Թուրքիան իր էքսպանսիոնիստական, նեոօսմանյան քաղաքականությամբ կարողացավ մի կողմ հրել տարածաշրջանի երկրներին. Դենդիաս
Թուրքիան իր էքսպանսիոնիստական, նեոօսմանյան քաղաքականությամբ կարողացավ մի կողմ հրել իր անմիջական հարևանությամբ գտնվող բոլոր երկրներին: Այս մասին Kathimerini-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է Հունաստանի արտգործնախարար Նիկոս Դենդիասը:
«Դրա համար պետք է մեծ ճկունություն, դա պետք է ուումնասիրել՝ ինչպես կարող է երկիրը կարճ ժամանակամիջոցում քանդել հարաբերությունները, որոնք կառուցել է տասնամյակներ:
Քանի դեռ Թուրքիան չի փոխում իր վարքագիծը, այսինքն՝ եթե նա չդադարի վրդովեցնել Միջերկրական ծովում հանգստությունը՝ սպառնալով պատերազմով, գրավելով անօրինական տարածքներ, զորքեր և վարձկաններ ուղարկելով տարածաշրջանի այլ երկրներ և դառնալով ծայրահեղ իսլամական շարժումների ու կազմակերպությունների ապաստան ու դաշնակից, վերը նշված երկրի հետ հարաբերությունների բարելավման հնարավորությունները սահմանափակ են: Բայց մի կարևոր բան ավելացնեմ։ Հունաստանը չի ցանկանում մեկուսացնել Թուրքիային տարածաշրջանային համագործակցության մեխանիզմներից: Հունաստանը կարծում է, որ այդ մեխանիզմներին մասնակցելը օգուտ կբերի թուրք հասարակությանը, և մենք կողջունենք նման հեռանկարը, եթե, իհարկե, Թուրքիան կատարի մասնակցության պայմանները: Մենք բազմիցս հայտարարել ենք, որ եթե Թուրքիան հարգի միջազգային իրավունքները, դադարեցնի պատերազմը և չխախտի ՄԱԿ-ի կանոնադրության հիմնական սկզբունքները, ապա մենք կողջունենք համագործակցությունը ինչպես երկկողմ, այնպես էլ տարածաշրջանային հիմունքներով:
Կոնգրեսը, և հատկապես ԱՄՆ Սենատի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովը՝ սենատոր Բոբ Մենենդեսի նախագահությամբ, հստակ դիրքորոշում է որդեգրել Թուրքիայի հետընթացի և նրա կողմից հակաժողովրդավարական ու հակաարևմտյան հետագծի ընդունման վերաբերյալ, որն անհամատեղելի է այն բանի հետ, ինչ ցանկանում է թուրքական հասարակության մեծամասնությունը: Թույլ տվեք հիշեցնել 2019 թվականի արևելյան Միջերկրածովյան օրինագծի, ինչպես նաև Հունաստան-ԱՄՆ ռազմական և միջխորհրդարանական համագործակցության օրինագիծի մասին, որը հիմնականում վերաբերում է Հունաստանին: Օրինագիծը ներառում էր կարևոր դրույթներ, ներառյալ, ի թիվս այլ բաների, երկկողմ ռազմական համագործակցության հստակ ամրապնդում, այն բացում է F-35-ի գնման և «3+1» գործընկերության (Հունաստան, Կիպրոս, Իսրայել և ԱՄՆ) ամրապնդման Հունաստանի հնարավորությունը:
Մյուս կողմից, ԱՄՆ վարչակազմում կան կադրեր, որոնք դեռ ավելի պահպանողական մոտեցում են ցուցաբերում, որոնց հիմնական նպատակը «Թուրքիան չկորցնելն» է Արևմուտքի համար, հատկապես հետէրդողանյան շրջանում: Այս մոտեցումն արդեն հնացած է: Թուրքիան գնում է ՆԱՏՕ-ի անդամ չհանդիսացող երկրներից առաջավոր սպառազինություն, կառուցում է ոչ արևմտյան ծագման միջուկային ռեակտոր և դաշինքի մեջ չմտնող երկրներում, Սիրիայում ու Լիբիայում, հասել է modus vivendi-ի: Ներկայիս Թուրքիան ոչ մի կերպ նման չէ երկու տասնամյակ առաջ եղած երկրին, առավել ևս մի երկրի, որը 1952 թվականին դարձել է ՆԱՏՕ-ի մասը: Սա այն է, ինչ պետք է հասկանա Վաշինգտոնի և ՆԱՏՕ-ի բյուրոկրատիան»,- նշել է նա:
