ՀՀ անողնաշար ԱԳՆ-ն անողնաշար կառավարության «պտուղն» է

Հայաստանի քաղաքացիներ, եկեք անկեղծ խոսենք: Մեր երկրում ԱԳՆ և արտաքին գործերի նախարար կա՞ն: Իմ կարծիքով՝ ոչ: Հոկտեմբերի 25-26-ը Բաքվում, ինչպես գիտեք, անցկացվեց Չմիավորման շարժման (ՉՇ) պետությունների ղեկավարների XVIII գագաթնաժողովը, որին մասնակցությունը Հայաստանի իշխանությունները, ըստ երևույթին, համարել էին անտեղի կամ աննպատակահարմար, ավելնորդություն: Հայաստանը մասնակցության հայտ չի ներկայացրել, ինչի արդյունքում, ինչպես և սպասվում էր, գագաթնաժողովը նշանավորվեց ոչ միայն Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի բուռն հակահայկական հռետորաբանությամբ, այլև վերջնական փաստաթղթի մեջ ներառված դրույթով այն մասին, որ «Չմիավորման շարժման բոլոր երկրները դատապարտում են Հայաստանի ԶՈՒ կողմից Ադրբեջանի տարածքների օկուպացումը»: Հայաստանի ԱԳՆ-ն արձագանքեց միայն երկու օր անց: Ուզում եմ հարցնել` ինչո՞վ է ընդհանրապես զբաղվում ԱԳՆ-ն: Խորովա՞ծ են ուտում ուրբաթից՝ երկուշաբթի, այսինքն՝ հոկտեմբերի 26-ից 28-ը:  ԱԳՆ-ն, ի դեպ,  արձագանքել է միայն եզրափակիչ փաստաթղթի հակահայկական կետին: Բայց որտե՞ղ է Ի.Ալիևի հերթական հակահայկական հայտարարությունների պետական ​​գնահատականը: Չկա,  չեք գտնի ՀՀ ԱԳՆ հոկտեմբերի 28-ի մամուլի ծառայության հայտարարության մեջ:

Հաջորդը․ հիշենք Հայաստանի արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանի հարցազրույցը BBC «HardTalk» լրատվական ծրագրին: Դատելով այս հարցազրույցից՝ ավելի թույլ Հայաստանի ԱԳՆ ղեկավար, քան ունենք այսօր, մեր երկիրը դեռևս չի տեսել: Չեմ ուզում մանրամասնել: Զ.Մնացականյանի վարքագծի քննարկումներն ու քննադատությունները մեր ԶԼՄ-ներում ավելի քան բավարար էին։ Այս հարցազրույցի ընթացքում նա, պարզապես, ասում է այն, ինչ իրեն թելադրել է ՀՀ կառավարությունը, մասնավորապես՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Իսկ այս «ժողովրդական կառավարությունը» ունի միայն որոշակի կողմորոշում` աշխարհաքաղաքական ասպարեզում որևէ գործունեության բացակայության առումով: Այստեղից էլ, Հայաստանի ԱԳՆ ղեկավարի ոչ հայկական և, պարզապես, անմարդկային պահվածքը BBC «HardTalk» լրատվական ծրագրի շրջանակներում:

Սակայն հենց նման դեպքերում է, որ Մնացականյանը պետք է հիշեցներ՝ Ադրբեջանի նախագահը բազմիցս Երևանը հռչակել է որպես ադրբեջանական քաղաք, իսկ Հայաստանի Հանրապետությունը` «արևմտյան Ադրբեջան»` խոստանալով վաղ, թե ուշ տիրանալ դրանց: Նա միայն մեկ անգամ, երբ նրան «ուժեղ սեղմել էին պատին», նշել է, որ 90-ականների սկզբին Արցախի բնակչության 40% -ը «ոչնչացվել է» (և դա նույնպես այդքան էլ այդպես չէ), օկուպասցվել է ԼՂՀ տարածքի 40% -ը: «Այդ ժամանակ Ադրբեջանը կատարել էր ամենազզվելի քայլը, մեծարելով նրան, ով սպանեց հային (ՀՀ ԱԳ նախարարը չի ասել, որ այդ հայը երիտասարդ սպա Մարգարյանն էր,  որին քնաց ժամանակ սպանել էր ադրբեջանցի «գործընկերը»՝ Բուդապեշտում ՆԱՏՕ-ի ուսումնամարզական հավաքի ժամանակ), – նման թույլ պատասխան է տվել Մնացականյանը: ՀՀ ԱԳ նախարար համարվող պաշտոնյան  «մոռացել է» ազգերի ինքնորոշման իրավունքի, ՄԱԿ-ի հիմնարար սկզբունքներից մեկի շրջանակներում Արցախի անկախության հռչակագրի (1991 թ. սեպտեմբեր) մասին: Այդ մարդը «չգիտի» Արցախում անկախության համապետական ​​հանրաքվեի մասին (1991 թ. դեկտեմբեր), երբ տասնյակ օտարերկրյա դիտորդների շարքում Արցախում էր նաև Անգլիայի խորհրդարանի Լորդերի պալատի փոխխոսնակ, բարոնուհի Քերոլայն Քոքսը, նա «չգիտի», որ տարիներ շարունակ Արցախում ականազերծման աշխատանքներով զբաղվում էր արքայադուստր Դիանայի «The HALO Trust» կազմակերպությունը:

Մնացականյանը չի հիշեցրել Ադրբեջանի վայրենությունները Սումգայիթում, Բաքվում, արցախյան Մարաղայում, Աղբուլաղում և այլ վայրերում խաղաղ հայ բնակչության դեմ: Նա կոչ չարեց անգլիացի լրագրող Սթիվեն Սակուրին հիշելու Մեծ Բրիտանիայի դերը Արցախի հիմնախնդրում:

Հայ ազգին պետք չէ այդպիսի կառավարություն և այնպիսի արտգործնախարար, որը բացահայտորեն անտեսում է  վերջին տասնամյակների հայության պատմությունը: Ժամանակն է, որ հայ ժողովուրդը արթնանա հիմար հեքիաթներից և վերադառնա այսօրվա իրողություններին: Արցախը եղել և մնում է Հայաստանի անկախության հրամայականը: Մեր երկրի յուրաքանչյուր քաղաքացին պարտավոր է հիշել. «Առանց ուժեղ Արցախի չկա ուժեղ Հայաստան, առանց ուժեղ Հայաստանի չկա ուժեղ Արցախ»:

Սերգեյ Շաքարյանց