Ստեփանակերտ և Երևան. պարտավոր եք ստեղծել Պաշտպանության պետական կոմիտեներ, այդպիսին է ժամանակի հրամայականը

Արցախը և Հայաստանը, այո, և Հայաստանը՝ ԴԱՎԱՃԱՆՎԱԾ ԵՆ: Դավաճանները կանխորոշեցին պատերազմի ելքը: Մեր հասարակությունը դատապարտված է սկսել իրական գնահատական ​​տալ ամեն ինչին, ինչ տեղի է ունենում: Չես կարող գրել և ասել «բաց եթերում» ամեն ինչի մասին: Մեր՝ Հայաստանի քաղաքացիների փոխարեն, դա ավելի հաճախ անում են այլ պետությունների քաղաքացի հանդիսացող հայերը: Մի բան կասեմ. երբ մեր երկրի այսօրվա, ներկայիս ղեկավարները իշխանության եկան, երդմամբ խոստացան, որ «մերժելու են Արցախի հիմնահարցում նախորդ իշխանությունների ամբողջ ժառանգությունը» և «սկսելու են զրոյից»: Դե, այս խոստումը նույնիսկ գերակատարվեց ՀՀ իշխանությունների կողմից. այժմ ամբողջ Հայ Ազգը՝ Արցախի հարցում ոչ թե զրոյական կետում է, այլ «զրոյից ցածր»: «Զրո»-ն այն կլիներ, եթե իրավիճակը, որը տեղի էր ունեցել մինչ 2018-ի ապրիլի 23-ը, մնար, պահպանվեր: Ես մեկ անգամ ևս չեմ տեղեկացնելու Հայաստանի քաղաքացիներին, թե ինչ է կատարվում Արցախի շուրջ. ամեն ինչ արդեն տեսանելի է, միայն կատարյալ ապուշները կարող են գոռալ, թե «ամեն ինչ լավ է, գեղեցիկ մարկիզա»…

Ե՛վ Հայաստանի, և՛ Արցախի «ժողովրդավարական ճանապարհով ընտրված» քաղաքացիական իշխանությունները լիակատար ձախողման ենթարկվեցին: Եվ միաժամանակ՝ նրանք ապացուցեցին իրենց մասնագիտական ​​ոչ պիտանի լինելը: Իզուր է այս իշխանություններից (ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Արցախում) ինչ-որ դրական բան ակնկալել՝ որը հավատ ու հույս ներշնչի: Եվ քանի որ «զրոյից ցածր» իրավիճակն ավելի ու ավելի է խորանում յուրաքանչյուր հայ ընտանիքի մեջ, արդեն պետք է մտածենք, թե ինչպես հանենք մեր երկու անկախ հայկական հանրապետությունները մինուսային վիճակից: Ամեն ինչ, ինչ տեղի է ունենում, ցավալիորեն հիշեցնում է 1992-ի ամառը: Այսօրվա երիտասարդները ծանոթ չեն այս վիճակին. նրանք ապրել էին համեմատաբար կայուն իրավիճակում: Բայց մենք՝ ավագ տարիքային խմբի մարդիկս, որոնց երիտասարդությանը բաժին էր ընկել Արցախյան առաջին պատերազմի դաժան բեռը, կարող ենք տեսնել ամեն ինչ, և ամեն ինչ մեզ համար պարզ է: Մենք լավ ենք հիշում, թե որքան դժվար էր այն պատերազմում շրջադարձային պահի հասնելը: Բայց այն պատերազմը շատ բանով չէր տարբերվում այսօրվա պատերազմից՝ մարտական ուժի թվային գերազանցություն թուրքերի կողմից էր, տեխնիկայով ՝ թուրքերի կողմից էր, արդյո՞ք նրանք կրակում էին բնակելի շենքերի, հիվանդանոցների և ամբողջ քաղաքացիական ենթակառուցվածքների վրա: Այո, և այն էլ ինչպես. գրեթե ամբողջ Ստեփանակերտը ավերվեց, ավելի լավ է լռել այլ բնակավայրերի մասին: Ախ, նրանք չէի՞ն կրակում «Սմերչներից»: Դե ինչ, «Գրադները» նույնքան լավ էին արձակում իրենց հրթիռները արցախցիների տների ու գլուխների վրա: Թուրքերը 1991-94 թթ. գերակշռում էին օդում, մեր տղաները հազվադեպ էին ինչ-որ բան ունենում հակաօդային պաշտպանության համակարգերից, կարող ենք հիշել, որ բոլորը փնտրում էին այն հասարակ գյուղացի տղային, ով առանց որևէ ռազմական կրթության, «Ստրելա» կայանքից ինչ-որ կերպ սովորեց կրակել և խոցել օդային թիրախներին…

Ի՞նչն է այն ժամանակ փրկել մեզ բոլորիս, ոչ միայն Արցախը: Առաջին հերթին՝ այն փաստը, որ Ստեփանակերտում ստեղծվել է ԼՂՀ Պաշտպանության պետական ​​կոմիտե՝ ժամանակավորապես «սառեցնելով» քաղաքացիական իշխանությունը: Ավաղ, Արայիկ Հարությունյան. եթե դուք հայ եք, և իրոք ուզում եք պատերազմում շրջադարձային պահի հասնել (քանի որ պատերազմը չի ավարտվել…), ապա պետք է ստեղծեք Արցախի ​​Պաշտպանության պետական կոմիտե և կառավարման բոլոր լծակները փոխանցեք ԶԻՆՎՈՐԱԿԱՆՆԵՐԻՆ: Ըստ այդմ, Հայաստանի իշխանությունները պարտավոր են ենթարկվել և մերժել դրսից և արտասահմանյան դեսպանատներից ստացված բոլոր «խորհուրդները» և  «խորհրդականներին»: Պատերազմի ժամանակ քաղաքացիական իշխանություն պետք չէ. ձեզ հարկավոր են գրագետ և փորձառու զինվորականներ, թեկուզ պահեստազորայիններ, թեկուզ ոչ Հայաստանից և Արցախից: «Զրո» – լավ, ուրեմն, այս հարցում, ևս «զրո»-ն է, և այդ դեպքում՝ վերադառնանք այն գործոնին, որը շրջադարձային պահ դարձավ 1991-94 թվականների պատերազմում: Ամեն ինչ պետք է դրվի ռազմական «ռելսերի», «ուղու» վրա: Ոչ միայն Արցախում, այլև Հայաստանում… 

Սերգեյ Շաքարյանց