Հայոց ցեղասպանության արյունոտ վարագույրից այն կողմ սիոնիստական գաղտնի կազմակերպությունն է

Ճշմարտություն, որի մասին Հայաստանում չափազանց քիչ բան է հրատարակվել: Այդ առումով և՛ անիրազեկությունն է դեր կատարել, և՛ այն, որ հայտնի ուժին, որին պատկանել են Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչները, մեղմ ասած, ձեռնտու չի եղել ճշմարտության ասպարեզ գալը:

Ավելին. հենց Հայաստանում ապրող, գործող, հայի անուն ազգանունով անձնագիր ունեցող որոշ «մտավորականներ» անհավատալի դարձնելու կամ սքողելու համար այն իրողությունը, որ Հայոց ցեղասպանության իրական կազմակերպիչները հրեա մասոնները, սիոնիստներն են եղել, դրա վերաբերյալ տեղեկությունները համարում են «դավադրական հեքիաթ», հայկական «դավադրության տեսության» գլուխգործոց, մերկապարանոց պնդումներ և այլն, իսկ վերոնշյալ իրողության վերաբերյալ արդեն իսկ հրապարակված փաստերի վրա հիմնված մարդկանց համոզմունքը` «խփնվածների» սևեռուն գաղափար: Ըստ Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչների մերօրյա սերնդի, որոնք ապրում են մեր մեջ հայի անուն ազգանունով, ՀՀ քաղաքացու անձնագրով, բայց զուրկ հայի ինքնության համար որոշիչ հայի գենից, իբր թե որևէ լուրջ պատմական վկայություն, գիտական փաստեր չեն բերվում վերոնշյալ պնդումը հիմնավորելու համար: Իհարկե, դա լկտի սուտ է, ասվածն ապացուցող բավական ծանրակշիռ պատմագիտական փաստեր կան, դրանց սոսկ մի մասն ենք ներկայացրել այս թեմայով մեր նախորդ` «Մասոններն ու սիոնիստներն են ծրագրել-կազմակերպել հայերիս ցեղասպանությունը» հրապարակմամբ:

Ալան Դալեսի հայտնի ծրագիրը լավ սերտած, մեր մեջ ապրող և Հայաստանում գործող այդ անձինք իրականությունը ներկայացնում են շուռ տված, պատմական ճշմարտությունը բացահայտողներին վերագրում են վերջիններիս կողմից իրականում չարտահայտված պնդում, թե իբր ցեղասպանությունը կազմակերպել են հրեաները: Մինչդեռ պարզ է, որ այն ժամանակ եղած աշխարհի բոլոր հրեաները չեն Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչները, խոսքն ընդամենն այն մասին է, որ Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչներն իրականում հրեա մասոնները, սիոնիստներն են եղել:

Թուրք լրագրող, գրող, նախապես կատաղի իթթիհատական, այսինքն`«Միություն և Առաջադիմություն» կուսակցության մոլեռանդ անդամ Մեվլան Զադե Ռիֆաթը հայերից, մասնավորապես` Հայաստանի Հանրապետության բնակիչներից շատ քչերին է հայտնի: Ըստ Լիբանանում և Սիրիայում հանրաճանաչ հասարակական գործիչ, հրապարակախոս, իրավաբան Գասպար Տերտերյանի (Լիբանան), նա միակը չի եղել այն թուրք գրողներից, որոնք «Իթթիհատ վե Թերաքքը» («Միություն և Առաջադիմություն») կուսակցության ղեկավարների ժամանակակիցները լինելով, դատապարտել են արաբ և հայ ժողովուրդների դեմ նրանց գործադրած զարհուրելի ջարդերը և այլ արարքները, որոնք էլ, ի վերջո, կազմալուծեցին Օսմանյան պետությունը:

Մեվլան Զադե Ռիֆաթն իր «Օսմանյան հեղափոխության մութ ծալքերը» գիրքը գրել է օսմաներենով, այն առաջին անգամ լույս է տեսել Հալեպում, 1929թ., հետագայում թարգմանվել է արաբերեն, անգլերեն («Inner Folds of the Ottoman Revolution»), հայերեն: Գրքում հեղինակը, Գասպար Տերտերյանի հավաստմամբ, ամփոփել է գիտական ճշմարտություններ և «Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցության ղեկավարության գաղտնի ժողովների արձանագրությունները, ցույց տալով, որ հիշյալ կուսակցության հետապնդած նպատակները ծառայում էին սիոնականության շահերին ու փորձում էին Թուրքիան դնել ամերիկյան, այսպես ասած, «հոգատարության» կամ ազդեցության տակ, որպեսզի հնարավոր լիներ արաբական հողից անջատել Պաղեստինը և այն հանձնել սիոնականներին: «Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցությունը` հանձինս Ջավիդ բեյի, ջանադիր է եղել առավել ծանրացնելու Թուրքիայի կախյալությունը նախ՝ Ստամբուլի հրեա մեծ առևտրականներից, և ապա «ֆինանսական համաշխարհային սակավապետութենեն…» (այսինքն` սիոնիզմից):

Հանդես գալով հիշյալ գրքի արաբերեն թարգմանության շուրջ ու հիմնվելով նաև դրա վրա, Գասպար Տերտերյանը գրել է, որ հայոց ամբողջական բնաջնջումի որոշումը պատերազմից շատ առաջ արդեն տրվել էր, 1910թ. հոկտեմբեր 31-ից ի վեր, երբ գումարվել էր «Իթթիհատ վե Թերաքքը»-ի համագումարը: Այս ոճրային նպատակն են որոճացել իշխող եռյակի անդամները՝ Էնվերը, Թալեաթը և Ջեմալն արդեն 1910թ. օգոստոսի սկզբից, ինչը հաստատվում է «Մոնասթըրի բրիտանական ընդհ. դեսպանի տեղակալ Ա. Ճիրիի նամակով, զոր այս վերջինը առաքած էր Իստամբուլի բրիտանական Հյուպատոսին, 20 օգոստոս 1910թ.-ին, և որուն մեջ կը տեղեկացներ բովանդակությունը այն զույգ մը ճառերուն, զորս արտասանած էին Թալեաթ փաշա Սալոնիկի մեջ, և Ջավիդ բեյ՝ Մոնասթըրի երկու գաղտնի ժողովներու ընթացքին»: Իսկ ով էր Ջավիդ բեյը… Հայոց ցեղասպանության թանգարանի կայքում նրա մասին կարդում ենք ընդամենը հետևյալը.

«ՄԵՀՄԵԴ ՋԱՎԻԴ ԲԵՅ 1875-1926

«Միություն և առաջադիմություն» կուսակցության անդամ

1914 թ. Ֆինանսների նախարար

1919 թ. Ռազմական արտակարգ ատյանի կողմից հեռակա կարգով դատապատվել է 15 տարվա ազատազրկման

1921թ. Լոնդոնի կոնֆերանսում հանդես է եկել որպես Անկարայի պատվիրակության խորհրդատու:

Այս տեղեկատվությունը, ինչպես և Հայոց ցեղասպանության մյուս կազմակերպիչների վերաբերյալ հիշյալ կայքում եղած տեղեկություններն իրականում շատ քիչ բան են ասում նրանց մասին:

««Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցության ղեկավարության ականավոր դեմքը, սիոնական հրեա մըն էր, իսկական անունով՝ Դավիթ, միահեծան պատասխանատուն «Իթթիհատի»-ի ելևմուտքին և ավելի ուշ, հաջողած էր ստանձնել քեմալական ալ կառավարության ելևմտական նախարարությունը, ջանալով վատթարացնել Թուրքիո ելևմտական վիճակը և խորացնել արևմուտքեն կախյալության արմատները,- գրել է Գասպար Տերտերյանը:- Ջավիդ բեյ միակ սիոնականը չէր «Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցության ղեկավարության մեջ: Անգլիացի պատմագիր Սեթոն Ուաթսըն 1917թ. Լոնդոն հրատարակած գրքին մեջ կը գրե.- «Իթթիհատ վե Թերաքքը»-ի կազմության մեջ ամենեն ակնբախ իրականությունը այն է՝ որ ան ոչ թրքական է և ոչ ալ իսլամական: Հիմնադրությունեն ի վեր անոր ղեկավար դասին մեջ չհայտնվեցավ ոչ իսկ մեկ անդամ որ զտարյուն թուրք եղած ըլլար…»: Եվ Սեթոն Ուաթսըն կը շարունակի՝ «այս կուսակցության ետին գտնվող մղիչ ուղեղները կամ հրեաներ էին և կամ ալ՝ իսլամացած հրեաներ, իսկ նյութական նպաստը կուգար Սալոնիկի մեծահարուստ հրեա դեոմներեն, նաև՝ միջազգային դրամատիրութենեն՝ Վիենայեն, Բուտապեշտեն, Բերլինեն և հավանաբար ալ՝ Փարիզեն և Լոնդոնեն» (տես՝ Սեթոն Ուաթսըն, «Ազգայնականության Առաջացումը Պալքաններու Մեջ», Լոնդոն, 1917թ., էջ 135-136, անգլերեն, նաև Զեյն Ն. Զեյնի վերոհիշյալ գիրքը, էջ 86-87)»:

Նույն ինքը` Քյազըմ Կարաբեքիր փաշան իր «Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցությունը՝ 1896-1909թթ. » գրքում (էջ 166), Գասպար Տերտերյանի փոխանցմամբ, ընդունել է, որ Թալեաթ փաշան Էտիրնե քաղաքի իսրայելական լիսեի (դպրոցի.- Ա. Հ.) աշակերտն էր: Այդ գրքում նշված է նաև, որ այն գաղտնի կենտրոնատեղին, ուր կատարվում էին «Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցության նորագիրների գրանցումը և երդմնառությունը, մի հրեայի բնակարան էր (էջ 178), և որ «Իթթիհատի» հիմնադիր անդամներից Էմմանուել Կարասսոն նույնպես հրեա էր, ինչպես նաև բոլոր հիմնադիրները, Էնվեր փաշայի գլխավորությամբ, մասոններ էին (էջ 175): Հանրահայտ իրողություն է, որ սիոնական պարագլուխ Թեոդոր Հերցըլը Կարասսոյին պաշտոն էր տվել` խոսակցություններ վարելու սուլթան Աբդուլ Համիդ Բ-ի հետ Պաղեստինի առնչությամբ:

Մեր կողմից հավելենք, որ ըստ Forum.hayastan.com կայքի հրապարակման, Թալեաթ, Էնվեր, Ջեմալ փաշաների վերաբերյալ պաշտոնապես ինչ-որ անորոշ գրված է, Թալեաթը մեկ բոսնիացի է ներկայացված, մեկ գնչու և այլն, բայց թաքցված չէ, որ նա հրեական դպրոցում ուսուցիչ է աշխատել, իսկ 19-րդ դարում միայն հրեաները կարող էին աշխատել հրեական դպրոցում:

Այնուհետ Գասպար Տերտերյանը գրել է. «Տակավին, Իստամբուլի մեջ, 1965-ին հրատարակված «Մասոնականությունը Թուրքիո և Ախարհի Մեջ» գրքի 60-րդ էջին վրա կը կարդանք հետևյալը. «Իրականության մեջ՝ «Իթթիհատ վե Թերաքքը»‰ կուսակցությունը մասոնական օթեակներու մեկ նմանական էր: Եվ եթե հարցերուն այս անկյունեն նայելու ըլլանք՝ կը գտնենք թե մասոնները շատ մեծ դեր ունեցած են սուլթան Աբդուլ Համիդ Բ-ի գահընկեցության մեջ»: Այսպիսով հստակ կը դառնա, որ «Իթթիհատ վե Թերաքքը» կուսակցությունը թուրք ազգային շարժում մը չէր, այլ կը հանդիսանար սիոնական գաղտնի կազմակերպություն մը, որ կը գործեր «թուրանական» ծրագրին օգտին, զոր մշակած էին սիոնական ուղեղներ, որպես այլազան ստորաբաժանումներ ունեցող, բայց ամրակուռ ծրագիր մը, որուն երեսներն էին, օրինակ, իշխանության գրավումը և սուլթանականության քայքայումը, Պաղեստինի վերաբնակեցումը, Կեդրոնական Ասիո տիրապետումը, Ցարական Ռուսիո քայքայումը և իշխանության գրավումը արևմուտքի մեծ տերություններու օգնությամբ, և այս բոլորը՝ «Թուրանական Կայսրության վերականգնումի» կեղծ դրոշին ներքև…: Ուրեմն, «թուրանական» ծրագիրը իրականության մեջ՝ վերաբնակեցումի ծավալապաշտական ծրագիր մըն է՝ կեղծ կարգախոսի մը պիտակին տակ»:

Արթուր Հովհաննիսյան