Արցախը՝ թեկուզ և այժմ «ռեզերվացիա», սակայն Հայկական բարձրավանդակ անունով լեռնային արշիպելագի հայաբնակ կղզիներից մեկն է, որի ափերին դեռ անպայմանորեն մոտենալու է հաղթական եռագույնով մեր պետականության նավատորմիղը
Արցախը՝ Հայաստանի և հայ ժողովրդի վերջին տասնամյակների հաղթական խորհրդանիշը և ցեղասպանությունից հետո մեր պատվի ու վրեժի ծիսական տարածքը, ցավալիորեն այժմ արևելյան հայության աշխարհագրորեն ծվատված ռեզերվացիա է հիշեցնում, որն այս պայմաններում կարող է միայն գոյատևել և ոչ երբեք զարգանալ։
Սակայն Արցախն է հայության ամոթի այն անխուսափելի հայելին, որին ամեն օր նայելուց պետք է ամաչենք՝ ամաչենք, որ մեզանում շատ են հոգով մանրավաճառները, ամաչենք, որ մեզանում շատ են տգետները, ամաչենք, որ մեզանում շատ են անհայրենիքները, ամաչենք, որ մեզանում շատ են ապիկարները և սինլքորները։
Միայն ամոթի միջոցով ինքնամաքրման այս քավարանով անցնելուց և վերափոխվելուց հետո է գալու փրկությունը, քանզի Արցախը՝ թեկուզ և այժմ «ռեզերվացիա», սակայն Հայկական բարձրավանդակ անունով լեռնային արշիպելագի հայաբնակ կղզիներից մեկն է, որի ափերին դեռ անպայմանորեն մոտենալու է հաղթական եռագույնով մեր պետականության նավատորմիղը։
Վարդան Ոսկանյանի ֆեյսբուքյան էջից
