո՞ւ պետք է թուրքերին և դավաճաններին իշխանությունից հեռացնելը սահմանադրական լինի: Շատերը երբեմն սիրում են հիշել, որ 1988-ին ՀԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը «միացման» մասին որոշում է կայացրել`Արցախի Հանրապետության (այն ժամանակ՝ ԼՂԻՄ) Հայաստանի ԽՍՀ հետ վերամիավորման մասին: Սուպեր, կատարյա՛լ է: Բայց այդ դեպքում Արցախի ամբողջ տարածքը՝ Շուշիի և Հադրութի հետ միասին, Հայաստանի տարածքն է: Արդյո՞ք ՀՀ Սահմանադրության մեջ գոնե կես հոդվածով, կես կետով կարգավորվում է, որ ինչ-որ «ոճրապետ» իրավունք ունի, այս կամ այն ​​պատճառով, ընդհանրապես հանձնել հայկական հողերը ինչ-որ մեկին: Կարդացեք Սահմանադրությունը, հայե՛ր, այնտեղ այդպիսի բառեր չկան: Ոչ ոք նման իրավունք չունի…

Բայց, այնուամենայնիվ, ընդդիմության մասին: Մենք չենք հասկանում, թե ինչու են անհրաժեշտ այս «ուղևորությունները» դեպի մարզեր: Եվ ինչո՞ւ ոչ անմիջապես Սյունիք, օրինակ. սյունեցիները բացահայտ դաշնակիցներ են ցանկացած ուժի, որը վճռականորեն ցանկանում է պատժել Երևանում հաստատված թուրքերին ու դավաճաններին: Ուրեմն ինչո՞ւ ոչ Սյունիք, ընդդիմություն: Ժամանակավոր (անցումային) վարչապետի (ընդդիմությունից) պաշտոնի միասնական թեկնածու Վազգեն Մանուկյանը, ով անմիջականորեն առնչվում է 1993-ի մեր ռազմական հաղթանակներին, հունվարի 16-ին Վանաձորում բնակիչների հետ հանդիպմանը շատ բան է ասել և շատ բան արձանագրել: Օրինակ՝ մատնանշել է երկրի ներկայիս իշխանությունների սխալները՝ թվարկելով մի շարք փաստեր: Առաջին հերթին նշելով, որ պատերազմը կարելի էր կանխել, և ավելին, եթե չլինեին «հիմար հրամաններն ու պահպանվեր կարգուկանոնը բանակում», հայկական կողմը նման կորուստներ չէր ունենա: Նա, շատերին հետևելով, շեշտել է, որ պատերազմը կարելի էր ավելի վաղ դադարեցնել և շատ ավելի ցածր կորուստներով: «Իսկ Շուշին ադրբեջանցիները չեն գրավել, այն տվել են մերոնք: Ինչ պատճառով, դա արդեն այլ հարց է»,- ասել է Մանուկյանը: Իսկ ինչո՞ւ թաքցնել: Տականք Աննա Հակոբյանը նույն տեղում, կարծես թե, անբարոյական Մեհրիբան Փաշաևային հրավիրում էր «Շուշիում թեյ խմելու»: Իսկ ո՞ւմ «քաղաքացիական ընկերուհին» է Աննա Հակոբյանը: Ճիշտ է՝ թուրք Կոկոլ Փաշինօղլու: Վազգեն, Դուք երկար տարիներ եք նվիրել հայերի ազգային արժանապատվության և պատվի համար մղվող պայքարին, ամիսներ եք անցկացրել Խորհրդային Միության բանտում, ինչո՞ւ եք վերապահումներով խոսում հասարակության հետ:

Ինչ վերաբերում է նոյեմբերի 9-ին Արցախի վերաբերյալ եռակողմ և բացարձակ թուրքամետ հայտարարությանը, ապա «Հանուն հայրենիքի փրկության շարժման» թեկնածուն վստահ է, որ գրագետ բանակցությունների միջոցով այն կարող էր ստորագրվել հայկական կողմի համար առավել բարենպաստ պայմաններով: Լավ է ասված։ Բայց ումի՞ց կարող ենք ակնկալել «գրագետ բանակցություններ»: Սիոնիստների ու ԱՄՆ-ի գործակալների՞ց, Թուրքիայի հատուկ ծառայությունների համար աշխատող մարդկանցի՞ց: Պ-ն Մանուկյան, Ձեզ համար ծիծաղելի չե՞ն Ձեր իսկ խոսքերը: Ոչ, մենք համաձայն ենք Ձեզ հետ. նույնիսկ հոկտեմբերի կեսերին, նույնիսկ նոյեմբերի 9-ի նախաշեմին, ամեն ինչ կարող էր անցնել հայ ազգի համար դրական նշանով: Դրա համար անհրաժեշտ էր միայն չհանձնել Շուշին, ոչ մի դեպքում չհանձնել Լաչինն ու Քելբաջարը, չթողնել Հադրութը որևէ քողի տակ, ավելին՝ ժամանակավորապես օկուպացված տարածքներում օպերատիվորեն ծավալել ֆիդայական շարժում, դիվերսիոն գործողություններ իրականացնել և, վերջապես, իրականում խոցել Բաքու-Ջեյհան նավթամուղը և Բաքու-Էրզրում գազատարը, ոչնչացնել Մինգեչաուրի ջրամբարը: Եվ թուրքերն ու կովկասյան թաթարները արդեն օգնություն կխնդրեին: Բայց նման քայլեր կարո՞ղ էր ձեռնարկել մանկապիղծի և շիզոֆրենիայով տառապողի որդին, ով աշխատում է ցանկացածի համար, բայց ոչ Հայաստանի:

«Իհարկե, շատ լավ է, որ պատերազմն ավարտվել է, բայց այս փաստաթուղթը խայտառակ ու ամոթալի է դարձել մեր ժողովրդի և պետության համար: Մենք կորցրել ենք հազարավոր երիտասարդների: Խոսքը ոչ միայն տարածքային, այլև Հայաստանի և Արցախի ռազմական, տնտեսական և այլ կորուստների մասին է: Մենք թևակոխել ենք կործանարար խաղաղության փուլ»,- եզրափակել է Մանուկյանը վանաձորյան իր ելույթը: Մենք համաձայն ենք նրա հետ: Եվ եկեք հայտարարենք, որ եթե թուրքերի և դավաճանների իշխանությունը հնարավորինս սեղմ ժամկետում չխորտակվի, ապա Հայաստանը այլևս գոյություն չի ունենա: Լինելու է մեկի կողմից օկուպացված նախկին Հայաստան: Եվ «ստամոքսի ու փորոտիքի հայրենասերները» վերջապես կրկին ստրկացված «կաշխատեն» ուրիշ տերերի, օտար բանակների համար, տալ սեփական որդիներին, որպեսզի իրենք սպանվեն տարբեր «աֆղանստաններում» կամ այլ տեղ՝ օտարերկրյա պետությունների շահերի համար: Եվ գլխավորն այն է, որ այդ շների լակոտները կսատկեն առանց կասկածի՝ այլոց շահերի համար, ախր դա Արցախ չէ, դա Արցախում չէ, որ հանուն Հայրենիքի ու ազգի կանոնավոր զինվորական ծառայություն անցնեն: Դա սնունդ վաստակելն է և սեփականատիրոջ ուշադրության համար կռիվ. իբր՝ «տեր ջան, տեսեք, թե ինչ լավ ծառա հայ շունիկ եմ ես», «ինչպես է տիրոջ համար հայ շունիկը սիրով սատկում»: Կարևոր չէ՝ ում շահերի համար, կարևոր է, որ ոչ Հայաստանի կամ Արցախի… Ահա, թե ինչ պետք է հասկանաք, պարոն Մանուկյան, և պետք է հիշեք. Հայրենիքը մեկ անգամ ծախողները այն դեռ շատ անգամներ կծախեն…

Սերգեյ Շաքարյանց