Հայաստան, 2020, նոյեմբեր. կեղտը հաղթեց…

Համացանցը գրեթե ամեն օր մեզ «տարօրինակ» լուրեր է բերում: Դժվար է հասկանալ, թե որոնք են կեղծ (ֆեյկ) և որոնք՝ հավաստի: Բայց անկախ նրանից, թե ինչ և ինչպես են այժմ ձեռնարկում Ռուսաստանն ու Իրանը, մենք պետք է հստակ գիտակցենք, որ նրանք չեն «փրկում» Հայաստանն ու հայությանը: Նրանք պարզապես սկսեցին պայքարել Անդրկովկասում իրենց շահերի համար: Համոզված ենք, որ Մոսկվան և Թեհրանը շատ լավ գիտեն, որ իրենք ներգրավված են նրանում, որ Թուրքիան մտել է մեր տարածաշրջան և Արցախից արդեն բացահայտ սպառնում է Իրանին և Ռուսաստանին: Ուրեմն՝ եկեք միամիտ չլինենք: Հասկանալի է, որ նախապատրաստական ​​աշխատանքները, որին ակտիվորեն մասնակցում էին Հայաստանի կառավարությունը և նախագահը (կովկասյան թաթարների քուրդ առաջնորդի հետ «համագործակցությանը» …), սպառնում էին Իրանին և Ռուսաստանին էլ ավելի լուրջ հետևանքներով: Բայց արդարացում չկա, որ Արցախն ու արցախահայությունը զոհաբերվեցին մեծ խաղի համար: Հասկանալի է, որ Փաշինյանն ու նախագահ («անգլիական թագուհի») Արմեն Սարգսյանը ատում են արցախցիներին: Բայց որ Արայիկ Հարությունյանը ատել ու ատում է իր հայրենակիցներին… Սա դավաճանության անհասկանալի բարձր մակարդակ է: 1920-ին այդպիսի «արայիկհարությունյաններից» բոլշևիկ հրեաները ստեղծեցին դավաճաններ, որոնք ոչնչացրեցին Առաջին հայկական հանրապետությունը և Արցախի Ազգային խորհրդի կառույցները…

Մեզ բոլորիս դավաճանեցին, ոչ միայն արցախահայությանը: Կգա «Իքս» ժամը. մենք կիմանանք, թե ինչ գին են վճարել արտատարածաշրջանային ուժերը Երևանի և Ստեփանակերտի դավաճաններին: Ցավալի է, որ Ազատության դարաշրջանի երեխաներն այժմ ստրկության են կհանձվեն, ընդ որում նրանց ստրկության են դատապարտում թուրքերի մոտ: Պատկերացրեք. ձեր երեխաները և թոռները հայ չեն, այլ թուրքի ստրուկ: Ձեզ դո՞ւր է գալիս, ՀՀ քաղաքացիներ: Այո կամ ոչ: Եթե ​​դա ձեզ դուր է գալիս, ուրեմն դուք հայ չեք: Իսկ եթե դա ձեզ դուր չի գալիս… Եթե ​​ձեզ դուր չի գալիս ձեր երեխաների ու թոռների այդպիսի ապագան, ապա ինչո՞ւ չեք գնում ու դավաճաններին դուրս չեք նետում պետական ​​գրասենյակներից: Ինչո՞ւ արգելքներ չեք դնում նրանց առջև, ովքեր արդեն հավաքում են իրենց իրերը և փորձում փախչել Հայաստանից:

Հայաստանի կառավարությունը, այնուամենայնիվ, շարունակում է դավաճանության և սեփական քաղաքացիների նվաստացման ուղին: ՀՀ կառավարությունն արդեն պատանդ է դարձրել արցախահայությանը, որին պատրաստ է վերածել զոհաբերական մսի: Մատաղի… Պաշտոնական Երևանը Արցախի հայերին չի տեսնում որպես հայ, պարզապես մարդ. սա միս է կովկասյան թաթարների զվարճանքի համար: Ահա թե ինչ է իրենից ներկայացնում «հայրենասեր ժողովրդական կառավարությունը» Երևանում: Այնուամենայնիվ, յուրաքանչյուր ժողովուրդ արժանի է իր ունեցած կառավարությանը: Հայաստանի բնակիչները, հատկապես նրանք, ովքեր ուրախությամբ քվեարկել են «քայլարաստների» օգտին 2018 թվականի դեկտեմբերի 9-ին, ակնհայտորեն նույնպես ատում են արցախահայությանը, ուստի շարունակում են երկրպագել դավաճան Փաշինյանին նույնիսկ հիմա: Նրանք Աստծուց չեն վախենում: Եվ իզուր, Աստված կա, Նա ամեն ինչ կվերադառձնի բումերանգի նման…

Նոյեմբերի 23-ին ԶԼՄ-ները հաղորդեցին, որ Հայաստանի դավաճանների կառավարությունը հրապարակել է կովկասյան թաթարների հսկողության տակ հանձնվող Արցախի տարածքում գտնվող 121 բնակավայրերի (քաղաքներ և գյուղեր) ցուցակը: Այդ ցուցակում ընդգրկված են Քաշաթաղի շրջանի 52 բնակավայրեր (ներառում են Լաչինի, Կուբաթլու և Զանգելանի շրջանների որոշ հատվածներ), այդ թվում ՝ Կովսական (Զանգելան) և Միձնավան (Մինջիվան) քաղաքները: 16 բնակավայր հանձնվում է Շահումյանի շրջանում (գտնվում է Քելբաջարի շրջանի մի մասում), ներառյալ Քարվաճառ (Քելբաջար) քաղաքը: 29 բնակավայր ենթակա է հանձնման Հադրութի շրջանում, ներառյալ դրա վարչական կենտրոնը՝ Հադրութ քաղաքը: Ութ գյուղ հանձնվում է Մարտակերտի շրջանում, վեց գյուղ՝ Մարտունու շրջանում, ութ գյուղ ՝ Ասկերանի շրջանում: Շուշիի շրջանում հանձնվում են Շուշի քաղաքը և Քարին տակ գյուղը: Դա, ըստ էության, ինչպես Հադրութի դեպքում՝ ամբողջ շրջանը: Զարմանալի ստորություն. 1992-ին, չնայած բոլոր դժվարություններին, Քարին տակ գյուղը երբեք չհանձնվեց, գյուղի ինքնապաշտպանական ջոկատը հերոսաբար զսպում էր թուրքերին, անկոտրում կամքով պաշտպանվում էր: Եվ հիմա` ամոթալի անձնատրություն: Ամոթ Հայաստանի ու Արցախի ղեկավարներին: Ամոթ այն հայերին, ովքեր շարունակում են սպիտակեցնել և արդարացնել նրանց: Այսպիսով, մենք բոլորս տեսանք, թե մեր մեջ «ներքին թուրքերը» քանիսն են…

Սերգեյ Շաքարյանց