Անդրկովկասից «օբյեկտները» «հրամաններ» են ստացել…
Հիմա բոլորը, առանց բացառության, «վերլուծում են», թե այդ ի՞նչ էին «քննարկել» երեքով Սոչիում։ Տարօրինակ է, որ 2020 թվականից հետո Հայաստանում և, հնարավոր է, նույնիսկ Արցախում նման հանդիպումներից որևէ բան են սպասում։ Մի սպասեք: Հույսեր մի փայփայեք: Որովհետև իրենք՝ Հայաստանի և Արցախի կառավարիչները, իրենց բնակչության թիկունքում մտել են մի խոր անդունդի մեջ, որտեղ տեղ չկա ազգային ինքնիշխանության և Հայաստանի ու Արցախի պետականության ամրապնդման և ուժեղացման համար։
Նախկինում մենք սուբյեկտ էինք, իսկ անցած տարվանից հետո դադարեցինք սուբյեկտ լինել։
Ինչ էր գրված համատեղ հայտարարության մեջ՝ յուրաքանչյուրը կարող է կարդալ։ Շատ ավելի հետաքրքիր է, թե ինչ ասաց Պուտինը Ալիևին, երբ հանդիպեց նրա հետ եռակողմ հանդիպումից առաջ։ Երկրորդ հետաքրքիր հարցը. իսկ ի՞նչ ասաց ՌԴ նախագահը Փաշինյանին՝ եռակողմ հանդիպումից հետո։ Դեռ երկար ժամանակ չենք իմանա, թե ինչ և ինչպես Պուտինը «հրամայում» էր երկու ստատիստներին։ Օրինակ, նախկին ԽՍՀՄ քաղաքացիները «Մոլոտով-Ռիբենտրոպ պակտի» գաղտնի արձանագրությունների մասին իմացել են Մոլոտովի և Ռիբենտրոպի մահից տասնամյակներ անց։
Այն ամենից, ինչ հայտարարվեց «հանրության համար», ես առանձնացնում եմ միայն երկու կարևոր կետ. 1) Պուտինը հստակ հասկացրեց, որ բացառում է նոր մարտերը Հայաստանի և «կովկասի-թաթարստանի» սահմաններին. «Ես գիտեմ նաև սահմանին տեղի ունեցած միջադեպերի մասին, ողբերգական դեպքերի մասին, երբ երկու կողմից մարդիկ են զոհվում և վիրավորվում։ Սրանք այն բոլոր բաներն են, որոնք մեր կողմից հատուկ ուշադրություն են պահանջում: Փաստորեն, հանուն սրա, մենք այսօր էլ ենք հավաքվել՝ հետագայում նմանատիպ միջադեպերից խուսափելու համար։ Հայաստանի սահմանին ողբերգական միջադեպերը պետք է բացառվեն». 2) Պուտինը նաև հստակ հասկացրեց, որ եթե ինչ-որ մեկն ակնկալում է «համաձայնության հասնել Բրյուսելում»՝ այնտեղ հանդիպում անցկացնելու, ապա թող գնա և ոչ մի բանի հույս չունենա. «Ես գիտեմ, որ մոտ ապագայում դուք հանդիպում ունեք նաև Բրյուսելում, դուք պայմանավորվել եք գնալ այնտեղ, այնտեղ հանդիպում անցկացնել։ Մենք դա նույնպես ողջունում ենք։ Որքան շատ լինեն անմիջական շփման հնարավորությունները, այնքան լավ։ Ես վերջերս խոսել եմ այս մասին Եվրոպական խորհրդի նախագահ պարոն Միշելի հետ, նա սպասում է ձեզ»։ Այսինքն՝ ՌԴ նախագահը թափանցիկ հասկացրեց, որ Շառլ Միշելի հետ ԱՄԵՆ ԻՆՉԻ ՄԱՍԻՆ համաձայնել ու պայմանավորվել է, ստատիստները կարող են գնալ…
Հիմա ևս մի հետաքրքրական հարց է՝ Անդրկովկասից եկած երկու ստատիստները կհամարձակվե՞ն արդյոք արհամարհել Պուտինի «խորհուրդը», կհամարձակվե՞ն հերթական անգամ մեր տարածաշրջանից պլացդարմ-հարթակ կազմակերպելու փորձ անել, որպեսզի Թուրքիան (այսինքն՝ ՆԱՏՕ-ն ԱՄՆ-ի գլխավորությամբ) պատրվակ ստանա ագրեսիա սկսելու… ոչ, ոչ Ռուսաստանի դեմ։ Ահա, ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգը նոյեմբերի 26-ին ասել է. «ՆԱՏՕ-ի հավաքական պաշտպանության սկզբունքները չեն վերաբերում Ուկրաինային: ՆԱՏՕ-ն չի կռվի Ռուսաստանի հետ Ուկրաինայի համար»: Բայց, հարգելի համաքաղաքացիներ, ավաղ, ՆԱՏՕ-ի հավաքական պաշտպանության սկզբունքը անվերապահորեն և առանց այլընտրանքի տարածվում է ԹՈՒՐՔԻԱՅԻ վրա։ Իսկ «կոլեկտիվ Արևմուտքը» ԱՄՆ-ի և Իսրայելի հրամանատարությամբ, ցանկանում է ագրեսիա կազմակերպել ԻՐԱՆԻ ԴԵՄ։ Եվ Թուրքիան կովկասյան թաթարների, ինչպես նաև, ցավոք, «նիկոլյան» Հայաստանի հետ «կոլեկտիվ Արևմուտքի» գործիքներն են այդ ագրեսիան ծավալելու համար՝ հեռահար նպատակներով ու ծրագրերով…
Սերգեյ Շաքարյանց
