Պարտվեցին անձամբ Փաշինյանն ու նրա «քայլարաստները»
Հայաստանում իրավիճակի դրամատիզմը արդեն ավելի բարձր է, քան կար, օրինակ, 1996-ին, երբ Տեր-Պետրոսյանը և նրա հանցակիցները հեղաշրջում կատարեցին, իսկ հետո զորքերը մտցրին խաղաղ Երևան: Եվ ավելի բարձր, քան 1998-ի ձմռանը, երբ ՀՀՇ ռեժիմի ներսում գտնվող հայրենասեր մարդիկ, գիտակցելով Տեր-Պետրոսյանի կապիտուլյացիայի վնասակարությունը, գիտակցելով զիջումներ՝ հօգուտ պանթուրքիզմի բոլոր սպառնալիքները, ոտքի կանգնեցին և ստիպեցին Տեր-Պետրոսյանին կամավոր հրաժարական տալ: Պարզ չէ՞, թե ինչու է իրավիճակն այդքան ավելի դրամատիկ: Բացատրենք. և՛ 1996-ին, և՛ 1998-ին Հայաստանը և Արցախը ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ՀԱՂԹՈՂՆԵՐՆ էին: Չնայած բոլոր «մինուսներին» ու «պլյուսներին», որոնք անընդհատ իրենց մասին հիշեցնում էին Հայաստանի ու Արցախի ներքին կյանքում: Չնայած այն փաստին, որ երկու հանրապետություններն էլ ավերված էին, տնտեսությունը մեռած էր…
Հիմա ինչպես Հայաստանի, այնպես էլ Արցախի մնացորդների հասարակությունն իրեն դավաճանված ու վաճառված է զգում: 2020 թվականն է, և տնտեսությունը դեռ մեռած է կամ կիսամեռ: Բայց մենք ազգովի, «շնորհիվ» այդ դավաճանների, այժմ ՊԱՐՏՎԱԾ ԵՆՔ ՊԱՏԵՐԱԶՄՈՒՄ: Չնայած Ռոբերտ Քոչարյանը ճիշտ է: Բանակը չէր, որ պարտվեց պատերազմում: Մեր երկրի զինված ուժերն ունեն հինգ (!) Բանակային կորպուս: Առայժմ խոսքը միայն ցամաքային զորքերի մասին է՝ առանց մոտոհրաձգային բրիգադների և այլ ստորաբաժանումների: Եվ ի՞նչ: Որև է մեկը պատրա՞ստ է հասարակությանը ապացուցել, որ Արցախի դեմ ագրեսիան սկսելուց հետո, Հայաստանից գոնե մեկ (!!!) բանակային կորպուս ամբողջությամբ տեղափոխվել է Արցախ: Մենք դրանում վստահ չենք: Կարիք կա՞ հիշել Գլխավոր շտաբի նախկին պետ գեներալ Մովսես Հակոբյանի այն հայտարարությունը, որ պատերազմի երրորդ օրը Փաշինյանը հրամայեց այլև ս չհամալրել այն ուժերը, որոնք գտնվում էին մարտի դաշտում կամ պարզապես նոր էին գնում Արցախ: Որպեսզի ոչ մի հարց չլինի հեղինակին կամ կայքին՝ այն անձինք, ովքեր գայթակղվում են «բաներ դասավորել-ճշտել», կարող են ուղղակիորեն կապվել գեներալ Հակոբյանի հետ: Նա ունի համապատասխան գրառում Փաշինյանի հրամանի վերաբերյալ: Եվ, ի դեպ, դա այն պահն է, որից սկսվեց դավաճանությունը, քանի որ եթե երկրի ղեկավարը թույլ չի տալիս սպաներին համալրել զորքերը, ապա… Սա նաև նշանակում է, որ պատերազմի երրորդ օրը Փաշինյանն արդեն գիտեր, որ ինքը չի պատրաստվում իսկապես կռվել թուրքերի հետ:
Եվ մեր ժողովուրդը չպարտվեց պատերազմում: Հազարավոր պահեստազորային զինծառայողներ չէին ստացել զինկոմիսարիատների զանգեր, չնայած նրանց տուն ուղարկելիս ասում էին. «Կզանգենք – կկանչենք»: Ղրիմից ժամանած հայ կամավորներն ընդհանրապես չեն ընդունվել. նրանցից անմիջապես հրաժարվել են: Եվ ով գիտի, էլի քանի՞ «մերժում» է բաժանել Փաշինյանը (և իր «հուշումից», ըստ երև ույթին, Արայիկ Հարությունյանը) այլ երկրների հայերին: Ինչ՞ով և ինչպե՞ս նա միջամտեց Իրանի կամ Ռուսաստանի հնարավոր ծրագրերին՝ սկսել գործողություններ Արցախում սիրիացի ահաբեկիչ-թուրքոմանների դեմ:…. Դա՝ զավեշտ է: Պատկերացրեք իրավիճակը. Փաշինյանը (և ոչ թե Արայիկ Հարությունյանը) պաշտոնապես զանգահարում է Թեհրան և Մոսկվա՝ օգնելու պանթուրքիստ ահաբեկիչների դեմ պայքարում: Այսինքն՝ նա այդ դեպքում կրկնում է Սիրիայի նախագահ Բաշար ալ-Ասադի քաղաքական մանևրը: Համոզված ենք, որ այս պարագայում Իրանը և Ռուսաստանը անտարբեր չէին դիտել և սպասել. ասելով՝ տեսնենք, թե դրանից ինչ է ստացվելու:
Փաշինյանն ու նրա «քայլարաստիան» պարտվեցին: Եվ որքան շուտ կապիտուլյանտները գիտակցեն իրենց մեղքի չափը և խաղաղորեն մոռացության մատնվեն, այնքան ավելի շատ շանսեր կան մեր ազգային վերածննդի համար: Դեկտեմբերի 5-ին շատերի մտքում շրջադարձային պահ եղավ. մի շարք հայկական համայնքներ արդեն միացել են Փաշինյանի հրաժարականի պահանջին: Մասնավորապես, Սյունիքի մարզի համայնքների բոլոր ղեկավարները հանդես եկան համապատասխան հայտարարությամբ. Կապանի քաղաքապետ Գևորգ Փարսյան և ավագանու անդամներ, Գորիսի քաղաքապետ Առուշ Առուշանյան և ավագանու անդամներ, Քաջարանի քաղաքապետ Մանվել Փարամազյան և ավագանու անդամներ, Մեղրու քաղաքապետ Մխիթար Զաքարյան և ավագանու անդամներ, Սիսիանի քաղաքապետ Արթուր Սարգսյանն ու ավագանու անդամները, Թեխ համայնքի ղեկավար Ներսես Շադունց և ավագանու անդամները, Տաթև համայնքի ղեկավար Մուրադ Սիմոնյանը և ավագանու անդամներ: Կապիտուլյատորների հրաժարականի օգտին են նաև Կոտայքի մարզի Քասախ գյուղի համայնքը և Աբովյանի ավագանու անդամները: Կապանի քաղաքապետ Գևորգ Փարսյանը, ավելի ճշգրիտ և կոշտ քան, մեկ ուրիշը, ասաց. «Հայաստանին և Արցախին սպառնում է աղետ. մենք աղետի եզրին ենք, Սյունիքը սպառնալիքի տակ է … Սա ոչ թե քաղաքական շահարկումների խնդիր է, այլ հայրենիքը փրկելու, Սյունիքի բնակչության անվտանգությունն ապահովելու խնդիր է»:
Սերգեյ Շաքարյանց
