Բելառուսում ջախջախվեցին «Սորոս և Բեռնար Լևի հրեաների աշակերտ-խամաճիկները»
Օգոստոսին մենք շատ թեթև անդրադարձանք Բելառուսում բողոքի ցույցերի թեմային, որոնք սկսվել էին Բելառուսի նախագահական ընտրությունների արդյունքներից որոշ քաղաքացիների դժգոհության պատճառով: Բայց մեր մեկնաբանությունները հիմնականում պայմանավորված էին համեմատական գնահատականներով. օրինակ՝ ինչ է կատարվում Բելառուսում, դա «մայդա՞ն» է, «Երևանի ասֆալտե թավի՞շ», թե ամերիկյան «Պորտլենդի սինդրոմ»: Հիշեցնենք, որ Բելառուսում բողոքի ցույցերը շարունակվում էին օգոստոսի 9-ից, և դեռ չեն ավարտվել, չնայած իրավիճակը շատ ավելի հանգիստ և կայուն է: Այնուամենայնիվ, մինչ օգոստոսի 29-ը բելառուսական բողոքի ցույցերում շրջադարձային պահ էր նախանշվում: Չկարողանալով արագ հաղթանակի հասնել Ալեքսանդր Լուկաշենկոյի նկատմամբ, որը պաշտոնապես հաղթեց նախագահական ընտրություններում, տեղի ընդդիմությունը հայտնվեց բավականին բարդ իրավիճակում: Բողոքի գործողությունների մասշտաբները, որոնք առաջին օրերին ընդգրկում էին հանրապետության բնակչության գրեթե բոլոր շերտերը, աստիճանաբար սկսեցին նվազել: Իրենց հերթին, Բելառուսի իշխանությունները սկսեցին մեծացնել ճնշումը իրենց հակառակորդների վրա՝ իրականում ձեռք բերելով նախաձեռնություն: Լուկաշենկոյի քաղաքականության հետ չհամաձայնողների ձերբակալությունները կրկին թափ են հավաքել ամբողջ երկրում, եզակի ցույցերը ցրվում են անվտանգության աշխատակիցների կողմից, իսկ պետական լրատվամիջոցներն ակտիվացնում են իրենց քարոզչական աշխատանքը: Արդյունքում, օգոստոսի վերջին պարզվեց, որ միայն Մինսկը, Բրեստը և Գրոդնոն մնացին որպես դիմադրության կենտրոնները: Միևնույն ժամանակ, այստեղ նույնպես բողոքողների թիվը սկսեց աստիճանաբար նվազել, բացառությամբ այսպես կոչված բողոքի երթերի, որոնք կազմակերպվում են հանգստյան օրերին:
Բազմաթիվ կարծիքներ կլինեն այն մասին, թե ինչու են հրեա Սորոսի և Բեռնար Լևիի (երկրորդը նաև «փողոցային հեղափոխությունների գաղափարախոսներից» է, որը մեծապես ներգրավված էր Կիևի «մայդանում» 2014 թ.) աշակերտներ-խամաճիկները Բելառուսում բացահայտ պարտություն կրեցին: Սակայն այս պարտության հիմնական բաղադրիչը այն փաստն է, որ Լուկաշենկոն և Ռուսաստանի ղեկավարությունը «հանկարծ հիշեցին», որ Բելառուսը և Ռուսաստանի Դաշնությունը ոչ միայն դաշնակիցներ են ԱՊՀ ՀԱՊԿ դաշինքի շրջանակներում, այլև Ռուսաստանի և Բելառուսի Միութենական պետության բաղկացուցիչ մասեր: Իսկ ՌԴ ներքին գործերին միջամտություն ինքնաբերաբար նշանակում է միջամտություն Բելառուսի ներքին գործերին, և Բելառուսի ներքին գործերին միջամտություն ինքնաբերաբար նշանակում է, որ նրանք նաև խառնվում են Ռուսաստանի ներքին գործերին: Եվ երբ օգոստոսին Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը Ֆրանսիայի նախագահին և Գերմանիայի կանցլերին հրամայեց լռել և չխառնվել Բելառուսի գործերին, դա որոշիչ փուլ էր բելառուսական ընդդիմության պարտության սկզբի համար: Երբ ՆԱՏՕ-ն փորձեց «արթնանալ», այդ ժամանակ սկսվեցին համատեղ զորավարժություններ, Լիտվայի և Լեհաստանի հետ սահմանները պաշտպանելու միջոցառումների ուժեղացում և այլն: Եվ դա ճիշտ է. դրսից ներշնչված բողոքները (կամ նույնիսկ զուտ ժողովրդական բողոքից օգտվելու փորձերը), որոնք հովանավորվում են ԵՄ-ի, ՆԱՏՕ-ի կամ նույնիսկ անձամբ Սորոս կամ Բեռնար Լևի հրեաների կողմից, պետք է «հանգստացնել» բռնի ուժով, ուժի ցուցադրմամբ, այլ ոչ թե մեղմությամբ և «ընդդիմության հետ երկխոսություններով», որը վարձատրվում է օտարերկրացիների կողմից:
Արևմուտքի ստրուկներն ուրիշ ի՞նչ հաշվի չեն առել Մինսկում: Առաջին հերթին ՝ բողոքողների բավականին լուրջ տարաբնույթ լինելու փաստը, որը հաջողությամբ օգտագործվում է Բելառուսի իշխանությունների կողմից: Ո՛չ, ինչպես նաև Ուկրաինայում, այստեղ հենց փողոցներում և հրապարակներում կան նաև սեռական գործողությունների և գեյ-շքահանդեսների բուռն կողմնակիցներ, կան մարդիկ, ովքեր «կարոտում են ժանյակային կրծկալներին ու վարտիքներին» և այլն: Էլ չենք ասում՝ Արևմուտքից ֆինանսավորվող և փողեր «ուտող» ինչ-որ տարբեր ոչ կառավարական կազմակերպությունների (ՈԿԿ), ներառյալ տեղական նացիստները: Հենց նացիստները հանրահավաքների են գնում… 1941-45 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ օկուպացիայի ընթացքում բելառուսական «պոլիցայների» լաթ-դրոշակներով և… Լեհաստանի ազգային դրոշներով: Բայց բելառուսական հասարակության այն հատվածի ներկայացուցիչները, որոնք կենտրոնացած են Ռուսաստանի հետ ինտեգրման վրա ինչպես Եվրասիական տնտեսական միության (ԵԱՏՄ) շրջանակներում, այնպես էլ անմիջականորեն Ռուսաստանի հետ, բողոքողների մասնակիցների շրջանում բավականին շատ, բայց ոչ բավարար ակտիվ մասն են: Միևնույն ժամանակ, ստեղծված իրավիճակում այս խմբի գործողությունները բավականին երկիմաստ են թվում: Դրա ներկայացուցիչները պատրաստ են հանուն Լուկաշենկային տապալելու` համագործակցել ազգայնականների հետ և դուրս գալ նրանց կարգախոսների և դրոշների ներքո: Այս պարագայում ռուսամետ ակտիվիստներն ակնկալում են, որ ներկայիս նախագահի հեռանալուց հետո նրանց թույլ կտրվի ազատորեն ստեղծել իրենց սեփական հասարակական-քաղաքական և Ռուսաստանի վրա կենտրոնացած այլ կազմակերպություններ: Այնուամենայնիվ, ըստ վերլուծաբանների, եթե արևմտամետները գան իշխանության, ապա հասարակության ռուսամետ մասի համար ժողովրդավարական ազատությունները կավարտվեն բավականին արագ, ինչպես դա արդեն երևում է Ուկրաինայում: Դա պայմանավորված է նրանով, որ արևմտամետ խմբավորման թիկունքում ոչ այնքան ԵՄ-ն է, որքան ԱՄՆ-ն իր խամաճիկ-սատելլիտների՝ Լեհաստանի և Լիտվայի միջոցով, որոնք ամեն ինչ կանեն Բելառուսում ռուսամետ տրամադրությունների ուժեղացումը կանխելու համար:
Կիրակի օրը՝ օգոստոսի 30-ին, ընդդիմությունը կրկին փորձեց ինչ-որ բան ձեռնարկել Լուկաշենկայի դեմ, բայց նախագահը ցույց տվեց, որ ինքը պատրաստ է և՛ արևմտամետների ուժային ճնշմանը, և՛ ռազմական դիմադրությանը Արևմուտքի ագրեսիայի դեպքում: Եվ չնայած իրավիճակը հիմա պայթյունավտանգ չէ, այնուամենայնիվ, մենք աշնանը սպասում ենք Բելառուսի վրա «հարձակման»՝ Արևմուտքի դիվերսիոն կենտրոնների և Մինսկում նրանց խամաճիկների հերթական փորձին…
Սերգեյ Շաքարյանց
