Հայաստանի յուրաքանչյուր քաղաքացի պարտավոր է սթափ ու կոշտ գնահատել իրավիճակը
Արցախի Հանրապետությունն այլևս գոյություն չունի` 2020 թ. նոյեմբերի 12-ը, անկախ նրանից, թե ինչպես և ինչ բառերով են «բացատրում» իրավիճակը Նիկոլ Փաշինյանը և Արայիկ Հարությունյանը: Նրանք պարզապես ստում են, երբ քարոզչություն են տանում (և հիմա՝ նույնիսկ նրանց կողմնակիցների կամ զոմբիացվածների համար), որ ամեն ինչ «լավ կլինի», «հավաքվեք մեր շուրջ, և մենք բոլորս միասին…»: Արցախի Հանրապետություն չկա նույնիսկ «թղթի վրա», անգամ՝ Հայաստանի համար: Ոչ ոք ՀՐԱՊԱՐԱԿԱՎ ՉԻ ՀԱՅՏԱՐԱՐԵԼ, որ ճանաչում է Արցախի Հանրապետության անկախությունը: Եվ եթե չկա Հայաստանի համար, ապա՝ ո՞ւմ համար կա Արցախի Հանրապետությունը: Արցախահայությա՞ն համար: Դե, հիմա նրանք իրենց տեսնում են օկուպացված, ոչ թե անկախ…
Անհեթեթություն. 1945 թվականից հետո Գերմանիան գրավվեց, և նախկին դաշնակիցները միլիարդավոր գումարներ լցրեցին ավերված տնտեսության մեջ. տեղի ունեցավ «մրցակցություն», գաղափարական պատերազմ: Այո, հենց պատերազմ, «թուրքերի հետ խաղաղության» սիրահարները: Պարզվեց, որ հայերի մեջ այդպիսիք շատ կան… Ավելորդ եմ համարում բացատրել, թե ինչու էր հնարավոր XX-րդ դարի 60-ականների կեսերին Գերմանիայի օկուպացիայի ամերիկյան գոտում «տնտեսական հրաշք» և այլն: Միայն ուղեղներից զուրկ մարդիկ կարող են չիմանալ, որ ԱՄՆ-ը ԳԴՀ-ից «թնդանոթի միս» էր պատրաստում ԽՍՀՄ հետ ինչ-որ ապագա պատերազմի համար: Եվ գերմանական Բունդեսվերն էր, որ պետք է դառնար այս «թնդանոթի միսը»՝ բոլոր հետևանքներով: Միլիարդավոր դոլարներ են «թափվել» հանձնված Ճապոնիայում ևս՝ որպես ԽՍՀՄ-ի հետ սպասվող պատերազմի մեկ այլ «թնդանոթի միս»: Հեռավոր Արևելքում, սակայն, կար մեկ այլ «գրգռիչ»՝ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետություն: Այսպիսով, հսկա պետությունները, որոնք ծանրաբեռնված էին միջուկային, այդ թվում՝ ջրածնային և ապա՝ նեյտրոնային զենքերի առկայությամբ, իրենց օկուպացիոն գոտիներից պարզապես պատրաստում էին ապագա պատերազմական գոտիներ:
Նախկին Արցախի Հանրապետությունը նույնպես գրավված է երկու «ճամբարների» կողմից: Դրա մեծ մասը զավթած է… Թուրքիայի կողմից: Այո, Թուրքիայի, դուք չպետք է խաբեություն խաղաք: Ավելի փոքր մասը զբաղեցնում են Ռուսաստանից ժամանած 2 հազար դեսանտայիններ: Ով ուզում է, թող իր ուզածով մեկնաբանի, բայց սա զավթում է: Ի՞նչ կլինի վաղը. նույնիսկ նրանք, ովքեր համաձայնել էին այս կապիտուլյացիայի հետ, ինչպես Երևանում, այնպես էլ Ստեփանակերտում, չեն կարող իմանալ: Այժմ թուրքերը, զգալով հայերի արյան հոտը, անհամբերությամբ ցանկանում են, որպեսզի թույլ տան իրենց մտնել «խաղաղապահների» կազմի մեջ Արցախի ներսում: Կրեմլը պատասխանեց. իբր, դա որոշում են Հայաստանն ու «Բաքվի հանրապետությունը»: Հասկանալի է, թե ինչ կարելի է ակնկալել Բաքվից: Երևանի մասով այսօր ոչ մի ազնիվ ու հայրենասեր հայ չունի վստահություն և չի կարող ունենալ: 1993 թ., երբ թուրքերը նույնպես ինչ-որ նշանի կամ պիտակի տակ շտապում էին Արցախ, Ռոբերտ Քոչարյանի գլխավորած Արցախը կտրականապես պատասխանեց. «Ոչ Թուրքիային և թուրքերին»: 2020-ին Արայիկ Հարությունյանը շողոքորթելու է Թուրքիայի և թուրքերի առաջ: Ըստ ամենայնի, սպասումով՝ «իսկ ի՞նչ են ասելու Երևանից», ավելի ճիշտ՝ ի՞նչ է հրամայելու նրա «տիրակալ» Փաշինյանը: Արայիկ Հարությունյանը, ավաղ, անկախ նախագահ չէ: Թե՞ արդեն նախագահ չէ, այլ՝ ՕԿՈՒՊԱՑԻՈՆ ուժերի ժամանակավոր ներկայացուցիչ: Ժամանակը ցույց կտա… քանի օրով կամ շաբաթով:
Ոչ ոք, լսո՞ւմ եք, ոչ ոք չի վտանգի իր փողերը օտարների կողմից գրավված տարածքի «տնտեսությունը բարձրացնելու» համար: Ավելին, Բաքուն սպառնում է «Բաքվի ադմինիստրատորներին» բերել ռուսական օկուպացիայի գոտի և իր օկուպացիայի գոտի: ԱՄՆ-ը չի ստեղծի «Մարշալի պլան»՝ փաստացի թուրքական «նոր հողերի» համար: Թուրքերը կսպասեն… Եկեք այդ մասին չխոսենք: Միայն այն ժամանակ, երբ մենք այնտեղ իսպառ չլինենք, նրանք կբերեն իրենց թուրքերին (ինչպես Հյուսիսային Կիպրոսում), և դրանից հետո նրանք կսկսեն զբաղվել տնտեսությամբ և ենթակառուցվածքներով: Ռուսաստանը ժամանակ և գործ չունի ձեր դժվարությունների և աղքատության համար, արցախահայեր: Նա դժվարությամբ է լուծում իր խնդիրները, գումարած՝ Սիրիան իր ձեռքին է, իսկ ապագայում՝ պատերազմների բռնկում Դոնբասում և Մերձդնեստրում: Եվ այնտեղ հայեր չկան. կան իրենց սեփական, սլավոնական և այլ ռուսախոսներ: Այնտեղ ավելի շատ ռուսական փող է պետք: Եվրամիություն:
Խաչակնքվեք: Եվրոպայում՝ «կորոնավիրուսի աշնանային բռնկում», ինքներդ ձեզնով զբաղվեք, հայեր:
Այս մասին դժվար է գրել, հայրենասեր հայրենակիցներ: Բայց սա գինն է այն փաստի, որ Հայաստանում գրանցված ընտրողների 51%-ը լուռ հնարավորություն տվեց, որ մեր հասարակության աղմկոտ և ամբարտավան փոքրամասնությունը դատապարտի մեզ, մեր երեխաներին և թոռներին՝ ապրել Փաշինյանի իշխանության ներքո: Մեր հասարակությունն իսկապես փտած է. նա չէր ցանկանում խառնվել այս «փորձին»: Կրկին այս «փորձը», ինչպես 1917 թ., կոչվեց «հեղափոխություն» բառով: Որտեղ հենց այս «հեղափոխությունն» է, այնտեղ չկա Աստված, չկա Հավատք: Առանց Աստծո և Հավատքի՝ հասարակությունն այլևս մարդիկ չեն, Ազգ չեն: Ով ցանկանում է իր համար այդպիսի ապագա, թող նստի և լռի ավելի ու ավելի շատ տարիներ: Ի՞նչ անեն նրանք, ովքեր չեն ցանկանում նման ապագա: Սկսեք մտածել:
Սերգեյ Շաքարյանց
